Ik ben Hilda. Ik ben geboren in Teziutlan in de Mexicaanse staat Puebla in 1972. In 2006 kwam ik naar Almere. Ik woon in de Muziekwijk. Dit is mijn verhaal:

Teziutlan betekent in het Nahuatl : ‘plaats naast de heuvel vol hagel’  vanwege het vochtige, regenachtige en koude klimaat. Het stadje staat ook bekend als ‘de parel van de bergen’. Het is gelegen in het noordoosten van de staat Puebla, vlakbij de grens met de staat Veracruz. De stad heeft ongeveer 70.000 inwoners. De hele stad heeft zeer steil aflopende straten; nergens is het vlak zoals in Nederland. 

Ik woonde heel dichtbij het heiligdom van Nuestra Señora del Carmen (1672), gewijd aan de Maagd Carmen. Het is gebouwd op een kleine heuvel en is een architectonisch juweel omdat het het enige heiligdom in Latijns-Amerika is met vier identieke torens. Tot mijn beste jeugdherinneringen behoren de zondagmiddagen met de Mexicaanse loterij in het atrium van de kerk, met typische hapjes zoals: ‘jícamas con chile’ (soort wortelgroente) en zakjes pinda's met citroen en chili. Het werd georganiseerd door het kerkbestuur om geld in te zamelen voor het onderhoud van het heiligdom.

Ik ben de jongste van vijf broers en zussen. Onze ouders hebben ons liefdevol opgevoed. Mijn vader werkte door de week buiten de stad en als hij in het weekend thuis kwam, was het feest. Hij hield veel van ons, was gul en verwende ons. Hij nodigde graag familie en vrienden uit. Wanneer mijn vader thuis was kon mijn moeder een beetje uitrusten. Door de week deed zij het huishouden en de verzorging van de kinderen in haar eentje.

Toen ik klaar was met de middelbare school, verhuisde ik naar de stad Puebla (de hoofdstad van de staat) om Boekhouden te studeren aan de Universiteit van Puebla. Ik studeerde van 1990 tot 1995 zonder ook maar ergens voor te zakken. 

Na mijn afstuderen heb ik bij verschillende bedrijven gewerkt. In 2001 won ik een reis naar Puerto Vallarta omdat ik zoveel verkocht had. Op mijn laatste avond voordat ik naar huis terugging, ontmoette ik in een discotheek een Nederlandse jongen die op vakantie was. We dansten en ik gaf hem mijn visitekaartje. Ik was toch verrast een e-mail van hem ontvangen te hebben toen ik terug op kantoor kwam. Drie maanden later kwam hij me opzoeken in Puebla en sindsdien ben ik bij hem. In 2003 zegde ik mijn baan op en in september van dat jaar reisde ik naar Amstelveen voor de liefde van mijn leven.

Ik herinner me dat ik niet kon geloven dat mijn man geen auto had en voordat ik kwam vroeg ik hem er een te kopen. Na verloop van tijd besefte ik dat het als jonge man en met het uitstekende openbaar vervoer in Nederland niet nodig was om een auto te hebben.
De eerste drie maanden waren erg leuk. Ik stond laat op en het enige dat ik hoefde te doen was naar de supermarkt gaan en boodschappen doen. Ik ben niet gewend om niet te werken en ik schreef me al gauw in bij het Bureau Nieuwkomers. Met hun hulp kon ik een begin maken met de studie van de Nederlandse taal en de inburgeringscursus in Amstelveen. Ik kreeg al snel een werkvisum en ging op zoek naar een baan in de winkelcentra in de buurt van mijn huis. Ik werkte van 2003 tot 2006 in de klantenservice. 

Maar ik kreeg erge heimwee, miste mijn familie vreselijk en voelde me erg verdrietig. Mijn schoonmoeder kwam met het idee om met z’n allen naar mijn Puebla te reizen om mijn ouders te zien en kennis te maken met mijn gewoonten, eten enz.. Zo konden ze me steunen als ik terugkwam en zou ik mij niet zo verdrietig voelen en hen niet als ‘vreemden’ maar als familie zien.   

Het was leuk om ze bonen, tortilla's, taco's, mole en andere Mexicaanse lekkernijen te zien eten. Ze hielden zoveel van hun zoon dat ze de gebruiken en gewoonten van zijn vrouw wilden leren kennen om haar beter te begrijpen en te steunen wanneer zijn naar Nederland zou terugkeren. Dit hielp mij enorm en gaf mij de moed om onmiddellijk aan de slag te gaan met het beetje Nederlands dat ik kende. Als je wist hoe je 'goedemorgen’ moest zeggen dan had je een baan, iets wat ik in Almere niet had.

We verhuisden naar Almere in 2006 toen ik zwanger was van mijn dochter. We kochten het huis in de Muziekwijk waar we nog steeds wonen. Met veel moeite kreeg ik een baan die in 
de lijn van mijn beroep lag. Maar het ontbrak mij aan talenkennis, ik raakte gestrest van de manier waarop ik in het bedrijf werd behandeld, en toen mijn kleutertje op een dag ook nog van school kwam met zonnebrand en beten op haar rug, besloot ik me aan de zorg voor mijn kind te wijden en beter Nederlands te leren.

In 20011 werd mijn tweede kind geboren en besloot ik niet langer te zoeken naar de ideale baan als boekhouder. In Mexico was ik gewend om alleen de auto te gebruiken, maar nu reed ik op de fiets met mijn zoon achterop en mijn dochter op de fiets ernaast. Toen Luuk vijf jaar werd, kon ik eindelijk een Nederlands rijbewijs halen en mocht ik ook in Nederland rijden. Wat voelde als een grote prestatie.
Vandaag ben ik een expert in B2B directe verkoop, en sinds 2012 sta ik als zelfstandig ondernemer met een eigen kraampje op de markt. Ik ben blij dat ik zelf auto kan rijden, zodat ik mijn Mexicaanse producten op een veilige manier kan vervoeren en voldoende tijd heb voor mijn verkoopwerk op commerciële, culturele en marketing evenementen.

Ik behoud mijn Mexicaanse roots, ik ga mee met de tijd en de veranderingen van het leven. Ik aanvaard de dagelijkse uitdagingen van een moeder, een zelfstandig ondernemer en een wereldburger. Maar ik ga ook de uitdaging aan om mijn vleugels verder uit te slaan en door te groeien. Nederland is mijn tweede vaderland, mijn geliefde Mexico is mijn eerste.

Mijn favoriete Nederlandse uitdrukking is "In Nederland is iedereen gelijk" en mijn favoriete Latijns Amerikaanse uitdrukking is: ‘Caminante, no hay camino, se hace camino al andar’ ("Er is geen pad, het pad wordt gemaakt door te lopen).