In Sukorejo, op Java Indonesië woonde ik als Decy in een weeshuis. Decy, want in december geboren. Geen achternaam.
Indonesië is een geurig land met een geheel eigen eetcultuur. Bewuste herinneringen heb ik niet aan mijn geboorteland. In Nederland kreeg ik mijn volledige naam van mijn adoptieouders: Eveline Carmilla Decy Wolf. Mijn ouders hebben me opgehaald samen met mijn oudere zus. Andere koppels waren jaloers op mijn ouders omdat ze mijn zus hadden meegenomen om me op te halen, ik was 6 maanden oud. Ze waren Amsterdamse mensen. Ze hebben me heel vrij en liefdevol opgevoed. Ik heb een heel Nederlandse opvoeding gehad. Compleet met ossenworst, haring, stamppot en kamperen. Veel aardappels ook. Ze vertelden altijd dat ik eerder tekende dan ik sprak. Tekenen doe ik nog steeds graag.
Toen ik 7 jaar oud was, verhuisde ik van Diemen naar Lelystad. Daar kwam ik voor het eerst in een toko. Die geuren vond ik heerlijk ruiken. De kruiden, het eten, alles rook heerlijk. Ik kon het niet plaatsen. Het kwam me wel heel bekend voor.
Ik heb op 5 basisscholen gezeten, 3 door de verhuizing van Diemen, via Lelystad naar Almere. En ook nog een paar omdat ik een nogal pittig meisje was op school. Blijkbaar voelde ik me niet heel thuis op die scholen.
Mijn ouders waren zwemleraren. Van hen heb ik leren zwemmen (diploma’s a, b en c). Met zwemmen won ik medailles. Maar ik deed liever judo. En zeilen vond ik ook prachtig – daar won ik ook medailles mee in de jeugd. Het water trekt me altijd aan. Op het water, niet erin.
In december 1990 kwam ik in Almere Buiten wonen. Ik vond het er leeg. Het was dan ook een zandvlakte, DoeMere stond nog vrij. Ons huis had een uitzicht voorbij de Landgoederenbuurt. Nu nog woon ik in dezelfde straat, 5 huizen van mijn voormalig ouderlijk huis vandaan! Het is er nu groen en bebouwd. Ik kijk uit op mijn voormalige basisschool.
Almere vond ik vroeger “normaal”. In mijn pubertijd was ik er wel even klaar mee. Maar nu hoef ik nergens anders meer te wonen. Almere is een heel praktische stad. En ik ben een praktische vrouw.
Je vindt hier alles als je wilt: de winkels, de natuur, een “community” als je dat zou willen, het is er allemaal. Je kunt heel afgelegen wonen of in het centrum heel druk. Het is allemaal Almere.
De diversiteit is goed in Almere. Het is niet groots, maar soms is het wel heel groot. De Oostvaardersplassen zijn groots. Almere ligt ook heel centraal en bijvoorbeeld vlakbij Amsterdam. Ik bezoek graag musea, natuur en de stad. Het is alleen jammer dat de regels soms in Almere zo apart zijn.
Grappig is dat ik al 31 jaar in Almere woon. Mijn oudere zus wilde hier nooit wonen, maar via omzwervingen in Noord-Holland en België woont ook zij nu al weer 14 jaar in Almere. Zij en haar man wonen in Overgooi en willen er niet meer weg.
Wat ik heel erg leuk vind is dat Almere heel erg multicultureel is. Dat je niet het gevoel hebt dat je in een blanke stad terecht komt, zoals in Bussum of Zeewolde. Je kunt hier alle culturen vinden, waardoor je ook alle winkels kunt vinden. Verschillende toko’s bijvoorbeeld. Kinderen groeien met een divers beeld op. Niet met één beeld van “de Nederlandse cultuur”, je krijgt vanzelf een meer multicultureel perspectief. De jeugd, valt me op, is steeds meer gemengd. Mensen uit verschillende achtergronden ontmoeten elkaar blijkbaar ook in de liefde.
In het dagelijks leven ben ik designer, met een opleiding grafisch vormgeving. Het logo van Stadshart Lelystad van 2014, heb ik ontworpen. Ook heb ik een opdracht gedaan voor de United Nations en heb ik gewerkt met heel veel lokale, Almeerse ondernemers. Op die manier draag ik mijn steentje bij aan het Almeerse ondernemingsklimaat.
Op mijn 20e kreeg ik mijn eerste kind, Jonah, na 32 weken als doodgeboren kind. Nog 2 kinderen heb ik, nu 12 en 19 jaar oud, van mijn toenmalige echtgenoot. Na mijn scheiding heb ik een nieuwe vriend leren kennen. Tot onze verrassing ben ik nu weer zwanger. Het is heel spannend toch wel. Ik begin op mijn 41e weer opnieuw blijkbaar. Ook dit kind gaat Almere leren kennen.
Ik voel me heel Nederlands. Ik noem mezelf vaak “undercover Nederlander”, omdat ik er natuurlijk 100% Indonesisch/Aziatisch uitzie. Indonesisch spreek ik niet. Interesse erin heb ik ook niet echt. Behalve dat ik graag Indonesisch/Aziatisch kook en eet natuurlijk. Het grappige is dat mijn kinderen wel interesse tonen in Indonesië. En door een app de taal proberen te leren.
