Mijn naam is Roberta, ik ben Italiaanse. Ik ben in 2017 vanuit Australië naar Almere gekomen. Ik woon in Almere Poort. Dit is mijn verhaal.
Ik ben opgegroeid in Toscane, in Italië, in een klein stadje aan de kust. Ik had een heel gelukkige jeugd met een hechte familie en veel vrienden. Ik heb altijd van schrijven gehouden. Tijdens mijn studie werkte ik voor een plaatselijke krant en na mijn studie klassieke talen kon ik journalist worden in Milaan, maar ik wilde reizen. Ik ging naar Londen, Kaapstad, Brussel, Peking, voordat ik voor 6 jaar in Australië belandde. Na de geboorte van mijn tweede dochter in Brisbane, besloten mijn man en ik dichter bij de familie te gaan wonen. Hij aanvaardde een baan in Almere. Voor mij was Nederland een manier om terug te keren naar Europa en om mijn kinderen meer tijd te laten doorbrengen met onze families.
We verhuisden in oktober 2017 naar Almere en na jaren in het zonnige Brisbane te hebben doorgebracht, hadden we in het begin moeite om ons aan te passen aan het weer. Gedurende enkele maanden op haar peuterspeelzaal in Almere was mijn 2-jarige dochter de enige die weigerde naar buiten te gaan tijdens speeltijd, klagend dat het te koud was.
Ik kan Italië, Australië en Nederland niet echt met elkaar vergelijken, maar ik kan wel mijn leven vergelijken in de plaatsen waar ik heb gewoond. Taal heeft voor mij altijd een grote rol gespeeld, waarschijnlijk omdat het essentieel is voor mijn werk. In Brisbane voelde ik me soms beperkt ten opzichte van moedertaalsprekers van het Engels, maar ik kon alles zonder problemen doen. In Almere spreken veel mensen goed Engels. Om als gezin volledig te integreren zouden we echter vloeiend Nederlands moeten spreken en dat doen we helaas niet.
Ik heb een klein beetje Nederlands geleerd. Genoeg om e-mails te lezen en om te doen wat nodig is, maar niet genoeg om een goed gesprek te voeren of om het op het werk te spreken. Toch hebben we een goed leven, zelfs zonder Nederlands te spreken. Mijn dochters gaan naar een internationale school en reizen door Europa is heel gemakkelijk. We hebben veel vrienden, van wie de meesten ex-pats zijn (of getrouwd met ex-pats). Dit betekent echter ook dat we vaak mensen om ons heen het land weer zien verlaten. Het geeft me het gevoel dat ik voortdurend op doorreis ben.
Ik zou graag willen dat mijn dochters Nederlands leren, maar mijn prioriteit is dat ze hun Italiaans onderhouden en levend houden. Naar mijn mening is taal cultuur en ik wil dat mijn kinderen zich verbonden voelen met ons en met hun familie in Italië, zonder hun wortels te verliezen. Dit is een deel van de reden waarom ik momenteel werk als lerares Italiaans: het is een baan die ik leuk vind, maar het geeft me ook de flexibiliteit om na schooltijd bij mijn dochters te blijven en hen en andere Italiaanse ex-pat kinderen te helpen met het leren schrijven en lezen in het Italiaans.
Ik vind Almere een heel gemakkelijke plaats voor gezinnen. Er zijn veel bossen en parken waar we in de natuur kunnen wandelen. We hebben een bakfiets, museumkaarten, we proberen vaak in het weekend nieuwe plekken te ontdekken. Soms vind ik het nog steeds moeilijk in de winter, maar vorig jaar kon ik op het bevroren meer wandelen en dat vond ik geweldig. Ook vind ik het leuk dat de kinderen hier op school in weer en wind buiten kunnen spelen en dat ze in de plassen mogen plonsen als het regent. In de plaats waar ik ben opgegroeid, in Toscane, is het weer over het algemeen beter, maar op school mogen kinderen vaak niet buiten blijven als het regent of als het koud is. Ik was ook verbaasd om te zien hoe praktisch onze Nederlandse buren zijn, hoe zij de zelfstandigheid van hun kinderen bevorderen door hen alleen naar school en in de buurt te laten fietsen.
Ik zie mezelf niet oud worden in Nederland, maar ik weet niet waar ik terecht zal komen. Ik weet niet of het er echt toe doet. Na meer dan een derde van mijn leven een ex-pat te zijn geweest, ben ik me ervan bewust dat er geen perfecte plek is, maar dat elke plek je iets belangrijks geeft.
