Mijn naam is Sanober. Ik ben geboren in Pakistan in 1980. In 2017 ben ik in Almere komen wonen. Ik woon in Tussen de Vaarten Zuid en dit is mijn verhaal.

Ik ben geboren in Karachi, een stad met een geschatte bevolking van meer dan 16 miljoen mensen. Een zeer drukke en vervuilde stad vergeleken met waar ik nu woon. Pakistan heeft meer dan 226 miljoen inwoners en de families zijn groot.

Mijn ouders komen uit Sindh, een van de vier provincies van Pakistan gelegen in het zuidoosten. Ik ben de tweede van 4 kinderen. Toen ik 3 jaar oud was, moesten we naar Iran verhuizen omdat mijn vader, die arts is, daar een baan kreeg. Het was niet gemakkelijk om naar een land te verhuizen dat zwaar in oorlog was met Irak. 

Ik groeide echter op in een prachtig land met veel verschillende talen, klederdrachten en eten dat in elke stad anders is. Met de samensmelting van al die ervaringen had ik ook in het buitenland mijn moedertaal Sindhi geleerd als de cultuur van mijn ouders. 

Ik heb daar 17 jaar gewoond, waarbij we vaak van stad naar stad moesten verhuizen, van Noord- naar Midden-Iran. Ik kon zien hoe integratie in de maatschappij, het leren van de Perzische taal, en het opvoeden van 4 kinderen zonder steun van familie erg moeilijk was voor mijn moeder.  Een paar jaar later pasten we goed in die maatschappij. Mijn vader kreeg veel respect en liefde van de mensen om ons heen. We waren ver van onze familie verwijderd, maar we hadden veel vrienden en gingen in het weekend met hen uit en kwamen vaker bij elkaar.

Toen de oorlog voorbij was, zei de regering tegen mijn vader dat we terug moesten naar Pakistan. Hij wilde dat we bleven omdat we nog op de middelbare school zaten en we daar zijn opgegroeid. Ik sprak zelfs beter Perzisch (Farsi) dan Sindhi. Mijn vader kreeg toen de kans om een medische specialisatie te doen en we bleven nog een paar jaar tot we het land moesten verlaten.

Toen we terug naar Pakistan verhuisden, was ik 21 jaar oud en moest ik helemaal opnieuw beginnen om mijn eigen land te leren kennen en te verkennen. We voelden ons als vreemdelingen en ik paste niet in de maatschappij, die voornamelijk door mannen wordt gedomineerd.
In mijn eerste jaar aan de universiteit zakte ik voor al mijn vakken omdat ik het Engels en "Urdu", de officiële taal, niet goed kende. Gelukkig ben ik erin geslaagd om mijn studies af te ronden (MBA in Marketing) aan een van de oudste universiteiten van Karachi. De kansen op een baan zijn moeilijk, vooral voor vrouwen. Kennis en vaardigheden zijn verplicht, maar "connecties" zijn belangrijker. Ik kon de gewenste baan niet vinden, dus besloot ik om naar Dubai te verhuizen.

Een van de redenen waarom ik van Dubai hield, was omdat het heel dicht bij Karachi lag, mijn thuis. Ik had echt goede kansen op werk en vooral omdat het een multiculturele samenleving is met ongeveer 85% buitenlandse mensen en Engels de gemeenschappelijke taal is. Ik had meer vrijheid en ik voelde me geen buitenlander, wat mijn integratie vergemakkelijkte. Het extreem warme weer was geen probleem voor mij zoals het voor velen is. 

Mijn mooiste herinneringen komen daar vandaan. Ik ben in 2007 in Karachi getrouwd met een oude Iraanse vriend die bij mij in Dubai is komen wonen.  Onze eerste zoon werd daar geboren in 2010. We konden niet ons hele leven als ex-pat blijven leven, wetende dat we altijd een buitenlander zouden zijn en de nationaliteit niet zouden krijgen. Met de ervaring die ik had uit Iran, waar we moesten vertrekken, wilden we dat niet voor onze zoon. We zochten naar die stabiliteit en mijn man ging op zoek naar een baan die hij kreeg in een internationaal bedrijf in Amsterdam. 

In 2016 hebben we met steun van een relocation bedrijf 2 maanden in een hotel in Amsterdam centrum gewoond waarna we een huis in Haarlem kregen. Mijn eerste indruk was het "koude weer van februari" omdat mijn lichaam gewend was aan de warmte van 50 graden. Maar het moeilijkste was om mijn behoeften te communiceren, zelfs in het Engels. Ik herinner me dat ik met mijn zoontje op zoek was naar het adres voor zijn vaccinatie. Ik was verdwaald en vroeg de weg aan chauffeurs of mensen in de straten en niemand stopte om te helpen of de gezichtsuitdrukkingen waren niet zo vriendelijk. Dat is hier normaal, maar voor mij was het moeilijk te begrijpen. Nu, na hier 5 jaar te hebben gewoond, ben ik eraan gewend en verwacht ik niets meer. Ik ben in mijn leven naar veel plaatsen verhuisd en elke keer was het een nieuwe uitdaging om opnieuw te beginnen en de plaats, de mensen, de cultuur en de talen te leren kennen, maar dit was het moeilijkste voor mij.

Ik weet niet waarom, maar ik miste mijn familie en vrienden en de eenzaamheid was zwaar. 

Een jaar woonden we in het centrum van Haarlem. Een oude, mooie, gezellige, en historische stad.  Ik had er een leuke tijd omdat er veel ex-pat families van het bedrijf van mijn man wonen. Dat gaf me de kans om internationale vrienden te maken door de koffieochtenden bij te wonen die door het bedrijf gesponsord werden. Met de meesten van hen heb ik nog steeds contact.

We gingen op zoek naar een koophuis en vonden in 2017 de beste opties in Almere in Tussen de Vaarten Zuid. Ik begreep niet waarom onze kennissen in Haarlem tegen mij zeiden: - Waarom Almere? - Ze vonden Almere niet leuk of waren verbaasd over onze keuze. Hun gezichtsuitdrukkingen zeiden genoeg. 

Maar ik was verrast toen ik hier kwam wonen en de voordelen zag. Almere is niet zo overvol als Haarlem, waar ik bang was om te fietsen tussen voetgangers, auto's, bussen, fietsen en trams. Hier heeft elke manier van vervoer zijn eigen weg en is er minder opstopping.

Ook vind ik Almere in alle opzichten makkelijker: er zijn supermarkten, scholen en parken in elke buurt. Vooral voor een moeder als ik, met twee kinderen, is het overzichtelijker. Ik voel echter de leegte van de stad met niet veel mensen op straat, waardoor ik me een beetje eenzaam voel.

Sinds ik naar Nederland ben gekomen, ben ik begonnen met Nederlandse les; privé zelfs, en ik ben daar niet mee gestopt. Ik geef mijn pogingen om het te leren niet op en ik grijp elke gelegenheid aan om mijn Nederlands te oefenen door naar "Taal in de Wijk" te gaan in een buurthuis.