Mijn naam is Margaret Wuisman. Ik ben geboren in Liverpool, England. In 1998 ben ik naar Almere gekomen en ik woon in de Molenbuurt. Dit is mijn verhaal. 

Mijn vader was Nederlands, mijn moeder Engels met Ierse roots. Mijn vader was zeeman en was vaak weg, dus onze jeugd was overwegend Brits. Het was prettig voor mijn broer en ik om op te groeien in Liverpool, een grote, lawaaierige en vriendelijke havenstad in het noordwesten van Engeland. In onze buitenwijk Crosby konden we lopen naar velden in de ene richting, het strand in de andere en een half uurtje in de auto bracht ons naar het drukke stadscentrum. 

Liverpool kent een grote gemeenschapszin en in het centrum van mijn gemeenschap stonden de kerk, de school en de padvinderij, die allemaal met elkaar verbonden waren. Crosby had, en heeft nog steeds, een dorpsgevoel, en er was een gevoel van saamhorigheid. 

Verhuizen naar een ander land was nooit een deel van mijn plan. Toen ik aan de universiteit van Liverpool ging studeren, koos ik "Beginners Nederlands" als standaard cursus als onderdeel van mijn studie. Een vereiste hiervoor was dat ik een jaar in Nederland zou wonen en werken. Ik pakte mijn koffers en verhuisde met mijn jonge dochter naar Zwolle, in het oosten van het land. Ik werkte een jaar als taalassistent op een middelbare school. Het was op deze school dat ik mijn Nederlandse partner, Arjan, ontmoette, en hoewel ik kort naar Engeland ben teruggekeerd om mijn studie af te maken, was het Nederland dat ons thuis zou worden. 

Ik had nog nooit van Almere gehoord totdat Arjan in 1998 een baan kreeg aangeboden op het Oostvaarders College. We zijn verhuisd en hebben ons hier gevestigd. Onze twee jongste dochters zijn allebei in Almere geboren. Wat in het begin het meest opviel aan Almere was dat alles zo schoon en nieuw was. Niets was omgevallen of dichtgetimmerd. 

Alles was modern, er waren fietspadden en busbanen. Dit vind ik zowel leuk als vervelend aan Almere. Ik vind het heerlijk dat het zo makkelijk is om met de fiets en de bus te reizen. In vergelijking met Engeland riskeer je je leven als je je met de fiets in het verkeer begeeft. Ik vind het heerlijk dat er zoveel groen is, en dat kinderen veilig buiten kunnen spelen. Maar ik mis achteraf straatjes en winkeltjes op de hoek. Ik mis eigenzinnige plekjes en het onverwachte. Almere is zo nieuw dat alles nog precies is waar het gepland was. Het hoort zo en er zijn zelden verrassingen. 

Wat me ook is opgevallen aan Almere en waar ik wel van houd, zijn de vele nationaliteiten die hier wonen. Hoewel ik me er altijd van bewust ben dat ik een buitenlander in een vreemd land ben, en de cultuur en taal nooit de mijne zullen zijn, ben ik me er ook van bewust dat dit in Almere niet ongewoon is. Ik heb het geluk gehad deel uit te maken van 'International Almere', een organisatie die de internationale gemeenschap hier ondersteunt en die mij veel vrienden heeft gebracht die niet alleen staan in mijn strijd om erbij te horen. 

Ik heb ook geluk gehad met die hoekstenen van mijn leven in Liverpool, de kerk en de padvinderij. Beide zijn over de hele wereld verspreid, dus zowel in Zwolle als in Almere kon ik meteen instappen in iets dat vertrouwd was, maar met een Nederlands tintje. Beide hebben me geholpen om meer deel uit te maken van de lokale gemeenschap.