Ik ben Yeline, ik ben geboren in Almaty in Kazachstan in 1980. In 2020 ben ik in Almere komen wonen. Dit is mijn verhaal.

Almaty, de stad waar ik geboren ben, was tijdens de Sovjet-Unie de hoofdstad van Kazachstan, maar na de onafhankelijkheid werd Astana de hoofdstad. Kazachstan staat bekend als een van de top tien grootste landen ter wereld. We zijn trots op onze opvallende architectuur, de Kaspische Zee en de wilde paarden.

De stad is omgeven door bergen. Iets wat ik het meest mis nu ik in Nederland woon. Vroeger ging ik in het bos wandelen en plukte ik paddenstoelen die ik marineerde om op te eten. Mijn ouders hadden een moestuin en we aten alles vers uit de tuin. In de loop van de 20 jaar dat ik in de nieuwe stad Astana woonde, zag ik voor mijn ogen hoe snel de stad groeide. Almere, ook een snelgroeiende nieuwe stad, doet me daarom denken aan thuis.

Ik groeide op tijdens het communistische regime, maar ik heb een fijne jeugd gehad waarin ik niets tekort kwam. Er was welvaart en de verschillen tussen arm en rijk waren niet groot. Het appartement waar we woonden was van de overheid. Regelmatig ging ik met mijn ouders naar bijvoorbeeld het circus in Moskou, naar het theater, of naar ballet- of operavoorstellingen. Concerten in de Sovjet-Unie waren goedkoop. We betaalden maar 50 roebelcent entree. Mijn moedertaal is Russisch, dat was de enige taal die gesproken werd. Het was verboden om de Kazachse taal te spreken. Je riskeerde een gevangenisstraf als je dat deed. 

Tijdens de coronapandemie verhuisde ik naar Almere met mijn Nederlandse man. Dat was erg moeilijk voor mij omdat ik zo geïsoleerd was. Net als iedereen kon ik geen mensen ontmoeten en het was koud en regenachtig. In Kazachstan hebben we 300 dagen met zon, hier zijn dat er veel minder. Ik kon niet naar een taalschool of de taal met andere mensen oefenen vanwege de coronamaatregelen. Dus begon ik thuis Nederlands te leren met mijn man en met behulp van boeken. 

Ik hou van de infrastructuur van Almere. Je kunt met de trein, met de bus, en er zijn aparte fietspaden voor fietsers. Ik woon op een rustige en leuke plek, en mijn buren komen uit verschillende landen. Nu corona geen belemmering meer is en we uit kunnen gaan, heb ik de kans om eindelijk mensen uit andere landen te ontmoeten en vrienden te maken. Om te integreren doe ik mee aan veel activiteiten, zoals bijvoorbeeld het Vrouwen van Almere-project. Ik ben blij om te zien hoe mensen elkaar helpen, zoals dat ook in mijn land gebeurt.

Door het delen en koken van mijn Kazachstaanse maaltijd laat ik mijn gastvrijheid zien aan de mensen om me heen. Het voelt alsof ik thuis ben wanneer ik mijn ‘baursak’ klaar maak. Dat zijn kleine bolletjes gebakken deeg die een nomadische oorsprong hebben. Baursak is gemakkelijk en snel klaar te maken, en de gefrituurde broodjes zijn langer houdbaar dan gebakken brood. Dankzij baursak overleefden veel hongerige mensen de Tweede Wereldoorlog; mijn opa was een van hen. Ik maak ze hier, speciaal voor Nieuwjaar, dan doen we er suiker, honing of jam op. Gelukkig kan ik de ingrediënten in Almere in elke supermarkt vinden en dat is fantastisch.

Kazachstan heeft meer dan 100 etnische groepen die in harmonie en zonder elkaar te discrimineren samenleven. Ik heb het gevoel dat dat hier in Nederland min of meer hetzelfde is. Ik wil graag manieren vinden om bij te dragen aan deze samenleving door mijn cultuur te delen. Ik ben bekend met de Russische, Oezbeekse, Oekraïense en Kazachstaanse cultuur en met de Nederlandse cultuur die ik nu leer kennen. Ik zou graag al die culturen in mij opnemen zodat ik van binnenuit rijker wordt en als persoon kan groeien. Ik weet dat mijn culturele identiteit nieuwe vormen aan neemt en een nieuwe Yeline creëert.