Ik ben Daniela. Ik ben geboren in Springs, Zuid-Afrika in 1976. In het jaar 2016 ben ik naar Almere gekomen. Ik woon in een wijk genaamd Molenbuurt. Dit is mijn verhaal.

Het begint in Italië, in 1958 om precies te zijn. 18 jaar voordat ik geboren werd, betekende de neergang van het Italiaanse economische klimaat en Zuid-Afrika's dorst naar geschoolde arbeidskrachten om de apartheidsmachine te voeden, dat ons gezin een nieuwe kans werd geboden. Een verhaal dat veel families in Zuid-Afrika delen, waar avontuurlijke buitenlanders een nieuw leven werd beloofd in het verre land van goudmijnen en wilde dieren. 

Mijn moeder en vader, toevallig afkomstig uit dezelfde voorstad in de stad Turijn, Italië, ontmoetten elkaar in Zuid-Afrika, trouwden en kregen twee kinderen, mijn oudere broer en ik. 

Terwijl de meeste Zuid-Afrikaanse kinderen naar gesegregeerde scholen gingen, had ik het geluk naar een privé-meisjesklooster te gaan waar ik me mengde met leerlingen uit vele verschillende culturen, wat de diversiteit onderstreepte die het culturele DNA van Zuid-Afrika vormde. Dagelijks sprak ik drie talen, Italiaans thuis, Engels met mijn vrienden, en Afrikaans als tweede verplichte taal op school. Als jong meisje hield ik ervan om buiten in de zon te zijn, altijd smerig van het spelen in het zand - tot groot ongenoegen van mijn moeder. 

Na de middelbare school heb ik een diploma in hotel-catering management behaald, waardoor ik de mogelijkheid kreeg om naar Europa te reizen, waar ik voor toerisme- en cateringbedrijven heb gewerkt, wat mijn ogen nog meer opende voor landen als Cyprus, Egypte, Italië en Engeland, om er maar een paar te noemen. Een dierbare herinnering was toen mijn grootouders en broer mij vergezelden in Italië en ons de plaatsen toonden waar onze familie vandaan kwam. 

Terug in Zuid-Afrika zette ik mijn loopbaan in het toerisme voort en kort voor het millennium (2000) ontmoette ik mijn echtgenoot, die in Groot-Brittannië was geboren en in Zuid-Afrika was opgegroeid. We zijn sindsdien samen, trouwden in 2007 en voedden twee jongens op, voordat we in 2012 naar Engeland emigreerden.

Mijn aankomst met twee jonge kinderen en als thuisblijfmoeder was een grote verandering voor mij. Het kostte me een tijdje om me aan te passen. Het duurde niet lang voordat ik weer begon te werken in een nieuwe carrière en studeerde en kwalificeerde voor assistent-onderwijzeres op een basisschool.

Tijdens ons derde jaar in het Verenigd Koninkrijk kreeg mijn man een baan aangeboden in de informatietechnologiesector in Nederland.  Ik voegde me bij mijn man in Almere in november 2016, samen met onze jongens. Ik zal nooit de vriendelijkheid vergeten die ons werd getoond door een volslagen vreemdeling die waarschijnlijk ons dagelijkse pendelen naar de bushalte had opgemerkt en zich realiseerde dat we buitenlanders waren, nodigde ons uit om die avond met hen mee te gaan naar de Sint Maarten viering. 

Mijn man koos Almere als vestigingsplaats omdat hij van collega's had gehoord dat het een gezinsvriendelijke stad was met een goed aanbod van scholen. Ik waardeer hoe de wijken zijn ontworpen met goede toegang tot openbaar vervoer, scholen en winkels en nog meer onder de indruk hoe deze infrastructuur in evenwicht wordt gehouden door toegang tot de natuur. Wat echt indruk op me maakte was een overheidsinitiatief genaamd Jeugdland, waar mijn kinderen voor 1 euro buiten konden spelen - in een bewaakte en veilige ruimte met andere kinderen uit de buurt en met het vervoerssysteem.

Deze laatste verhuizing was mentaal zwaarder voor mij vanwege de taalbarrière. Terwijl ik vroeger vaak in gesprek was met vreemden terwijl ik in de rij stond te wachten, stond ik nu met een mond vol tanden - wat het nog erger maakte was dat ik ongeveer 40% van het gesprek begreep - door mijn kennis van het Afrikaans, alleen kon ik er niet aan deelnemen door de verschillen in de manier waarop de twee talen worden gesproken - een heel vreemde situatie. In de loop van de tijd ben ik erin geslaagd mijn begrip van het Nederlands te verbeteren door de plaatselijke krant te lezen, naar de radio te luisteren en Nederlandse TV te kijken. Maar als ik met de plaatselijke bevolking praat, is mijn tactiek een spervuur van Engels, Afrikaans en Nederlands te ontketenen, afgerond met een prachtige glimlach -het werkt meestal.

Mijn man en ik besloten dat het het beste zou zijn om onze kinderen te integreren in de Nederlandse cultuur, dus schreven we ze in bij het Taalcentrum waar ze een basis kregen in de taal en cultuur. Thuis spreken we Engels, omdat we denken dat als we de jongens vloeiend laten spreken, ze betere carrièrekansen zullen hebben.

Ik vind het heel moeilijk om me met één cultuur te identificeren, misschien omdat ik een nakomeling ben van immigranten die zelf een deel van hun culturele identiteit hebben moeten opgeven om te kunnen integreren. Tegen de tijd dat ik aankwam, kon wat ik op cultureel gebied meemaakte beter omschreven worden als iets unieks Zuid-Afrikaans.  Er zijn nog enkele culturele overblijfselen van mijn Italiaanse afkomst, maar ik beschouw die niet als uniek. De meeste mensen, ongeacht waar zij vandaan komen, houden van lekker eten en goed gezelschap en de meesten kennen en waarderen de waarde van familie. Het is waarschijnlijk het feit dat ook ik in staat ben geweest een land te verlaten en opnieuw te beginnen - twee keer - dat mij enigszins tot een moderne zigeuner heeft gemaakt.