Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Pelee
“Ik hecht veel belang aan de Nederlandse normen en waarden, maar ik volg ook de cultuur van mijn eigen land”

Ik ben geboren in 1993 in een dorp in de buurt van Tenasserim, Myanmar. Mijn beide ouders behoren tot ‘de Karen-stam’, die één van de 135 etnische groepen in Zuidoost- Myanmar is en 6% van de bevolking omvat. In het dorp woonde ik met mijn moeder zus, en 2 oudere broers. Mijn vader was een soldaat in het leger, dus hij was niet veel thuis. Mijn moeder moest alleen voor alle kinderen zorgen.  Helaas heb ik daar maar kort kunnen wonen vanwege de oorlog in mijn land, die als een van de "langste burgeroorlogen" ter wereld wordt beschreven.

Ik was ongeveer 3 jaar oud toen ze ons dorp afbrandden. We vluchtten met mijn familie en anderen op zoek naar een schuilplaats. We liepen een jaar lang zonder te stoppen tot we de grens van Thailand bereikten. Mijn broertje werd, kort voordat we moesten vluchten, geboren. Dus mijn moeder droeg mijn broertje de hele weg in haar armen. 

We aten de rijst die we mee hadden genomen voor onderweg. Om te overleven hebben we ook groente, vis of wild in de jungle gezocht om op te eten. ’s Nachts moesten we ons verstoppen. We konden geen grote vuren maken omdat we anders ontdekt konden worden door de vijand. Één van de weinige herinneringen die ik heb aan deze reis is dat het zo’n pijn deed om op blote voeten te lopen over hete stenen. Het was een zeer moeilijke reis voor een klein meisje. 

Gelukkig kwam de hele familie levend aan in een vluchtelingenkamp in Thailand genaamd "Ban Doh Yang Kamp" waar veel Karen-mensen woonden. We hadden een klein gezondheidscentrum, een kleine school en een bibliotheek die niet te vergelijken is met die in Nederland. In het vluchtelingenkamp leefden we in armoede, dus ook de school moest het met weinig middelen doen. We aten rijst en groenten en met een beetje geluk aten we twee keer per jaar vlees. Mijn moeder werkte heel hard in het kamp om wat geld te verdienen. Alles is daar anders dan hier in Europa.

Toen ik 13 was, werden we door Nederland uitgenodigd om hier als vluchteling te komen wonen. Mijn zus, die toen al getrouwd was, moest echter wachten tot ze asiel kreeg in de Verenigde Staten, waar ze nu met haar man woont. 

De eerste 4 maanden woonden we in het AZC Amersfoort totdat we ons huis in Ede kregen. Één van de dingen waar ik aan moest wennen was dat er in Nederland een groot verschil is tussen zomer en winter. Niet alleen is het veel kouder in de winter, maar in de winter wordt het ook veel sneller donker terwijl het in de zomer juist veel later donker wordt. Ik had nog nooit eerder in mijn leven mensen met een donkere huidskleur of grote mooie steden gezien. Alles leek me zo anders! Ik miste toch de natuur van Birma en Thailand zoals de watervallen in de bergen, maar aan de andere kant is hier in Nederland alles veel veiliger, moderner en beter georganiseerd.

Twee jaar lang volgde ik Nederlandse taallessen in Arnhem en vervolgens schreef ik me in bij het ROC om verzorgende  niveau 1 en 2 te studeren. Ik ontmoette mijn man en kwam bij hem in Almere wonen. In de eerste jaren met onze drie kinderen heb ik me vooral toegelegd op het moederschap en was ik huisvrouw. Sinds vorig jaar ben ik weer aan het werk in een verpleeghuis waar ik ouderen help met hun dagelijkse verzorging. 

Voor zover ik weet wonen er geen andere Karen-mensen in Almere, hoewel ik denk dat er wel anderen uit Myanmar zijn. Wat ik kan zeggen over toen ik net in Almere aankwam is dat ik erg moest wennen aan deze moderne en grote stad, maar dat komt ook omdat ik toen met mijn man samen ging wonen. Het enige dat ik mis uit Ede is mijn familie. Ik zou graag willen dat ze ook in Almere kwamen wonen. Verder vind ik Almere leuker dan Ede, vooral het centrum. Ook vind ik het heel bijzonder dat er zoveel verschillende mensen in deze stad wonen met zoveel verschillende nationaliteiten en uit diverse etnische groepen. Ik ben daar maar een voorbeeld van.

Sinds ik samen met mijn man in Almere woon, heb ik veel nieuwe dingen geleerd. Hij helpt me met de Nederlandse taal, om mijn taalvaardigheid te verbeteren of legt uit over de geschiedenis of hoe dingen hier in Europa werken. Natuurlijk leer ik samen met hem ook veel over het opvoeden van onze kinderen. 

Hoewel ik uit een land komt waar 75% van de bevolking boeddhist is, ben ik als een christen opgevoed. Mijn man en ik gaan graag naar de "Wegwijzer" gemeenschap in Almere. In deze kerk leer ik steeds meer over God en wat Hij voor mij persoonlijk betekent. Daar leer ik ook nieuwe mensen kennen en heb ik nieuwe vrienden gemaakt. Één keer per jaar vieren we het Karen nieuwjaar in een kerk in Ede waar dan veel Karen-mensen  samen komen om mee te vieren. Na de dienst vieren wij met dansen en Karen eten. De hele dag is het feest! We dragen dan de traditionele Karen klederdracht van onze streek. 

Ik woon nu bijna 15 jaar in Nederland en ben gewend en aangepast aan de manier waarop het in dit land gaat. Het leven hier heeft me betere kansen op een opleiding en voorzieningen gegeven. Ik hecht veel belang aan de Nederlandse normen en waarden, maar ik volg ook de cultuur van mijn eigen land. Ik eet nog steeds liever rijst en ook houd ik erg van heet eten, dat past heel erg bij de cultuur van de Karen.

Contentverzamelaar

Authors

Foto's, Interview en Tekst: Lyla Carrillo - van der Kaaden
Tekst Redactie: Babette Rondón
Fotostudio website: www.101studio.nl