Ik ben Aneta. Ik ben geboren in 1985 toen de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië een eenheid was van zes kleinere landen die samen één grote, vreedzame, bloeiende en vooral aangename plek om te wonen vormden.
 
Ik was thuis de oudste. Ik groeide op in een kleine en rustige buitenwijk van de hoofdstad Belgrado bij mijn moeder en grootouders. Toen ik een jaar of zes was, begon ik te merken dat de mensen in mijn omgeving met de dag angstiger werden. Er brak een tijd aan van ontreddering en chaos. Er waren constant beangstigende beelden op tv. Zoals altijd maakte de media het erger. Mijn eerste schooldag, de dag waar een kind mooie herinneringen aan zou moeten hebben, pakte geheel anders uit: de oorlog tussen de Joegoslavische landen was net begonnen.
 
Hoewel we ver van de vuurlinie woonden, lijken de herinneringen die wij vanaf die dag met ons mee zouden dragen, in niets op hoe ons land en ons leven er voor 1992 uitzagen. Er was een tijd aangebroken van armoede, angst, woede, zorgen, depressie en wanhoop. Er waren veel beperkingen in mijn jeugd. Mijn grootouders begonnen een moestuin vanwege het gebrek aan voedsel dat het hele land hard trof. Mijn moeder draaide extra diensten om genoeg geld te verdienen voor ons huishouden.
 
Toen ik 11 jaar was en de oorlog voorbij was, werd mijn zusje Aleksandra geboren. Zij was een groot geschenk. Ik ging graag naar school en speelde met mijn vriendjes in onze buurt in een kleine buitenwijk van Belgrado. Het was een perfecte plek om op te groeien, want er waren weilanden, kleine bossen, drie scholen en drie supermarkten. Het was een periode waar mijn zusje en ik met plezier aan terugdenken. Die jaren waren wat vrediger. Tot de NAVO in 1999 Servië begon te bombarderen. Een nieuwe golf van angst, onzekerheid, en veel tekorten aan alles trof ons. Ik was 14 en mijn zusje drie.
 
Ik herinner me dat ik binnen moest spelen en dat je niet naar buiten kon als het luchtalarm klonk. Mijn moeder nam ons nooit mee om te schuilen in de metro, zoals velen deden. Omdat er te veel mensen waren en het ventilatiesysteem was slecht. Mijn opa en oma bleven met ons binnen. Pas als de NAVO-vliegtuigen ver weg waren, konden we weer naar buiten om in de tuin te spelen waar we ook een moestuin hadden en bijen hielden. 
 
Ik heb geleerd dat wat mij niet doodt, mij sterker maakt, maar het laat wel littekens achter op je ziel. Na vele jaren van angst, kon ik in 2000 beginnen aan de studie geneeskunde. Het was een zware opleiding. Maar na vier jaar leren over het menselijk lichaam en ziektes realiseerde ik mij dat ik meer hield van natuurwetenschappen en ziektepreventie. Opgroeien met mijn grootouders had me doen beseffen dat planten en bijenteelt de geheimen zijn voor een betere gezondheid en een lang leven. Helaas kreeg mijn oma in 2004 een beroerte, die ons zwaar trof. Het was als de laatste druppel die de emmer met opgekropte emoties deed overlopen.

Tijdens mijn studietijd werkte ik als kindermeisje en verdiende ik nauwelijks genoeg om mijn kosten te dekken. Tegen het einde van mijn studie ontmoette ik een jongen die eerst gewoon een vriend was maar met wie ik later een relatie kreeg. We gingen samenwonen en ik heb heb hele goede herinneringen aan die tijd van mijn leven. Hij had een baan en ik kon mijn Pilates-opleiding afmaken en gaf les in Belgrado. We hadden het financieel goed, maar we wilden niet dat onze toekomstige kinderen zouden opgroeien in een land waarin de politieke en economische situatie zo onvoorspelbaar was. Nederland kwam niet bij ons op, maar op een gegeven moment kreeg mijn man een baan aangeboden van een Nederlands bedrijf en zeiden we: "Laten we een andere wereld ervaren!
 
De aankomst in Nederland was gemakkelijk, maar het duurde wel vier maanden voordat we een eigen woning hadden. Na twee Airbnb's, en de kamer van een vroegere vriend, vonden we eindelijk een huurwoning in Diemen. We vonden het geweldig om te zien hoeveel nationaliteiten er in een stad als Amsterdam wonen. En de fietsen overal! We houden er ook van hoe milieubewust de Nederlanders zijn. Dat was in mei 2016. Na de huizenjacht ging ik op zoek naar een baan. Uiteindelijk kreeg ik twee aanbiedingen, maar juist op dat moment realiseerde ik me dat ik zwanger was.

De manier waarop verloskundigen in Nederland je behandelen betekende een grote cultuurschok voor mij. In Servië wordt elke vrouw gedurende de hele zwangerschap begeleid door een gynaecoloog en vindt de bevalling uitsluitend plaats in het ziekenhuis. Maar in Nederland wordt aangedrongen op een natuurlijke, thuisbevalling, zonder ruggenprik of met alleen paracetamol voor pijnbestrijding. Gelukkig ging alles goed met de bevalling, maar onze zoon was heel vaak ziek tot hij vijf jaar oud was.

Ook in die periode beleefde ik meerdere cultuurschokken. Zoals het feit dat je een plaats in een kinderdagverblijf moest reserveren, omdat alles vol zat. Je moet je plaats eigenlijk al voor de zwangerschap reserveren. We moesten er ook erg aan wennen dat je de agenda erbij moet pakken gewoon als je iemand op de koffie wilt uitnodigen. Hier moet je dat soms maanden van tevoren al plannen. In Servië is het vanzelfsprekend om gewoon aan te kloppen bij je familie, vrienden of buren.
 
In 2018 verhuisden we naar Almere, een mooie en groene stad, geluidsarm, ruim en omgeven door parken met veel plekken voor onze twee dochters om te spelen. In die tijd was ik gewoon moeder en huisvrouw. Een baan vinden was een ‘mission impossible’ en eerlijk gezegd baalde ik daar wel van omdat ik mijn cursus Nederlands had afgerond, waarvoor ik veel geld had betaald, maar ik geen baan kon vinden. In 2020 heb ik van mijn passie mijn eigen bedrijf gemaakt met planten en kruiden. Maar met de kinderen thuis tijdens corona was het moeilijk om daar mee door te gaan. Na honderden sollicitatiebrieven te hebben geschreven, kreeg ik een parttime baan bij een internationaal bedrijf dat als een geschenk uit de hemel voelde na een gat van zes jaar in mijn cv.
 
Ik hou van waar ik woon, en Almere is ons nieuwe thuis. Het is een hele internationale omgeving en we hebben alles behalve onze familieleden die we in Servië hebben achtergelaten. Mijn kinderen hebben helaas niet de luxe, zoals sommige van hun vriendjes, om hun opa en oma vaak te zien.