Mijn naam is Svetlana. Ik ben geboren in 1983 in de stad Donetsk in Oekraïne. Samen met mijn twee kinderen ben ik in maart 2022 in Almere aangekomen na een reis van twee en een halve dag. Dit is mijn verhaal.

Voor de oorlog van Rusland tegen Oekraïne, waren we gelukkig in Kiev. Toen we vluchtten moest mijn man achterblijven omdat het niet is toegestaan dat mannen van militaire leeftijd het land verlaten. Hij is architect en restaureert gebouwen die door de oorlog zijn verwoest.

Dit was de tweede keer dat ik door oorlog mijn huis kwijt raakte. De eerste keer was in 2014, toen Rusland het conflict in Donbas uitlokte. Op dat moment woonde ik al in Kiev, maar al mijn familieleden, waaronder mijn moeder, woonden nog in Donetsk. Sindsdien heb ik het huis waar ik ben opgegroeid niet meer terug gezien. Al mijn jeugdherinneringen zijn verbonden aan dit huis, dat vlakbij een grote metallurgische fabriek staat. Ik herinner me nog precies dat het 800 stappen was van de drempel van mijn huis naar school. Die weg is geplaveid met stenen uit de Tweede Wereldoorlog. Mijn vriendinnen en ik sprongen altijd van steen naar steen, en we waanden ons dan in een moeras vol krokodillen. 

In het weekend stond mijn moeder vroeg op om voor mijn broer en mij ons lievelingsgerecht te koken, appeltaart en lazy dumplings. Ik maak dat nu met mijn kinderen. Mijn moeder woont nog steeds in Donetsk en het is te gevaarlijk voor haar om te proberen weg te komen.  En zo heeft de oorlog mij gescheiden van de twee mensen die mij het dierbaarst zijn – mijn man en mijn moeder. Ook verloor ik twee geliefde huizen – mijn huis in Kiev en mijn ouderlijk huis in Donetsk – en mijn jeugd. Het enige waar ik blij om ben is dat mijn kinderen – een zoon van acht en een dochter van drie – nu in veiligheid zijn. Dat is het allerbelangrijkste. 

Het was geen toeval dat we de oorlog ontvluchtten naar Nederland. Een naast familielid van ons woont in Almere en we waren hier al wel eens geweest. We werden verliefd op deze prachtige stad. Helaas was de reis deze keer niet vreugdevol. In Kiev stapten we op een evacuatietrein, waarin heel veel mensen zaten. Tien lange uren konden we ons niet bewegen in de wagon. Aan de grens van Oekraïne en Polen rustten we een halve dag uit en vertrokken we met een bus naar Krakau. Door de enorme rijen aan de grens moesten we daar ook nog eens 12 uur wachten. Die avond vlogen we naar Eindhoven, waar we werden opgewacht door familieleden.

Nederland bood ons tijdelijke bescherming en materiële steun. Het is een klein land met een enorm hart. We wonen nu bij een gastgezin in Almere Buiten. Het zijn ongelooflijk fijne mensen hier. Het enige probleem is de taal, en de mensen zijn ook erg stil. Oekraïners zijn veel expressiever. Wij zijn luidruchtig, en we spreken hard en snel. 

Mijn oudste zoon gaat naar de "Taalschool" waar hij Nederlands leert. Hij vindt het leuk. Het schoolsysteem in Nederland is heel anders dan dat in Oekraïne. In Nederland krijgen kinderen geen huiswerk op de basisschool, de leraren zijn erg democratisch, en de lessen zijn interessant. Mijn jongste dochter gaat in het najaar ook naar de kleuterschool, ze gaat nu naar de peuterspeelzaal. Het is er geweldig en ze heeft het er erg naar haar zin. Ze heeft veel vriendjes en ze leert veel Nederlandse woorden. Mijn kinderen leren mij nu Nederlands. 
In Nederland, net als in Oekraïne, spreken de mensen twee talen. Bijna iedereen hier spreekt Engels en dat helpt me enorm. In Oekraïne spreken we, naast onze moedertaal, goed Russisch.

De grootste schok voor mij was dat de kinderen hier in de kou en wind kunnen lopen in t-shirts en lichte schoenen. Wij zijn gewend om kinderen warm aan te kleden. In Almere waait het altijd en ik vind dat mijn kinderen zich ook in de zomer warm moeten kleden, maar zij, kijkend naar Nederlandse kinderen, zijn het daar niet meer mee eens. En tot mijn verbazing worden ze hier veel minder vaak ziek dan thuis. 

Wat ik het leukste aan Almere vindt, zijn de fietspaden. Ik heb altijd van fietsen gehouden. In Oekraïne is dat een stuk moeilijker. Het voelt als fietsen in de hemel! Ons gastgezin heeft ons fietsen gegeven en in het begin fietsten we er de hele dag op. Elke dag rijden we nu 7 kilometer naar school, enkele reis. Als ik door Almere fiets, word ik getroffen door de ongelooflijke verscheidenheid aan mensen om me heen. Het lijkt erop dat er mensen van alle nationaliteiten en rassen in Nederland wonen. Nederlanders weten wat belangrijk is in het leven. Ze staan klaar om iedereen te steunen die bescherming nodig heeft. En dat is onbetaalbaar, en daar ben ik dankbaar voor.

Een keer per week geef ik in Almere gratis lessen aan Oekraïense kinderen. We knutselen en lezen Oekraïense boeken. Ik wil dit project uitbreiden om alleenstaande moeders met kinderen, zoals ik, te helpen door ze kinderopvang te bieden terwijl ze de Nederlandse taal leren. Ik hoop op die manier werk te vinden of een nieuwe specialiteit te leren. Ik ben ook van plan om een liefdadigheidsdiner te houden voor de inwoners van Almere die Oekraïners helpen. En ik heb nog veel meer ideeën, maar helaas lopen die allemaal vast op het feit dat ik het Engels niet goed beheers en dat ik nog helemaal geen Nederlands kan. Daarom is mijn belangrijkste doel om talen te leren.

We hebben geen plannen voor de lange termijn. Maar ik wil niet zonder mijn geliefde man zijn in deze prachtige stad. Dus ik hoop dat hij naar ons toe kan komen, of dat we naar huis kunnen terugkeren als de oorlog voorbij is.