Ik ben in 1965 geboren in Santiago de Leon de Caracas, Venezuela. Deze prachtige stad wordt omringd door het kustgebergte dat de Caribische Zee van Caracas scheidt.  Een deel van het gebergte is Nationaal Park El Avila. Een mooi en imposant gebied dat met zijn groene kleur de long van de stad wordt genoemd. Ik heb prachtige herinneringen aan mijn kindertijd, toen ik hand in hand met mijn moeder door de straten liep. Caracas heeft zowel ‘nachts als overdag iets magisch. Het is een moderne stad, maar tegelijkertijd is er een koloniale uitstraling door de Spaanse en Italiaanse architectuur.

Ik kom uit een kleine familie en ik heb twee broers die nog in Venezuela zijn. Wij zijn afstammelingen van Spanjaarden die van Tenerife emigreerden.  Venezuela is altijd een zeer open land geweest om mensen uit andere landen te ontvangen, vooral Italianen en Portugezen die na de Tweede Wereldoorlog hun toevlucht in mijn land zochten.  

In mijn puberteit verhuisden we naar een stad genaamd Los Teques waar ik mijn middelbare school heb doorlopen en waar ik mooie herinneringen heb aan mijn vrienden. Het was altijd koud en mistig, dus aten we churros met warme chocolademelk, een typische traktatie van de streek met Spaans erfgoed. 

Ik had het geluk onderwijs te studeren aan de UPEL Universiteit in Maracay en te werken als leraar aan het Internationaal College waar het idee werd geboren om in het buitenland te gaan wonen en andere culturen te leren kennen.

In 1991 verhuisde ik naar het eiland Bonaire in Caribisch Nederland, waar ik werkte op het Venezolaanse consulaat en waar ik mijn man ontmoette. Ik hield van het eilandleven, omgeven door de kristalheldere blauwe Caribische Zee. Ik heb leren duiken en leren fietsen.  Mijn verblijf duurde 10 jaar en mijn twee kinderen zijn daar geboren.  In 2001 besloten we naar Nederland te verhuizen om onze kinderen betere studiemogelijkheden te geven. Gelukkig heeft het goed uitgepakt voor hun opvoeding. 

Wij kwamen in Almere Stad te wonen. Vooral op aanraden van mijn schoonmoeder, die in Soest woonde maar gehoord had dat deze stad nieuw was en de huizen ruim. Het was niet moeilijk voor mij om me aan te passen, want ik was gewend om in grote huizen te wonen.  Ze dacht dat het goed voor ons was omdat het een jonge en grote stad was.  En ze had gelijk, want ik hou van Almere.

Mijn eerste indruk van Nederland was de natuur met zijn landschappen die zo anders zijn dan in Venezuela; bijvoorbeeld het feit dat het hele land vlak is.  Ik kwam in de zomer aan en alles was groen en ik kon de koeien gras zien eten vanaf de snelweg.  Omdat ik uit een republiek kom, was ik gefascineerd dat ze een koningin hadden, koningin Beatrix. Het leek wel een sprookje. 
Komend van een eiland naar een stad was een groot contrast. Op Bonaire droeg ik alleen korte broeken en lichte kleren, hier moest ik winterkleren kopen en wennen aan de wisseling van de 4 seizoenen.

De mensen zijn altijd erg vriendelijk geweest. Mijn grote cultuurshock was echter dat ik boodschappen ging doen bij de bakker in Almere en alleen maar 'goedemorgen' te horen kreeg. In Venezuela zijn de bakkerijen de plaatsen waar men met mensen praat, zelfs zonder ze te kennen. 
In de 20 jaar dat ik in deze stad woon, heb ik veel veranderingen gezien. Bijvoorbeeld: de infrastructuur en de vele huizen en gebouwen, die erbij zijn gekomen.  

Ik betreur het dat veel bomen en groenvoorzieningen die in Almere Stad bestonden, zijn verdwenen.  De busbaan had een eiland van bomen en voor het stadhuis stonden ook veel bomen. Nu zie je daar vooral beton. Ik had Almere willen laten zoals het was; groener dan het nu is!  Dat was de reden waarom ik naar de 'faunabuurt' in Almere Buiten ben verhuisd. Vanwege de groene omgeving daar.
 

Als Latina ontmoet ik graag mensen die mijn roots en gewoontes delen. Met mijn groep Latino-vrienden en kennissen komen we samen om te koken, te praten, naar muziek te luisteren, te dansen en niet alleen gelukkige, maar ook droevige momenten te delen. Een steungroep die ons verenigt in taal en cultuur. Gelukkig zijn vrienden van mij van Bonaire ook naar Nederland verhuisd.  
Van kinds af aan heb ik altijd van schilderen en handwerken gehouden. Nu mijn kinderen volwassen zijn en ik meer tijd heb, kan ik mij wijden aan het schilderen met olieverf en de techniek aan de nieuwe generaties leren. 

Ik voel me Nederlander van binnen zonder bepaalde Venezolaanse gewoontes te veronachtzamen, want na 20 jaar hier te hebben gewoond ben ik gewend geraakt aan de georganiseerde manier van leven die dit land kenmerkt. Ik heb twee jaar lang Nederlands geleerd in een gratis en verplichte cursus van het ROC en daar heb ik veel aan gehad. Nu gebruik ik deze kennis van de taal en breng ze in de praktijk in mijn werk en met de mensen om mij heen. Natuurlijk spreek ik altijd mijn moedertaal, het Spaans, met mijn kinderen en vrienden.