Ik ben Sara, een Italiaanse en gepassioneerde masterstudente die in 1994 in de stad Turijn is geboren. Momenteel woon ik tussen Almere Buiten en Rotterdam Alexander. Ik ben in 2022 naar Almere gekomen. Dit is mijn verhaal.

Torino is de hoofdstad van de regio Piëmont, een noordwestelijk gebied van Italië. Piëmont heet in het Italiaans Piemonte, wat letterlijk staat voor aan de voeten van de bergen. We zijn geografisch omringd door majestueuze bergketens, zoals de Alpen. Een van de aspecten die ik het meest mis van mijn stad zijn de roze tinten in de lucht wanneer de zon opkomt en het gevoel van bescherming dat ze me geven. Vanwege zijn historische achtergrond en culturele gisting wordt Turijn wel klein Parijs genoemd. In een notendop is Turijn een stad van oude architectuur, jazz, cinema, literatuur, multiculturele en verfijnde gastronomie en wijn.

Toen ik drie jaar oud was, besloten mijn ouders te verhuizen naar Gassino Torinese, een klein stadje op het platteland. Kort daarna gingen ze uit elkaar, zodat ik mijn kindertijd voornamelijk doorbracht met mijn moeder, neven, nichten en vrienden. Ik heb mooie herinneringen aan het koken met mijn moeder vanaf heel jonge leeftijd, ik droeg een te groot schort en genoot ervan om te zien hoe ze vrolijk het eten klaarmaakte terwijl ze luisterde naar muziek van Manu Chao. Schilderen, zingen en zwemmen was mijn passie, waaraan ik me tot op volwassen leeftijd heel lang heb gewijd. Ik zag mijn vader in het weekend en ging van jongs af aan op vakantie naar het buitenland: van Tanzania tot Kreta of Frankrijk. De noodzaak om goed Engels te leren begon de interesse van mijn ouders te wekken.

Van mijn 13de tot mijn 17de stuurden mijn ouders me naar een zomerschool in een Engelssprekend land om niet alleen mijn talenkennis te verbeteren, maar ook om te leren niet te oordelen maar de realiteit rondom mij te observeren. De vraatzucht naar reizen en het ontdekken van nieuwe culturen bleef groeien. Ik woonde in Nieuw-Zeeland toen ik 17 jaar oud was voor een periode van 6 maanden en in Sint-Petersburg, Rusland, voor 8 maanden in 2017, om de Russische taal te bestuderen en in het land te leven om zo'n complexe taalkundige en culturele wereld te beoefenen; zo verschillend van de mijne. De verschillen in de Russische cultuur zouden me positief verrassen, waarbij ik begreep dat je vertrouwen moest opbouwen om vrienden met hen te worden. Ik miste soms enorm mijn Italiaanse olijfolie en de warme zon tijdens de donkere winter. 

Nooit had ik kunnen denken dat ik liefde zou vinden in het mysterieuze Rusland. Het was in de internationale studenten slaapzaal, waar ik woonde, dat ik mijn huidige Nederlandse vriend Ynze ontmoette. Tussen verse pasta, samen gekookt om elkaar te leren kennen, en koude stroopwafels op het vliegveld om afscheid te nemen, begon een lange-afstandsrelatie vorm te krijgen. In 2020, tijdens de pandemie, studeerde ik af in Taalkundige Bemiddeling met mijn bachelor. Ik ontving online de officiële e-mail van mijn afstuderen en de evaluatie van mijn scriptie over de Sovjetkeuken. Ik ontving het maximum van de evaluatie en ik herinner me een paar momenten waarin ik me zo trots op mezelf voelde. Op dat moment was ik in Nederland en naast mij zat Ynze te glimlachen.

De pandemie deed me beseffen, dat ik mijn diepste passie, voedselculturen en duurzame voedselsystemen, moest nastreven. Ook al heb ik talen gestudeerd, ik begreep dat de beste manier om te communiceren was door ingrediënten te delen, naar recepten te luisteren, en dus betrokken te zijn bij de gastronomische wereld. Dus ben ik in september 2020 begonnen aan mijn master Food Innovation and Management aan de Universiteit voor Gastronomische Wetenschappen en Ynze is met mij meeverhuisd naar Bra, de dichtstbijzijnde stad van de universiteitscampus. We hebben een jaar samen in Italië gewoond, maar het was niet gemakkelijk voor Ynze om daar een baan te vinden tijdens de pandemie. Daarom verhuisde hij in juli 2021 terug naar Schiedam, in zijn oude huis, en vond heel snel een nieuwe baan.

Ik besloot dat het mijn beurt was om deel uit te maken van zijn leven en een nieuw avontuur te beginnen. Ik vond het niet alleen spannend om bij Ynze te wonen, maar ook om bij de Nederlandse familie van mijn schoonfamilie te zijn, die ongelooflijk warm en gastvrij voor me is geweest. Gedurende deze vier jaar van onze relatie, deelden we niet alleen met zijn familie muzieksmaak, een liefde voor humor en creativiteit, maar ook een gemeenschappelijke visie op het leven met extreme zorg en liefde voor de mensen om ons heen.

We vonden een appartement in Rotterdam, en ik had de bevestiging van mijn stageplaats bij het onderzoeksinstituut Flevo Campus, gevestigd in Almere. Tijdens mijn stage-ontwerponderzoek, dat te maken moest hebben met voedselculturen en de cruciale rol van vrouwen in voedselpraktijken, kwam ik op het web toevallig het werk van Lyla Carrillo tegen. Ik aarzelde niet om contact met haar op te nemen via LinkedIn en haar passie en toewijding voor het project "Vrouwen van Almere" deed me besluiten om naar Almere te komen. Na een paar online ontmoetingen besloten we samen te werken voor toekomstige projecten en mijn gastronomisch onderzoek over Latijnse vrouwen in Almere. 

In februari 2022 kwam ik aan in Nederland en begon mijn pendelleven tussen Rotterdam en Almere. De stad Almere is zo anders dan elke stad die ik ooit heb gewoond of tot nu toe heb bezocht. Ik heb het gevoel dat de stad nog steeds bezig is haar eigen identiteit te vinden en zichzelf vorm te geven. Haar moderne architectuur en grote gebouwen zijn uitzonderlijk onbekend voor mij. Ik hou van haar multiculturele stadsweefsel, maar ik verberg niet dat er een grote cultuurschok is geweest. De meest relevante culturele schokken zijn de verschillende eetculturen en het gebrek aan culturele belangstelling voor duurzaamheid. 

Waar is de boerenmarkt? Waar zijn de biologische verse groenten en fruit die lokaal worden geteeld? Waarom koopt iedereen voedingsproducten in supermarkten?
In Bra hoefde ik niet zo vaak naar de supermarkt omdat ik wekelijks verse levensmiddelen van lokale boeren kon kopen en me door het seizoen kon laten leiden bij het kiezen van wat te eten.

Terwijl hier alles in supermarkten in plastic is verpakt en elk voedselproduct een vaste afstand tussen elkaar heeft. Ik zie dat hier in Nederland het kapitalisme als een monarch regeert, en dat supermarkten in de plaats komen van een zinvol gesprek met boeren.
Net als het in plastic verpakte voedsel, zien Nederlanders er voor mij soms hetzelfde uit. Ze presenteren zich mooi, zijn meestal heel hartelijk, maar ze komen niet gemakkelijk dichtbij. 

Ze zijn onhandig in het delen van emoties en het openen van hun hart en ruimtes. Ik heb het gevoel dat er veel onwetendheid is over het respect van andere culturen. Ik vind hen nog steeds in zekere zin kolonialisten, niet in staat om het multiculturalisme van de natie te verteren. Ik heb echter het gevoel dat jongere generaties gevoeliger zijn voor dergelijke onderwerpen en dat sociale paradigma's aan het veranderen zijn. Vooral hier in Almere waar dit internationalisme mij thuis doet voelen en mijn behoefte aan rebellie tegen sociale constructie en het creëren van vrouwenemancipatie voedt.

De bergen van Turijn zijn er misschien niet om me te beschermen, en tot nu toe lijkt het vlakke land van Flevo Land vrij neutraal en eentonig in mijn ogen. Maar de horizon hier is open en misschien geeft hij me de kans op een mooie toekomst, kleurrijker en vrijer dan de bergen die ik me misschien kan herinneren in Turijn.