Ik ben Blessing. Ik ben geboren in het oosten van Nigeria in de staat Imo in 1983. In 2007 verhuisde ik naar Nederland naar de Muziekwijk in Almere Stad. Ik woon nu in Stedenwijk. Dit is mijn verhaal.

Ik ben trots lid te zijn van de Igbo-stam uit het zuidoosten van Nigeria. Wij staan erom bekend dat we ondernemend, onafhankelijk en avontuurlijk van aard zijn. Daarnaast is onze stam bekend om onze verscheidenheid aan dansen, muziek, muziekinstrumenten, festivals, cultuur en voedsel. Yam is voor ons een van de belangrijkste gewassen. We eten het voor ontbijt, lunch of diner. Ik bereid het thuis in Nederland voor mijn familie en vrienden. Sommige ingrediënten voor onze gerechten, zoals yam en bananen, kan ik vinden in Almere, maar de rest koop ik in Afrikaanse winkels in Amsterdam. Deze maaltijden doen me aan mijn Nigeria denken.

Voor iemand die haar hele leven heeft gewoond in een land met een klimaat van ongeveer 40 graden het hele jaar rond, was de migratie naar Nederland in hartje winter een vrij heftige ervaring. Ik had nog nooit sneeuw gezien en ik vond het niet leuk omdat het zo koud was. Maar ik kon er niet over klagen, want het was mijn eigen beslissing om te verhuizen en te gaan samenwonen met de man die nu mijn echtgenoot is en de reden is waarom ik in Almere woon.

Op een dag in 2014, toen ik van de kerk naar huis liep, merkte ik dat een jongen me volgde. Ik was bang en rende naar huis. Wie had kunnen weten dat ik drie jaar later de oceaan zou oversteken om bij hem te zijn. Hij was op vakantie, op bezoek bij zijn familie die in dezelfde stad woont als ik woonde, in de Nigeriaanse staat Imo. We kregen een langeafstandsrelatie terwijl ik microbiologie studeerde aan de universiteit.

Om bij hem te kunnen intrekken, moest ik aan de Nederlandse inburgeringseisen voldoen, zoals kennis hebben van de Nederlandse taal en cultuur. Je moet bijvoorbeeld de Nederlandse vlag kunnen herkennen. In Nigeria kun je geen Nederlandse les volgen, dus vroeg mijn vriend aan een kennis om me online de basis te leren. Ik leerde hoe ik mijn naam moest zeggen en waar ik vandaan kom, en een paar zinnetjes zodat ik een gesprek kon voeren.

In 2017 verhuisde ik vanuit Nigeria rechtstreeks naar de Muziekwijk in Almere. Ik wist dat ik eerst de taal moest leren en daar besteedde ik dus mijn tijd aan. Binnen zes maanden haalde ik mijn inburgeringsdiploma op het ROC.

Ik voelde me lange tijd erg eenzaam omdat ik met niemand kon praten of afspreken. Ik had geen vrienden en kende alleen de mensen in het netwerk van mijn man en hun vrouwen. In Nigeria maakt het niet uit waar je naartoe gaat, je komt altijd mensen tegen om mee te praten. Gewoon op straat en vooral op de markt. Hier is iedereen binnen en degenen die buiten lopen praten niet met vreemden. Ik mis de drukte van de straat en de mensen die op elke straathoek staan te koken. Maar wat ik het meest mis is mijn familie.
 
Alles is hier in Nederland anders dan in Nigeria. Bijvoorbeeld elektriciteit: in Nigeria worden regio's om beurten van elektriciteit voorzien. Er zijn dagen dat je elektriciteit hebt en dagen dat je dat niet hebt. Mensen moeten hun eigen generator kopen. Op dit moment zijn zonnepanelen erg populair.

Een ander groot verschil is het water dat je hier in Nederland zo uit de kraan kunt drinken. In Nigeria kom je aan water door een put te graven, en dan moet je emmers vullen. Het openbaar vervoer is ook niet zo geavanceerd als hier en de meeste mensen gebruiken een bromfiets. In plaats van de bus te nemen betalen veel mensen iemand om zich rond te laten rijden op een bromfiets.

Ik ben heel blij met mijn huis met tuin in Almere waar mijn vier kinderen (2009, 2013, 2014, 2016) kunnen spelen. In Nederland worden kinderen heel anders opgevoed dan ik gewend ben in Nigeria. Hier stellen kinderen overal vragen over. Als je kleren voor ze koopt, kijken ze ernaar en dan is de kans groot dat ze zeggen dat ze ze niet aan gaan doen omdat ze ze niet mooi vinden. Toen ik opgroeide mocht ik geen vragen stellen en droeg ik wat mijn ouders me gaven.

Mijn ouders hielden veel van me en ik mis ze erg. In 11 jaar tijd kon ik om verschillende redenen, waaronder mijn gezondheid, niet naar Nigeria. In 2013, toen ik aan het stofzuigen was, viel ik plotseling en kon ik niet meer spreken. Ik had een beroerte gekregen. Ik wist mijn dochter met gebaren duidelijk te maken dat ze haar vader moest bellen. Hij kwam onmiddellijk en bracht me naar de dokter. Mijn baby was pas zes maanden oud en mijn dochter was vier. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb hart- en longproblemen. Mijn volgende twee zwangerschappen waren daarom ook hoogrisicozwangerschappen en een hele moeilijke tijd voor iedereen. Mijn man moest voor mij en de kinderen zorgen terwijl hij werkte. Hij is meer dan mijn levenspartner, hij is mijn vriend en een engel.

In 2021, midden in de coronalockdown, werd mijn vader ziek en stierf. Mijn verdriet was groot, omdat ik niet bij de begrafenis kon zijn en mijn moeder niet kon steunen. In 2022, toen het beter ging met mijn gezondheid en ik medische toestemming kreeg, besloot ik naar Nigeria te gaan om mijn moeder te verrassen. Ze klaagde steeds over buikpijn. Ik kocht een ticket naar Nigeria. Op een donderdag overleed ze helaas plotseling terwijl mijn vlucht op de zondag daarna was. Ook van haar kon ik dus geen afscheid nemen.

Momenteel ga ik door een periode van rouw en verdriet. Ik ben vooral ook bezorgd over mijn geadopteerde broertje van negen. De katholieke kerk is mijn toevluchtsoord en ik bid dagelijks voor hem en voor de zielen van mijn ouders. Ook mijn kinderen zijn actief in de kerk.