Je zou mij een adoptiemigrant kunnen noemen. Ik kwam naar Nederland in 1980 op 3-jarige leeftijd. Ik ben geboren in 1977 in Nepal. 
Mijn Nederlandse adoptievader heeft mij opgehaald uit een weeshuis in Kathmandu. In Nederland kwam ik te wonen in Enschede met mijn nieuwe vader en moeder. En ook kreeg ik er een broer bij. Mijn broer was een jaar eerder ook geadopteerd, hij vanuit de Filipijnen. En als een wonder kwam er nog een zusje bij toen mijn broer en ik allebei 10 jaar waren. Ons zusje was een biologisch kind van onze Nederlandse ouders, met blond haar en blauwe ogen. Net als onze moeder.

De enige herinnering die ik indertijd had aan Nepal en wat ik mijn ouders hier vertelde was dat ik met mijn zusje naar het weeshuis was gebracht in een jeep door 2 mannen. Mijn Nepalese zusje was al in 1979 geadopteerd uit het weeshuis, ook naar Nederland, naar Rijssen. Waar mijn vader werkzaam was. 

In Enschede ging ik met mijn broer naar de kleuterschool en de basisschool. Na de brugklas gingen we verhuizen naar Rijssen. Waar mijn vader al jaren werkte. Zo kwamen we dichterbij mijn vaders werk te wonen, maar ook heel dicht bij mijn biologische zusje. Ik had haar nooit gezien, maar wist van mijn moeder dat zij mijn zusje was en dat ze in Rijssen woonde.  Het toeval wilde dat ik elke dag langs haar huis fietste om naar het VWO te gaan in Nijverdal. Sindsdien heb ik contact met mijn Nepalese zusje. Hoewel het ook weer niet helemaal als mijn zusje voelde.

Rijssen was een totaal andere plaats dan Enschede. Was Enschede een grote stad met een universtiteit, Rijsen was een stadje met een redelijk dorpse mentaliteit. Het was niet altijd makkelijk om in deze stad te aarden. Ik ben meer een stadsmens denk ik. 

Na mijn eindexamen VWO trok ik in 1995 naar Amsterdam om Culturele Antropologie te gaan studeren aan de UvA. Ik ging op kamers wonen in de grootste stad van Nederland. Ook dat was een cultuurschok. Van Twente naar Amsterdam was een grote sprong voor een meisje van 18 jaar. Het vreemdste vond ik dat mensen elkaar niet groeten op straat, ze lopen gewoon langs elkaar heen. Ook bleek het hier normaal dat mensen hun buren niet kenden, verbazingwekkend vond ik dat!  Toch begon ik het ook te waarderen dat je hier anoniem kon zijn en dat er altijd wat te doen is. De stad bruist altijd. 

Op de eerste dag van studie kwam ik ook mijn huidige man tegen. Een echte Hollander, zo omschreef mijn Twentse opa hem.  We werden al snel maatjes en doorliepen samen de studie en gingen samen op veldwerk naar Nepal. 
Tijdens mij studie ging ik voor het eerst terug naar Nepal, in 1997 ging ik 4 weken op vakantie naar mijn geboorteland. Het was heel bijzonder om daar voor het eerst bewust te zijn. Maar ik was ook student in die tijd en door die bril keek ik ook naar het land. Ik was ooit begonnen aan Antropologie omdat in het ontwikkelingswerk terecht wilde komen. Tijdens deze vakantie bezocht ik allerlei SOS-kinderdorpen. Mijn eerste trip terug maakt ik met 3 jongeren die ook geadopteerd waren vanuit Nepal, vanuit hetzelfde weeshuis. Wij vielen op omdat we er Nepalees uitzagen, maar ook weer niet. We keken anders uit onze ogen. Mensen daar vonden dat wij heel veel geluk hadden gehad om in zo’n rijk land als Nederland terecht te zijn gekomen.

Na mijn vakantie in 1997 ging ik in 1999 voor studie naar Nepal samen met Jeffrey, mijn huidge echtgenoot. Samen woonden we 7 maanden lang in het uiterste oosten van Nepal, in Ilam en deden onderzoek naar de Lapchas,, een volk dat op de grens woonde van Nepal en Noord-India. Ook bezochten we de Lapchas aan de Indiase kant van de grens in Kalimpong en Sikkim.

Toen wij beiden waren afgestudeerd verhuisden we vanuit de Bijlmer naar Almere. Voor een leuk en betaalbaar huis onder de rook van ons vertrouwde en geliefde Amsterdam. Almere was een stad in de groei, met grote huizen en tuintjes. . Het is bovenal praktisch en goed voor jonge gezinnen. We wonen al inmiddels alweer 18 jaar met heel veel plezier in deze groot gegroeide en multiculturele  stad. In mijn 4 jaar als raadslid voor de PvdA heb ik veel geleerd over alle ontwikkelingen en haar betrokken burgers. Tot op de dag van vandaag ben ik werkzaam geweest in het sociale domein. Op dit moment werk ik voor Humanitas.

In de tussentijd was ik niet meer in Nepal geweest. Het was in 2013, toen ik zwanger was van onze dochter dat mijn roots begonnen te kriebelen. Ik kwam in Almere een aantal Surinaamse mensen tegen die mij vertelden dat mijn biologische moeder nog leeft. Hoewel mij altijd is verteld dat onze ouders overleden waren, sloeg deze zin bij mij in als een bom. Het heeft mij nooit meer los gelaten en daar begon mijn zoektocht naar mijn roots. In deze tijd dat ik mijn biologische moeder wilde vinden begon ik ook met yoga. Het voelde goed om meer naar binnen te richten en meer op mijn eigen intuïtie te leren vertrouwen. 

Het was pas in 2018, toen mijn dochter al 5 was dat ik de kans kreeg om naar Nepal te gaan om te zoeken naar aanknopingspunten om na bijna 40 jaar mijn moeder te vinden. Ik heb veel aanknopingspunten gevonden, maar nog niet mijn moeder, wel een spoor naar de familie van mijn vader. Eigenlijk moet ik zeggen onze vader. Want de grootste opbrengst van deze reis naar mijn roots is geweest dat ik samen met mijn Nepalese zusje een DNA test heb gedaan om er achter te komen of wij echt zusjes zijn en of mijn moeder dus ook haar moeder moet zijn. Uit de test bleek dat we echt zusjes waren, daar hadden wij eerder wel een over getwijfeld. Maar het was nu onomstotelijk waar. 

Hoewel we door de uitbraak van corona voorlopig niet naar Nepal zullen kunnen reizen zet ik met sinds 2020 met mijn Nederlandse vader en Nepalese zusje op afstand wel in voor Nepal. Met Stichting Sarangi zetten we ons in voor kansarme vrouwen in Nepal. Ook planten we samen met muzikanten uit de armste kastes bomen in Nepal om bodemerosie tegen te gaan. 

Ik voel me zeker Nederlands, maar heb ook een duidelijk besef van mijn roots gekregen de afgelopen jaren. Het liefst zou ik ieder jaar een tijdje naar Nepal afreizen. Er is nog zoveel te doen met onze stichting en wie met weet onze nog te vinden familie. www.stichtingsarangi.nl