Mijn naam is Patricia. Ik ben geboren in Caracas Venezuela in 1984. In 2018 ben ik aangekomen in de wijk Tussen de Vaarten in Almere. Dit is mijn verhaal.

Ik ben een Venezolaanse die is opgegroeid in het warme klimaat van de Tuy Vallei en in Caracas. Ik ben de jongste van drie zussen en groeide op bij mijn beide ouders. We woonden in een appartement dat ruim genoeg was om te spelen. Het leuke was dat ik van daaruit de bergen kon zien die de vallei omringden. Ik had veel vrienden met wie ik samen opgroeide. 

Al vanaf mijn derde zong ik met mijn zusjes in een muziekgroep die ‘Casa Blanca’ heette, genoemd naar onze woonplaats. Mijn vader leidde onze groep, want naast zijn werk bij het staatswaterbedrijf was hij ook muzikant en componist. Op het conservatorium kreeg ik ook les in ballet, jazz, Venezolaanse folkloristische dans en muziek. Ik herinner me hoe ik er bij mijn vader op aandrong me liedjes te leren, zodat ik mezelf kon begeleiden met mijn gitaar, die ik overal mee naar toe nam. Mijn moeder, ook een hele kunstzinnige vrouw, maakte altijd onze kostuums.

Ik werkte al voordat ik klaar was met de middelbare school, als artiest bij verschillende dansgezelschappen en musicals en deed ook acteerwerk bij de Venezolaanse televisie. Ik heb Audiovisuele Wetenschappen en Fotografie gestudeerd. In 2014 zette ik mijn eigen balletschool op. Ik gaf les en produceerde musicals met het idee om ballet, dat niet erg bekend was in de regio, meer zichtbaarheid te geven. 

In 2015 trouwde ik met een jongen die ik in de kerk had leren kennen. We betrokken een appartement in de Tuy Vallei en later woonden we bij mijn ouders. Datzelfde jaar hebben we een reis door Europa gemaakt en ook Nederland een paar dagen als toerist bezocht. Helaas ontstond er in 2018 een gevaarlijke situatie in Venezuela, waardoor we het land moesten verlaten. We kwamen terecht bij het AZC vluchtelingencentrum in Tussen de Vaarten in Almere. Deze stad was heel anders dan de plekken die we eerder hadden bezocht in Nederland, omdat het heel modern en nieuw is. 

In het begin had ik het erg moeilijk omdat ik mijn familie miste, mijn omgeving, mijn kerk, mijn school en mijn werk. Het gebrek aan privacy was ook lastig omdat we een ruimte moesten delen met zes andere mensen uit verschillende landen zoals Rusland, Irak, El Salvador en Cuba. We probeerden vanaf het begin de Nederlandse taal te leren en volgden lessen bij vrijwilligers. Met een van hen ben ik nog steeds bevriend. We hebben ook les genomen buiten het centrum om en haalden het A2-diploma Nederlands. Veel steun hadden we aan de kerk in Almere Poort waar we lid van zijn.

Ik had verdriet vanaf het moment dat ik mijn land moest verlaten. Dankzij de Venezolaanse Folkloristische Dansgroep die mijn man en ik samen hebben opgezet, begon ik me minder verdrietig te voelen. Het samenzijn met mensen binnen en buiten het AZC die onze passie voor het Venezolaanse ballet delen, betekende veel voor mij. Ik kon mensen samenbrengen die zich net als ik in moeilijke situaties bevonden. Zo steunen we elkaar, want het is moeilijk om je leven opnieuw te beginnen in een vreemd land.

Zingen, dansen en kunst maken hebben me geholpen bezig te blijven en me nuttig te voelen. Het is mijn therapie geweest om vooruit te komen. Natuurlijk is de multiculturaliteit van Almere indrukwekkend, maar tegelijkertijd kunnen wij als migranten ook vreselijk onzichtbaar zijn. Je moet veel hindernissen overwinnen om gezien te worden, vooral vanwege de taalbarrière.

In 2020 wist mijn man dankzij zijn diploma en werkervaring als tandarts in Venezuela een baan te krijgen als assistent bij een orthodontist. Pas in 2021 kregen we de status van ingezetene en een eigen woning toegewezen.

Toen we net ons huis hadden gekregen, moest ik een spoedoperatie ondergaan, vanwege een risicovolle zwangerschap waardoor de baby niet groeide. Ik heb het kindje helaas verloren. Het was niet het eerste kindje dat ik verloor en dit maakte mijn pijn en verdriet alleen maar erger. Mijn arts zei dat we de moed niet op moesten geven en wees ons erop dat het vruchtbaarheidscentrum van het Flevoziekenhuis ons zou kunnen helpen zodat ik weer zwanger kon worden. Sindsdien ben ik daar patiënt. Elke dag probeer ik hoop te houden en vraag ik de Heer om mij te helpen in mijn professionele, mijn persoonlijke en mijn gezinsleven. Ik weet dat Hij een perfect plan voor mij heeft.