Ik ben Magdalena, ik ben geboren in Mexico Stad in 1959. In 2000 ben ik naar Nederland gekomen en in 2003 ben ik in Almere Buiten komen wonen. Dit is mijn verhaal.

Ik ben opgegroeid als middelste kind in een gezin van zeven broers en zussen. Mijn ouders brachten ons normen en waarden bij, en ook al was het niet eenvoudig, ze deden wat ze konden om ons het beste te geven. Ik kende geen luxe in mijn jeugd, maar het ontbrak me ook aan niets. Mijn leven bestond uit huiswerk maken, helpen in huis en allerlei spelletjes verzinnen. Ik schreef toneelstukjes en op feestjes voerde ik die op met mijn broers en zussen en vrienden. Graag wilde ik theater studeren, maar door omstandigheden kon dat niet.

In de laatste jaren van de middelbare school had ik ook een bijbaantje om school te betalen. In die periode, in 1984, kreeg ik de mogelijkheid naar Europa op vakantie te gaan. Dat was de eerste keer dat ik Mexico verliet. Daarna ging ik marketing studeren aan de universiteit en had ik een baantje bij een bank. Ik studeerde af en ging voor zeven maanden naar Vancouver, in Canada, om Engels te leren. Ik had een geweldige tijd, en ontmoette veel mensen. Mijn droom om te reizen kwam voor de tweede keer uit.

In 1999 ontmoette ik tijdens een werkreis naar Acapulco een Nederlandse jongen die daar op vakantie was. Ik schreef mijn telefoonnummer op een metrokaartje en gaf het aan hem. Hij vervolgde zijn reis door Mexico en ik ging terug naar de hoofdstad naar mijn werk. Toen hij in Mexico-Stad aankwam, belde hij me op en we spraken af in een restaurant in een winkelcentrum. Dit was het begin van een relatie die nu al meer dan 21 jaar duurt. Hij heeft dat metrokaartje nog steeds.

Tot vijf keer toe reisde hij van donderdag tot zondag naar Mexico alleen maar om mij te zien. Op 1 april 2000 stemde ik ermee in om naar zijn land te verhuizen en samen een nieuw leven te beginnen. Ik herinner me dat ik in het vliegtuig naast hem zat en dat ik worstelde met gemengde gevoelens. Aan de ene kant was ik enorm blij, maar aan de andere kant ook heel verdrietig omdat ik mijn familie en vrienden achter zou laten. Ik was erg onzeker over hoe mijn leven er in dat land uit zou zien en met welke uitdagingen ik te maken zou krijgen.

De dag dat ik aankwam op Schiphol was een indrukwekkende grijze en regenachtige dag. Ik vroeg me af wat me te wachten stond in dit grijze land en voelde al heimwee. Maar ik zei onmiddellijk tegen mezelf: "Magdalena, je kunt het, je kunt het altijd". 

Ik kwam te wonen in een prachtig appartement op de Plantage Muidergracht in Amsterdam met een benijdenswaardig uitzicht op dierentuin Artis. En vanuit een ander raam kon ik een prachtige molen zien en in de verte het Centraal Station. Ik was gefascineerd door de grachten, restaurants, terrassen, en de typerende straten vol fietsen en met mensen van alle nationaliteiten.

De taal vormde niet echt een probleem voor mij want ik kon in het Engels communiceren. Pas toen ik in het ziekenhuis beviel van mijn zoon, merkte ik dat niet alleen de taal nog steeds een grote barrière vormde, maar ook het hele bevallingsproces en het feit dat ik geen familie aan mijn zij had. Het was een van mijn meest traumatische ervaringen ooit.

Al die veranderingen vergden veel van me: een leven in een nieuw land met een ander klimaat, een andere taal en een andere cultuur, in combinatie met het moederschap zonder familie om me bij te staan. Mijn inburgeringscursus deed ik 's avonds, terwijl mijn man voor onze eenjarige zoon zorgde.

In Almere gingen we op zoek naar een huis met een tuin en een veiliger plek voor onze zoon om op te groeien die tegelijkertijd dicht bij Amsterdam was. Onze eerste indruk was dat het een rustige, saaie stad was, met weinig winkels en restaurants. Ik wilde dat er ‘s avonds meer te doen was en dat er straatstalletjes waren zoals in Mexico. Ik miste mijn taco’s. Maar toen ik de voordelen ervan eenmaal inzag – zoals meer ruimte, groene zones, goede buren, werk, en een groep Latina-vriendinnen die me thuis doen voelen – was het niet zo moeilijk om me aan te passen.

In dit land is mijn geloof in God sterker geworden en ik probeer het over te brengen op mijn zoon net als mijn cultuur. Toen ik net in Almere woonde sloot ik me aan bij de Spaanstalige moeder en kind groep. Daar ontmoette ik Lyla die verschillende activiteiten organiseerde.

Naast dat ik een paar dagen in de week in het ziekenhuis werk, het huishouden doe en voor mijn gezin zorg, zit ik in een Mexicaanse folkloristische dansgroep. En ook bedenk ik, en organiseer ik vanuit huis nog verschillende activiteiten, zoals ‘pastorelas’ (uitbeelding van het kerstverhaal met veel zang en dans), Mexicaanse feesten en ‘posadas’ (vieringen op de negen avonden voorafgaand aan Kerstmis). Mijn wens is om een Spaanstalige toneelgroep op te richten waarmee ik mensen kennis kan laten maken met mijn cultuur. Ook al ben ik Mexicaans van geboorte en van hart, ik ben Nederland dankbaar voor de gastvrijheid, en vooral dat mijn twee grote liefdes hier zijn geboren: mijn man en mijn zoon.