Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Valeria
“We realiseerden ons dat we veel veranderd waren: we hadden de Nederlandse manier van leven overgenomen”

Ik kom oorspronkelijk uit Uruguay, een land dat in het oosten van Zuid-Amerika ligt. Uruguay heeft bijna 3,5 miljoen inwoners, waarvan 50% in de hoofdstad Montevideo woont; de stad waar ik tot mijn 21e woonde. Het is een relatief klein land in vergelijking met de buurlanden: Brazilië en Argentinië, maar groot in vergelijking met Nederland. 

Tussen 1860 en 1920 kwamen er in totaal 600.000 Europeanen naar Uruguay, dit was de grootste migratiegolf van immigranten afkomstig uit heel Europa. Mijn grootouders zijn van die generatie. Mijn grootvader van vaderskant was Italiaans en mijn grootmoeder van moederskant was Spaans. Mijn man is ook een afstammeling van Europese immigranten, want zijn overgrootvader was Italiaans en zijn moeder was van Portugese afkomst. 
 
Totdat ik in 1999 trouwde, woonde ik altijd in dezelfde buurt in Montevideo. Ik had een zeer gelukkige jeugd bij mijn ouders. Elke dag speelde ik op straat met de kinderen uit de buurt. Ik ontmoette mijn man toen ik voor verpleegster studeerde en parttime werkte. We trouwden en huurden een appartement in de buurt. Ik rondde mijn studie af en mijn dochter werd in juni 2000 geboren. 

De economische crisis in Zuid-Amerika van 2001 deed mijn man besluiten om een baan en een huis in Nederland te zoeken. Hij had namelijk tot zijn twaalfde in Zeist gewoond. Toen we elkaar pas kenden, vertelde hij me vaak over zijn jeugdherinneringen aan dat land. Hij wilde hetzelfde voor onze dochter. 

Via internet nam hij contact op met vrienden van zijn familie in Nederland. Zij boden hem een plek om te wonen aan. Zo kwam ik in de Bloemenbuurt in Almere terecht, waar we tot 2004 een huis huurden. Ik was verbaasd over de groene omgeving en de orde in de straten van de stad. In het centrum van Almere Buiten was alleen het zwembad, het trein- en busstation, het politiebureau en enkele winkels. Een keer per week was er een kleine markt.

In 2005 kochten we een huis in de Strippenbuurt aan de rand van Almere Buiten. Voor het huis was er nog braakliggend terrein waar kinderen speelden. De bussen reden nog niet en er was slechts één supermarkt voor de hele buurt en twee compleet nieuwe scholen. Mijn dochter was één van de eerste leerlingen van die school, die nog niet eens vijftien leerlingen had. 

In 2007 ben ik begonnen als assistent verpleegster in een zorgcentrum in Hilversum. Dat jaar haalde ik ook mijn rijbewijs, hoewel ik het liefst op de fiets ga of wandel als dat mogelijk is. Later verhuisden we naar het Homeruskwartier. Vandaag de dag is dat de grootste door eigen bewoners ontwikkelde en gebouwde wijk van Nederland. 

Mijn tweede dochter werd in 2014 geboren. In juni 2018 besloten we alles te verkopen. We zegden onze banen op, en maakten een vakantiereis door Europa waarna we met zijn vieren naar Uruguay remigreerden. Ik kwam weer te wonen in de buurt waar ik opgegroeid was in Montevideo. Maar nu was het totaal anders dan hoe ik het kende toen ik jong was. Je kon niet meer op straat spelen of lopen, de huizen waren voorzien van beveilingssystemen vanwege het toegenomen geweld en de meeste van mijn jeugdvrienden waren al geëmigreerd. 

We hadden het allemaal moeilijk om ons weer aan te passen aan de manier van leven in Uruguay. Voor mijn dochters bleek het onderwijssysteem geheel anders dan in Nederland en alles was in het Spaans. Mij stoorde het om te zien dat mensen hun eigendommen niet onderhielden, dat ze de verkeersregels niet respecteerden, dat ze zonder te waarschuwen op bezoek kwamen, dat kinderen laat aten en te laat naar bed gingen. We realiseerden ons dat we veel veranderd waren, dat we niet meer dezelfde waren als zeventien jaar geleden en dat Uruguay ook niet meer hetzelfde was. In al die jaren dat we in Almere woonden, hadden we de Nederlandse manier van leven overgenomen, die veelal heel anders was dan in Uruguay. Dus besloten we in juni 2019, na een jaar in ons thuisland te hebben gewoond, terug te emigreren naar Nederland. 
Mijn man vond een baan bij een farmaceutisch bedrijf en ik ging weer werken in de zorg in Weesp. Mijn werkgever vergoed de aanvullende studies klinische verpleging die ik nodig heb om mijn beroep te kunnen uitoefenen. Ik neem ook weer Nederlandse les en ben erg blij met deze nieuwe kans.  

Ik begin opnieuw in dit land maar nu met grote innerlijke rust en veel motivatie om door te gaan. Ik weet nu dat Nederland de plek is waar ik wil wonen. 
 

Contentverzamelaar

Authors

Foto's, Interview en Tekst: Lyla Carrillo - van der Kaaden
Tekst Redactie: Babette Rondón
Fotostudio website: www.101studio.nl