Mijn naam is Elin. Ik ben geboren in Arendal in Noorwegen. In 2003 ben ik naar Nederland gekomen. Sinds die tijd woon ik in Almere in de Filmwijk. Dit is mijn verhaal: 

Arendal is een relatief kleine stad een uur rijden ten oosten van Kristiansand in Zuid Noorwegen. Een zalige plek aan zee. Het is voor mij de mooiste plek op aarde. Je kunt de zee ruiken, de meeuwen horen en met de boot naar verschillende eilanden in de omgeving varen. Sinds de 19e eeuw staan de prachtige oude vuurtorens op de eilanden Store Torungen en Lille Torungen er als bewakers van de stad. Deze tweelingtorens markeerden vroeger de weg naar de stad voor mensen die per boot reisden.  

Mijn hele familie komt oorspronkelijk hier vandaan en ik heb veel goede herinneringen aan deze plaats. Mijn grootouders hadden een boerderij dicht bij het bos, met konijnen, schapen en kippen. We hielden daar grote familiebijeenkomsten en ik rende overal rond met mijn broer en neven. We voelden ons heel vrij.  

Toen ik negen jaar oud was, verhuisde ik samen met mijn moeder en stiefvader naar het westen van Noorwegen, naar een klein dorpje genaamd Omastrand, met slechts 300 inwoners. Het is een hele mooie streek met hoge bergen en fjorden. In de jaren dat ik in het dorp woonde, hebben we in vier verschillende huizen gewoond. Het huis waar we het langst verbleven, was een flat boven de enige supermarkt in het dorp. 

De omgeving was geweldig Vanuit mijn raam kon ik zelfs een gletsjer aan de andere kant van de fjord zien liggen. Vergeleken met het dorp, voelde Arendal – ondanks dat het met ongeveer 45.000 inwoners een kleine stad is –  aan als een plaats die in constante beweging was. In Arendal was ik bijvoorbeeld gewend aan internationale dagen op school, omdat het een stad is met veel culturen, en er mensen uit vele delen van de wereld wonen. In het dorp, daarentegen, voelde het alsof alles maar langzaam bewoog, alsof de tijd stilstond. En dat al jaren. Ik had het gevoel dat ik vele jaren terug in de tijd was gegaan. Het leven in het dorp deed me denken aan wat ik in oude films had gezien.  Hoewel het een prachtige plaats was, verbluffend zelfs, voelde ik me er nooit thuis en voelde ik me nooit een inwoner.  

De school was piepklein en leek op een gewoon huis. Soms hadden we in het huis van de leraar les,  omdat het dak van de school lekte. We moesten 's morgens naast onze tafeltjes staan en psalmen zingen en we hadden houtbewerking en gymnastiek in hetzelfde lokaal. Telkens wanneer we houtbewerking hadden moesten we de zware bureaus die we daarvoor gebruikten, het lokaal in dragen vanuit een opslagruimte waar ze opgestapeld stonden. Ik werd vier jaar lang het nieuwe meisje genoemd en in het begin hadden de mensen soms moeite om mijn Zuid-Noorse dialect te verstaan.

Omdat ik het grootste deel van mijn familie had achtergelaten en me moest aanpassen aan een nieuwe wereld, maar ongeveer 400 km van mijn oude wereld, maar toch zo anders, moest ik me aanpassen en leren om van mijn nieuwe omgeving te houden. Het klimaat was ook anders. In het zuiden hadden we droog, zacht weer. In het westen kon het non-stop regenen.

Soms regende het twee maanden lang zonder stoppen. Het bleef maar stortregenen. Maar ik paste me aan het weer aan. En ik leerde echt de mooie dagen te waarderen als de zon scheen. Zo'n mooie dag weegt op tegen honderd regenachtige dagen. Tenminste, zo voelde ik me op een van die mooie dagen! In Noorwegen zeggen we: er is geen slecht weer, alleen slechte kleren.

Waar ik absoluut van hou is de sterke geur van de bloemenvelden in de lente, de appelbloesem, de aanblik van de werkende boeren in de brandende zon, en het respect dat je leert te krijgen voor de hoge bergen en het onvoorspelbare weer. Het voelt op een bepaalde manier veilig, hoewel ik me herinner dat ik de bergen in het begin bedreigend vond lijken.

Ik kon gemakkelijk op het dak van ons huis klimmen. En daar zat ik dan te dromen over ergens anders heengaan. Toen ik ouder werd, kwamen mijn vrienden daar ook bij me zitten en we praatten, dronken bier en namen zelfs kaarsen mee. We zaten daar onder de sterrenhemel, droomden en hadden lol. 

Sommige oudere mensen in het dorp hadden nog nooit gereisd, zelfs niet naar de andere kant van de fjord. Ik heb nooit begrepen waarom, maar ik heb er veel over nagedacht nadat ik in Almere was komen wonen. Waarom zouden ze naar de overkant van het fjord reizen als ze omringd zijn door al die prachtige natuur? Dat is waar ik aan denk als ik thuis mis. Ik mis de natuur heel erg, en de melancholie die erbij hoort. Het dorp gaf me een aantal kostbare vriendschappen en een broertje en zusje. Een bijzonder geschenk!  

Ik ben vooral naar Nederland gekomen omdat mijn man Nederlander is, maar ook omdat ik ergens anders wilde wonen. Toen ik 18 jaar oud was en nog in Noorwegen woonde, woonde mijn broer in Amsterdam, en ik ging graag bij hem op bezoek. Ik werd in die tijd een beetje verliefd op Nederland. Het eerste dat me opviel, waren de katten in de cafés. Het was raar om mijn koffer in te pakken, door een klein bos naar de bushalte te lopen, een weiland vol koeien door te steken met de koffer achter me aan, om dan een paar uur later in de drukke straten van Amsterdam te staan.  

We huurden een huis in Almere toen ik naar Nederland verhuisde. We dachten dat we hier maar een tijdje zouden wonen. Dat is nu 18 jaar geleden. Een hele tijd vond ik Almere een surrealistische plek om te wonen, met rare gebouwen en bomen in rijen geplant.

Ik begon aan de eenjarige opleiding Nederlands als tweede taal aan de UvA en hield van de internationale gemeenschap daar. Met de tijd heb ik van Almere leren houden. Het was absoluut geen liefde op het eerste gezicht, maar ik ben er gewend aan geraakt. 

Ik hou ervan dat de stad constant in beweging is, altijd verandert. Ik hou zo van de diversiteit van de stad. Vroeger dacht ik dat Almere geen ziel had, als ik het vergeleek met de natuur waar ik vroeger door omringd werd, of de oude gebouwen in andere steden in Nederland, maar uiteindelijk zijn het de mensen die de ziel van een stad creëren. 

Nieuwe plaatsen kunnen kaal en leeg aanvoelen, hoe mooi ze ook zijn. Je moet je eigen plek vinden in de nieuwe omgeving. Begin met een draadje, en uiteindelijk heb je een web dat over de hele stad reikt. En uiteindelijk, heb je een nieuw thuis.  

Ik heb het geluk dat ik drie kinderen heb waar ik dol op ben, en een geweldige man. Ik heb veel vrienden met wie ik graag mijn tijd doorbreng. Graag drink ik koffie in mijn overwoekerde tuin. Mijn hobby's zijn schrijven, bakken, lezen, zingen en talen leren. Ik heb een bachelor in Arabische cultuur en taal en tijdens de pandemie heb ik Spaans geleerd. Op dit moment ben ik bezig met een tweede bachelor in psychologie. Dat geeft me de flexibiliteit om na schooltijd veel tijd met mijn kinderen door te brengen. Ik heb een elektrische bakfiets en daarmee komen we overal in Almere. Ik voel me geen Nederlander, maar ook geen Noor. Ik voel me iets er tussen in.