Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Bianca
“Samen maken we Almere tot wat het is en ik ben trots op de harmonie van deze multiculturele samenleving”

Vanwege de baan van mijn Nederlandse man verhuisde ik in de zomer van 2001 van mijn land, Nicaragua, naar de stad Almere. Twee jaar eerder hadden we elkaar ontmoet in het restaurant van mijn moeder in Corinto, de internationale haven van Nicaragua. Ik studeerde toen op doordeweekse dagen aan de Universiteit van Managua en in de weekenden ging ik terug naar huis om te helpen in het familiebedrijf. Op een zaterdag in september, terwijl ik aan het werk was, zag ik een paar waterblauwe ogen die naar me bleven kijken. Het was een Nederlander die aan het werk was op een baggerboot die voor anker lag in de haven: mijn Jeroen! Dat was het begin van onze mooie en bijzondere relatie. 

In eerste instantie waren we van plan om in Nicaragua te gaan wonen en in het restaurant te gaan werken. Maar vanwege de politieke en economische situatie in het land besloten we te emigreren naar zijn land, Nederland. De oom van Jeroen, die in Almere woonde, raadde hem deze stad aan. We hadden het geluk een huis te vinden in de wijk Parkwijk. Eenmaal daar gevestigd, bleef Jeroen werken voor het baggerbedrijf en begon ik met de inburgeringscursus en het volgen van Nederlandse lessen. De lessen waren verplicht, maar gratis en inclusief kinderopvang en het gebruik van het openbaar vervoer. 

In het begin was mijn leven in Nederland erg zwaar voor mij en onze zoon (2001). Ik moest van nul beginnen in een vreemd land, zonder mijn familie, mijn vrienden, mijn eten en de Nicaraguaanse tradities. Ook het feit dat ik de taal niet sprak en dat mijn man elke 6 weken het land uit was voor zijn werk, was zwaar. Tijdens de afwezigheid van mijn man kreeg ik te maken met vele uitdagingen zoals: het leren gebruiken van het openbaar vervoer, alleen naar de dokter, de bank of de supermarkt gaan. Wat voor mij het moeilijkst was, was naar school gaan en mijn zoon huilend op de crèche achter te moeten laten, waar niemand ons Spaans begreep. Toch was het taal- en inburgeringsinstituut, ROC, een plaats van steun en begrip dankzij de vriendschappen die ik met mijn klasgenoten opbouwde. We begrepen allemaal wat het betekende om ver weg van ons land te zijn.

Één van de eerste dingen die me opvielen toen ik in dit land aankwam, was dat er geen bovengrondse elektriciteitsdraden in de steden hingen. Wat ook indruk op me maakte was de stedelijke en infrastructurele orde. Bijvoorbeeld het feit dat er speciale fietspaden waren en andere banen uitsluitend voor bussen, gescheiden van de banen waar de auto's op moeten rijden. In Nederland zijn de afstanden kort en kan ik in korte tijd overal komen. Wat mij ook verbaast is de stilte in de straten, huizen en winkels. Zo anders dan in Nicaragua.

De eerste 10 jaar heb ik me toegelegd op de zorg en opleiding van mijn twee kinderen. Voor mij was het heel belangrijk dat ze Spaans zouden leren en ook de morele waarden zouden leren waarmee ik opgroeide. In 2012 ben ik op zoek gegaan naar een baan, het kon me niet schelen of het vrijwillig of betaald was, ik wilde meer integreren in de Nederlandse samenleving, mijn Nederlands verbeteren en mezelf persoonlijk ontwikkelen. Een vriendin wees me op de mogelijkheid als vrijwilliger te gaan werken in het lokale ziekenhuis in Almere en ontspannende massages te geven aan patiënten. Dit was het eerste landelijke ziekenhuis dat zo'n project uitvoerde. Ik was erg blij met het werk, want het was niet alleen dicht bij huis, maar gaf me ook persoonlijke voldoening vanwege de menselijke interactie. Nu heb ik een vaste baan in ditzelfde ziekenhuis als voedsel- en evenementencoördinator. 
Nu is Nederland mijn thuis. Maar ik draag Nicaragua in mij door mijn Nicaraguaanse gerechten, gastvrijheid en vreugde. Daarom delen we thuis beide culturen met onze kinderen. We eten zowel "boerenkool" (typisch Nederlands gerecht) als de "gallo pinto" (rijst met rode bonen) die typisch is voor mijn land. De twee culturen manifesteren zich ook in de interesses van mijn kinderen: de ene speelt honkbal, een sport die erg populair is in Latijns-Amerika, terwijl de andere doet aan 'roeien', dat van Europese oorsprong is en dat in Nicaragua niet beoefenen wordt.

Wat ik van deze stad heb geleerd en wat mijn gezin serieus heeft opgepakt, is het sorteren van afval. En we doen alles wat we kunnen om onze stad schoon te houden. Samen maken we Almere tot wat het is. En ik denk dat we trots mogen zijn op de harmonie van deze multiculturele samenleving en de voordelen die deze biedt. We zullen allemaal deel uitmaken van de geschiedenis die we vandaag aan het opbouwen zijn.
 

Contentverzamelaar

Authors

Foto's, Interview en Tekst: Lyla Carrillo - van der Kaaden
Tekst Redactie: Babette Rondón
Fotostudio website: www.101studio.nl