Mijn naam is Madina. Ik ben Oezbeeks en ik kom uit Oezbekistan. Ik ben geboren in 1991 in Moskou, Rusland in de tijd dat mijn vader daar werkte.  In oktober 2019 ben ik rechtstreeks vanuit Tasjkent naar Almere gekomen. Ik woon in de wijk genaamd Waterwijk met mijn man en dochter. Dit is mijn verhaal.

Mijn beide ouders komen uit Surkhandarya - de heetste en meest zuidelijke regio van Oezbekistan die grenst aan Afghanistan. Toen ik geboren werd, was het de tijd van grote veranderingen (de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de snelle opkomst van nieuwe landen).

Er was schaarste in alles. Het waren harde en moeilijke tijden. Dankzij de inspanningen van mijn vader en de steun van mijn moeder kon ons gezinnetje die moeilijke dagen overleven. Omdat de situatie in Moskou onveilig en onstabiel begon te worden, moesten we in 1993 verhuizen naar Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, een nieuw onafhankelijk land.

Dankzij het beroep van mijn vader als diplomatiek ambtenaar heb ik in verschillende landen kunnen wonen. Eerst hebben we bijna 4 jaar in de VS gewoond waar mijn vader op de ambassade werkte. We kwamen aan in de herfst van 1994. Ik herinner me niet veel van die tijd omdat ik erg klein was (3-6 jaar), maar we hebben veel videobanden en de verhalen van mijn moeder. Door ons leven in de VS heb ik een goede basiskennis van het Engels opgedaan, wat later erg nuttig is gebleken. In 1998, toen mijn vaders werk erop zat, keerden we terug naar Oezbekistan en hebben daar een paar jaar gewoond.

In 2000 verhuisden we naar Almaty, Kazachstan, omdat mijn vader daar benoemd was tot ambassadeur. Daar hebben we 6 jaar gewoond. In die tijd is er veel gebeurd. Ik ging naar een Russischtalige school, hoewel ik die taal helemaal niet kende, en nu is Russisch als mijn tweede moedertaal. Ik maakte vrienden en leerde de Kazachse cultuur kennen. De gelukkigste gebeurtenis van die tijd was de geboorte van mijn zusje in 2002.

In 2006 keerden we terug naar Tasjkent. Ik slaagde cum laude voor school. Daarna had ik een moeilijke maar leuke tijd op het lyceum, waar ik wiskunde voor gevorderden studeerde. Daarna ging ik naar een instituut, de faculteit voor Japanse economie. Ik vond het geweldig om de Japanse taal en cultuur te leren, ik had ook een droom om ooit Japan te bezoeken. Eigenlijk ben ik al sinds mijn kindertijd geïnteresseerd in Japan, vanaf het moment dat ik Sailormoon voor het eerst zag. Sindsdien was ik dol op anime, manga, en alles wat Japans was. Ik begon ook te tekenen in anime stijl, wat mijn hobby werd tijdens mijn school- en lyceumjaren. Ik droomde er zelfs van om mangaka (mangaschrijver) te worden. In 2014, na mijn afstuderen aan het instituut, vroeg ik een beurs aan bij de Japanse regering om mijn masterdiploma te halen. Ik kwam tot de laatste fase van de wedstrijd, maar won helaas niet.

Daarom besloot ik: "Als ik geen beurs kan winnen, dan kan ik op een dag zelf naar Japan gaan". Dus vond ik mijn eerste baan als office manager bij een vertaalbureau om geld te sparen. In feite verdiende ik veel meer dan alleen geld. Alles aan mijn werk beviel me: jonge en ambitieuze directeurs, vriendelijke collega's, interessante projecten, teambuildingactiviteiten. Het was een geweldige ervaring die me hielp verschillende vaardigheden te ontwikkelen: vertalen, werkorganisatie, management, klantenservice, en vele andere. Ik heb ook mijn Engels verbeterd. 

Alles was geweldig, en alleen mijn liefdesleven moest worden aangepast. Ik downloadde een dating applicatie en ontmoette een geweldige man (ook Oezbeeks) op wie ik verliefd werd. Hij woonde en werkte in Nederland, dus we hadden een lange-afstandsrelatie. Uiteindelijk zijn we getrouwd en ben ik in oktober van 2019 met hem naar Nederland verhuisd.

Mijn eerste indruk van Nederland begon met het treinstation onder het vliegveld. Het was een enorme en aangename schok, hoe handig het was. Mensen hoeven niet naar buiten om een bus te halen of wat ze dan ook nodig hebben. Het volgende dat me verbaasde was de zelfcontrole/uitcheck in de stations. Ik herinner me dat ik "Wow!" zei toen ik een self-checkout in een supermarkt zag. "Dat is vertrouwen in de mensheid", dacht ik. Toen we in Almere aankwamen, was ik stomverbaasd over hoe groen deze stad was. Ik zag veel mensen op de fiets. Smalle wegen voor auto's. Huizen op een rij. In één woord, alles voelde zo gezellig aan.

De volgende bezienswaardigheid in Nederland was Amsterdam. Na het rustige Almere leek Amsterdam druk vanwege de toeristen en fietsers. Toch hield ik van de architectuur en de sfeer. Het was een mix van eeuwenoude geschiedenis en het heden. We hadden de kans om de Zaanse Schans te bezoeken met zijn authentieke windmolens, Rotterdam met zijn architectonische vrijheid, Den Haag, en IJmuiden met hun stranden. Elke plaats heeft zijn eigen charme, en ik vond ze allemaal prachtig. Ik wou dat ik in de toekomst meer plaatsen in Nederland kon zien.

Toen trof de COVID-19 pandemie de wereld. Iedereen moest thuis blijven. Het was een uitdaging voor mij omdat we lange tijd niet naar Oezbekistan konden gaan. Ik mis mijn familie heel erg omdat het de eerste keer is dat ik zo lang ver van huis ben. Vooral toen mijn dochter werd geboren, wilde ik hun aanwezigheid en steun aan onze zijde. Als je voor lange tijd in een vreemd land bent, is het normaal dat je je familie en vrienden in je moederland mist. We hadden het geluk nog een Oezbeekse familie te vinden die al een tijdje in Almere woont. Het was een fijn gevoel om te weten dat we niet de enige Oezbeken hier waren.

In juli van 2021 is onze dochter in het Flevoziekenhuis geboren. Nu kwam de belangrijke vraag naar het behoud van onze tradities. Natuurlijk, Almere is een internationale stad en zij is een kind van ex-pats. Het is duidelijk dat ze een wereldburger zal zijn, vrienden zal hebben met verschillende etnische achtergronden en voornamelijk in het Nederlands en Engels zal communiceren. Maar we willen haar en onze toekomstige kinderen ook graag de Oezbeekse taal, de Oezbeekse cultuur, keuken en gewoonten leren en doorgeven, zodat ze trots kunnen zijn op hun achtergrond. Daartoe zullen we hen voornamelijk opvoeden volgens Oezbeekse gebruiken. We zullen thuis ook de Oezbeekse taal blijven spreken, Oezbeekse gerechten koken en traditionele feestdagen vieren, zoals Navruz en Eid. En we hopen dat zij op een dag de Oezbeekse cultuur ook aan hun kinderen zullen doorgeven.