Ik ben Dynaida. Ik ben geboren op Curaçao in 1963. In 1981 verhuisde ik naar Nederland en in 1982 naar Almere. Ik woon in de Oostvaardersbuurt woon. Dit is mijn verhaal.
Ik ben geboren in het huis van mijn grootouders in het vissersdorp Westpunt op de meest noordwestelijke punt van Curaçao. De mooie baaien, de natuur en de rust daar trekken veel lokale maar ook internationale toeristen. Ik herinner me de geur van de zee in de avond als we bij mijn grootouders waren. In het weekend en op feestdagen was de hele familie daar. 

De vrouwen kookten, de neefjes en nichtjes gingen spelen en de mannen speelden domino, zongen of praatten bij. Mijn opa had ook een kunuku (een plantage) hoog op de rotsen bij de zee waar hij groente en fruit teelde. Wij kinderen hielpen weleens bij het plukken van onderandere maïs en boontjes. Ik groeide op in de wijk Mahuma, op een paar minuten van de luchthaven vandaan. Het was heel indrukwekkend om de vliegtuigen op te zien stijgen en dalen over ons huis heen.

Ik kom uit een heel actieve familie. Eind jaren 60 en in de jaren 70 organiseerden mijn familie vaak grote feesten. Zij hadden een dominoclub en deden veel aan haken, naaien, borduren en knutselen. Ook werd er veel gezongen en gedanst. Ik zong in een jeugdkerkkoor opgericht door mijn ouders en grootouders. Mariachimuziek was heel populair en zingen op zondagen met vrienden van mijn ouders was vaste prik. Van jongs af aan leerden de kinderen dansen van de volwassenen. Niet alleen folkloristische dansstijlen maar ook merengue, cumbia en salsa. 

Op school op Curaçao had ik een fantastische tijd. Mijn liefde voor de Engelse en Spaanse taal begon op de basisschoool. Ik wist toen al dat ik later het taalonderwijs in wilde.

In 1981 emigreerde ons gezin naar Nederland. Ik was 18. Het was zomer en Nederland was mooi groen. De bloemen overal en de koeien in de weilanden vielen ons op. Op de fiets hebben we Hilversum en het Gooi verkend, waar we tijdelijk woonden. Aan de koude winters heb ik nooit kunnen wennen. In 1982 verhuisden we naar Almere-Haven waar een van mijn broers al woonde. Het Centrum van Almere-Stad was klein en Almere-Buiten bestond toen niet.

In Nederland heb ik mijn VWO afgemaakt. De taal en integratie was niet zo’n probleem voor mij omdat ik op Curaçao ook onderwijs in het Nederlands had gehad. Als vervolgopleiding koos ik voor de Lerarenopleiding Engels in deeltijd in Amsterdam omdat ik ook wilde werken. Later heb ik de Spaanse taal in Utrecht gestudeerd.

  
In 1983 gaf ik me op als vrijwilligster om de uitgenodigde vluchtelingen uit El Salvador te begeleiden. Dat ik Spaans kon, bleek heel nuttig te zijn want voor de vluchtelingen was het heel belangrijk om hun emoties en levenservaringen in hun moedertaal te kunnen delen. Ik mocht de groep een tijdje als maatschappelijk werkster begeleiden. Ik koester mooie herinneringen aan de vele feestjes, fietstochten en excursies die we samen maakten. Mijn Salvadoraanse vrienden beschouw ik als familie. 

In 1987 trouwde ik met een man die ook uit Curaçao komt. We besloten in Almere Haven te blijven wonen omdat het een groeiende stad was met groeiende werkgelegenheid. In 1993 begon ik als docent Engels bij de enige middelbare school in Almere Buiten in die tijd. Tot eind 2021 heb ik ook Spaans gegeven. Dat ik mijn werk kon combineren met mijn andere passies zoals zang en dans en dat ik over mijn cultuur kon vertellen aan leerlingen en collega’s was heel fijn. Ik ben ook heel dankbaar voor alles wat ik in die jaren heb kunnen leren van mijn collega’s en van de leerlingen. Open staan voor andermans cultuur is belangrijk in het onderwijs, vind ik. Ook het geloof is altijd van belang voor mij geweest en na jaren in verschillende kerkkoren in Almere en Bussum gezongen te hebben heb ik zelf een intercultureel Spaanstalige koor opgericht. 

Ik voel mij een trotse Curaçaose vrouw die dankbaar is voor alles dat ik in Nederland samen met mijn man en familie bereikt heb. Van mijn ouders heb ik meegekregen zoveel mogelijk te studeren om een onafhankelijke hardwerkende vrouw te kunnen zijn en mijns inziens is me dat gelukt. Het is ook mooi om te zien hoe mijn kinderen nu ook hun leven hier in Nederland proberen op te bouwen en hun levensdoelen proberen te bereiken.

Ik mis nog altijd wel familie en vrienden, het dansen en het uitgaansleven, de heldere blauwe zee en de zon van mijn geboorte-eiland. Gelukkig kon ik over de jaren heen regelmatig met mijn gezin op vakantie naar Curaçao gaan. Ik hoop ooit voor altijd naar mijn “dushi Kòrsou” (mijn heerlijke Curaçao) terug te keren om daar verder van het leven te kunnen gaan genieten.