Ik ben Ivette. Ik ben geboren in Toluca Mexico in 1969
In 2005 kwam ik naar Almere. Ik woon in de buurt van Laren in Almere Haven.
Dit is mijn verhaal.

Ik heb twee jongere zussen en mijn ouders. Wij zijn een typisch Mexicaanse familie waar saamhorigheid fundamenteel is. Op zondagen aten we bij mijn opa en oma, we kookten daar, we brachten feestdagen zoals Kerstmis en verjaardagen samen door. 

Ik herinner me school als een leuke plek, behalve huiswerk en examens. Het was de plaats waar ik mijn vrienden zag. Op de middelbare school werden mijn vriendinnen en ik vijftien jaar oud. Wat een tijd! Las quinceañera dragen een mooi jurkje en gaan naar de kerk om te danken, en ze zou zelfs een feest houden met “chambelanes” met wie ze zou walsen en zelfs een moderne dans dansen. Ik had mijn feestje, maar zonder chambelanes.

Mijn ouders komen uit dezelfde stad: Toluca. Dat is waar zij en mijn hele familie nog steeds wonen. In 1997 ben ik, na mijn universitaire studie Onderwijskunde en enkele jaren werkervaring op een particuliere school, naar de hoofdstad gegaan om voor een Mexicaans bedrijf te werken. Een jaar later kreeg ik een beurs om een Master in Onderwijs en Internationale Ontwikkeling in Londen te studeren, wat mijn droom was!

Toen ik in Londen aankwam, dacht ik dat ik na het jaar aan de universiteit zou terugkeren naar Mexico. Ik wilde werken aan wat ik had geleerd en het toepassen in mijn land. Voor een onderzoekswerk aan de universiteit maakten we een reis naar Parijs waar ik een Iraanse jongen ontmoette, Alireza. We zijn daar een leuke relatie begonnen. Hij woonde al in Nederland, dus onze relatie was Londen-Amsterdam. 

Aan het eind van mijn masterstudie besloten we dat we bij elkaar wilden blijven. We dachten te beginnen in Nederland en dan in Mexico. We zijn in de gemeente in Amsterdam west getrouwd en in Toluca volgens de katholieke kerk. We hebben 5 jaar in Amsterdam gewoond. Ik heb erg genoten van de stad, ik heb musea, parken, boerderijen en alles op de fiets bezocht, Amsterdam heeft veel te bieden! 

Ik volgde een cursus om me aan te passen aan de Nederlandse cultuur en studeerde een jaar lang de taal.  Maar het moeilijkste was en is nog steeds om ver weg van mijn familie te wonen. Het niet delen van de belangrijkste momenten, zoals de geboorte van mijn kinderen, hun verjaardagen of Kerstmis. Nu ben ik eraan gewend, maar het is nog steeds moeilijk. 

In Amsterdam had ik mijn eerste Nederlandse vriendin en ik realiseerde me dat de manieren van opvoeding heel verschillend waren: mijn familie was conservatief, de hare was meer liberaal. Maar uiteindelijk waren we allebei erg close met hen.  Ik leerde ook de Perzische cultuur van mijn man van dichtbij kennen. Eén wereld, drie continenten, drie culturen, één familie. 

Ons appartement in Amsterdam werd te klein toen onze eerste zoon, Arash Rodrigo, werd geboren en ik voor de tweede keer zwanger werd van Parmis Natalia. In 2005 besloten we op zoek te gaan naar iets groters en buiten de hoofdstad, omdat het niet gemakkelijk was om daar een huis met een tuin te vinden. We hoorden over Almere, een stad die nog heel jong was: het eerste huis werd officieel opgeleverd in 1976. We kochten een huis in Almere Buiten, in de Indischebuurt. Veel mensen keken ons raar aan toen we zeiden dat we naar Almere verhuisden en ik begreep het hier wel: alles ging om 17.00 uur dicht, op zondag was niets open en je zag geen mensen op straat zoals in Amsterdam. 

Almere groeide beetje bij beetje en we ontdekten dat de stad voor ons als gezin ideaal was: we hadden meer contact met onze buren, er waren activiteiten voor mijn kinderen, we konden rustig fietsen en de supermarkten waren zelfs op zondag open. 

Na 15 jaar in dat huis gewoond te hebben, zijn we verhuisd naar het oudere deel van Almere: Haven, naar De Laren, waar we heel dicht bij het bos en de dijk zitten, maar tegelijkertijd dicht bij de weg en Amsterdam. We zijn hier erg gelukkig. Als we met mijn man rondlopen, denken we aan onze families in Mexico en Irán. We leuk zou zijn dat ze zo'n hoekje hadden met deze vrijheid, rust en stilte en buiten gevaar.

De Nederlandse taal is voor mij een grote uitdaging. Momenteel spreek ik het goed genoeg om alleen rond te komen en heb ik een baan waarbij ik mondeling en schriftelijk met veel mensen moet communiceren. 

Na 21 jaar samen in dit land en 16 jaar in deze stad, zijn we erg blij om in deze buurt te wonen en te zien hoe onze kinderen het goed hebben.  Mijn dagelijkse leven bestaat uit: mijn familie, onze vrienden die een hecht deel van ons zijn geworden, mijn werk en sociale media zodat ik in contact kan blijven met mijn familie in Mexico. 

Ik ben een trotse Mexicaanse, een dankbare moeder van twee kinderen, geboren en getogen in Nederland. Vroeger dacht ik eraan om op mijn oude dag naar Mexico terug te keren, maar nu betwijfel ik dat. Ik blijf hier omdat ik me hier thuis voel en vooral omdat mijn kinderen hier zijn en dit hun thuis is.