Al van jongs af aan wist ik dat ik iemand ben die geboren is om plaatsen te verkennen en de schoonheid van menselijke verbondenheid te ontdekken. Ik ben geboren in Taytay, de "kledinghoofdstad" van de Filippijnen. Het is een stad op 3 uur van Manila in de provincie Rizal. Toen ik vier was stierf mijn broertje, wat mijn ouders deed besluiten te verhuizen naar Marikina City, de "schoenenhoofdstad" van het land, om met een schone lei te beginnen. 

De Filippijnen bestaan uit 7.640 eilanden, ik woonde op Luzon, het grootste en belangrijkste eiland. We hebben meer dan 111 dialecten, waarvan het "Tagalog" de eerste en voor velen de tweede taal is. Filipino, een gestandaardiseerde versie van Tagalog werd de officiële taal in 1987. Veel van de woorden hebben Spaanse wortels. Ik herinner me dat mijn ouders Spaans spraken toen ik klein was, omdat we vroeger een Spaanse kolonie waren.  Ik versta een klein beetje Spaans, maar Engels is mijn tweede taal omdat het deel uitmaakt van het onderwijssysteem. 

Ik kom uit een gezin met een gemiddeld inkomen en dankzij een studiebeurs kon ik een jaar Journalistiek volgen voordat ik een Bachelor in Computerwetenschappen ging volgen. Ik ben de vierde van 5 kinderen. Mijn vader is een meubelmaker die tot mijn 14e in Saoedi-Arabië heeft gewerkt. Mijn moeder, die voltijd als naaister werkte, voedde ons streng op als een "tijgermoeder" maar ook eerlijk en zorgzaam. 

Toen ik 10 jaar oud was, verhuisden we naar Binangonan en hebben daar onze wortels geplant. Macamot is een zeer onderontwikkelde wijk. Een slee getrokken door waterbuffels is het belangrijkste transportmiddel aangezien slechts in 10% van de wijk asfalt ligt. Het is modderig in het regenseizoen en stoffig als het droog en heet weer is.  

Toen ik op de kleuterschool zat, vroeg onze leraar ons: "Wat willen jullie later worden als je groot bent? Ik antwoordde: "Ik wil zijn zoals jij, ik wil lesgeven en mensen laten weten wat ik weet, en hen helpen te worden wie ze willen zijn." Nu op 43 jarige leeftijd is mijn droom uitgekomen, want ik ben een women empowerment coach in Almere. 

In 2004 werkte ik bij Cisco-Linksys als Support Engineer. Tijdens mijn dienst dook er een service verzoek op uit Nederland. Wie had kunnen denken dat mijn klant mijn Nederlandse man zou worden. We hielden 5 jaar contact als vrienden tot hij in 2007 besloot mij te ontmoeten in Dubai, waar ik op dat moment werkte. Dat was het begin van onze formele relatie. We trouwden in de Filippijnen in 2008.

Het kostte hem een jaar om het visum voor mij te verwerken om onder gezinshereniging te komen. In juli 2009 vloog ik naar Amsterdam om met mijn man een gezin te stichten.  Nederlands leren, de cultuur begrijpen, een baan vinden en samen reizen waren onze plannen - het werd bemoeilijkt toen ik zwanger werd in mijn 2e week na aankomst hier. Ik had al kennis gemaakt met het land toen ik in december 2007 in Nederland was om zijn familie te bezoeken en te ontmoeten. In tegenstelling tot die koude en natte ervaring die ik heb gehad, was het verfrissend om in de zomer te komen.

Mijn eerste thuis was een appartement dicht bij Sloterdijk in Amsterdam. Het toeristische gevoel en de mildheid met softdrugsgebruik van deze hoofdstad deed ons besluiten om elders te gaan wonen. Rondkijkend en googelend vonden we mogelijkheden in Almere. Op het moment dat ik het stadscentrum zag, de bibliotheek, de combinatie van groen in het stadsleven - waren we meteen verkocht. We kochten een huis in Tussen de Vaarten Noord waar we 8 jaar hebben gewoond totdat we naar Verzetswijk verhuisden op zoek naar meer ruimte om te wonen.

In Almere heb ik het NT2 Staatsexamen gevolgd en ben in 2011 Nederlands geworden. Ik heb mezelf productief gemaakt door vrijwilligerswerk te doen bij Stichting Bayanihan, ABCDE Playgroup, en International Almere.   Ook al heb ik een geweldige man, hebben we een dak boven ons hoofd, een gezond gezin, toch heb ik het moeilijk gehad. Ik dacht dat de enige uitdaging om me hier thuis te voelen was om de taal te leren, de cultuur en de samenleving te begrijpen. Ik had het mis. 

Ik had me niet kunnen voorstellen dat de overgang van een financieel onafhankelijke vrouw naar een huisvrouw en moeder het moeilijkste was wat ik zou moeten doormaken. Ik vocht tegen mijn innerlijke demonen en ik twijfelde aan mijn eigenwaarde, mijn vaardigheden en mijn talenten. Ik vroeg mezelf af of mijn leven nu wel de moeite waard was om mijn oude, financieel draagkrachtige leven, mijn familie en mijn vrienden achter te laten. Er was een tijd dat ik huilde en dat de tranen over mijn wangen stroomden. Net zo vaak als het regent in Nederland. En het regent hier veel. 
Ik kreeg werkaanbiedingen, maar we besloten dat het het beste voor de kinderen was dat ik thuis bleef in plaats van ze in een kinderdagverblijf te plaatsen. Op dat moment was dat de beste beslissing die ik kon nemen en de enige optie die ik kon doen.

Ik was blij dat ik er was voor mijn kinderen toen ze opgroeiden, maar ik was langzaam mijn identiteit aan het verliezen.  Op een dag werd ik wakker en kon ik mezelf niet meer beschrijven. Ik roeide in een boot van zelfontdekking naar mijn ware authentieke zelf - en lange tijd dacht ik dat ik alleen was. Tot ik op een dag de man van een kennis ontmoette - hij vroeg me... "Wat doe je voor werk?"  "Ik ben een huismoeder en echtgenote.", antwoordde ik.  "Dat is geen baan, dat is het leven van een verwende en luie vrouw", antwoordde hij. Die woorden wakkerden een vlam in mijn hart aan.  

Zijn woorden waren zo pijnlijk dat ze kracht in mij schoten. In het Nederlands zullen ze zeggen: "van klacht naar kracht!".
Nu leef ik mijn kinderdroom en heb ik mijn doel gevonden als ondernemerscoach die vrouwen mondiger maakt.  

De Filippijnen is mijn moederland en Nederland is mijn vaderland. Ik zal niet de persoon zijn die ik nu ben door alleen maar een Filippijnse of alleen maar Nederlandse te zijn. Ik ben compleet geworden als Ranessa met de levenservaring van beide landen als deel van mij.