Ik ben Benedicata uit Ghana. Ik ben geboren in een klein stadje genaamd Prestea, maar ik ben opgegroeid in de stad Cape Coast. Die stad staat bekend om het kasteel, een door Europeanen gebouwd fort dat diende als handelspost voor Europese landen en als zetel van het Britse koloniale bestuur voor de Gold Coast kolonie. Jammer genoeg staat het fort symbool voor de grootste en donkerste gedwongen menselijke migratie in de geschiedenis, namelijk de slaven die vanaf de 16e eeuw van Afrika naar Amerika en Europa werden gestuurd. Omdat Ghana een ex-kolonie van Groot-Brittannië is, heeft het Engels als officiële taal, maar het heeft meer dan 50 inheemse gesproken talen en ik spreek Fanti.

Ik herinner me mijn kindertijd nog heel goed, omringd door mijn ouders, 4 broers en mijn zus. In de voetsporen van mijn ouders, beiden leerkracht, ben ik ook leerkracht geworden. Mijn vader gaf les op een katholieke middelbare school die alleen uit jongens bestond. We hadden het voorrecht om op de campus te wonen. Het was een hele leuke gemeenschap die voor elkaar zorgde. We hadden een achtertuin en hielpen onze ouders graag bij het werk in de tuin in het weekend. 

Na mijn lagere schoolopleiding werd ik ingeschreven op een meisjesschool voor voortgezet onderwijs, daarna ging ik naar een meisjesschool voor leraren en studeerde ik af als lerares voor het basisonderwijs. Na ongeveer negen jaar les te hebben gegeven, werd ik toegelaten tot de Cape Coast University om een driejarige bacheloropleiding Educatie te volgen, voordat ik naar Nederland verhuisde.

Tijdens een bezoek aan mijn broer in Londen, kwam ik in contact met een oude vriend van mijn familie die in Nederland woonde. Hij studeerde aan de TU Delft en werkte als ingenieur. Wie had kunnen denken dat ik jaren later met hem zou trouwen?

Hij is de reden waarom ik van mijn land direct naar Almere ben geëmigreerd. Anders dan in Ghana leken de huizen hier van buiten veel kleiner, maar dat was niet zo, het gaf alleen maar het efficiënte gebruik van de ruimte hier in Nederland weer. Afgezien van het koude weer en de voortdurende regen was en is de taal de lastigste ervaring voor mij. 

Er is een gezegde: Als je naar Rome gaat, doe dan wat de Romeinen doen. Dus toen ik in dit land aankwam, heb ik de Nederlandse lessen op het ROC serieus genomen en zelfs voortgezet na de geboorte van mijn eerste kind. De Nederlandse taal is voor mij echter een belemmering geweest bij het vinden van een baan, omdat ik er geen controle over heb.

Natuurlijk mis ik ook mijn familie, mijn gewoontes, de zon en de manier van leven in Ghana. Daar zijn buren allemaal bezorgd om elkaar, en als een kind zich misdraagt, is het normaal dat een buur of familielid hem of haar corrigeert of straft. Ik zie dat hier niet gebeuren. Ik heb twee tienerkinderen en die voelen zich meer Nederlander dan Ghanees. Bij sportwedstrijden, waar Ghana en Nederland aan meedoen, zijn ze altijd voor het oranje team. Toen mijn kinderen op de basisschool zaten, heb ik veel geholpen op school en ik ben altijd actief geweest in zowel hun school- als buitenschoolse activiteiten. Ik ben erg trots op hen, hun prestaties op school en hun gedrag in het algemeen.

Ik woon sinds 2003 in Almere, in de Danswijk. Ik heb gemerkt dat er ook steeds meer mensen uit andere landen hier zijn komen wonen. Ik hou erg van deze stad, het centrum is vrij modern met zijn groene gebieden. Ik hou van de infrastructuur en vooral van het feit dat bijna iedereen op de fiets zit. Hier wonen heeft me gestimuleerd om te leren fietsen en zwemmen en dat vervult mij met trots. 

De mensen zijn erg vriendelijk en ik woon hier met plezier. Wat ik het leukst vind aan de stad zijn de speciale bus- en fietspaden. Ik heb Almere al die jaren zien groeien. Er zijn zoveel activiteiten die mensen bij elkaar brengen, en dat doet me een beetje denken aan het familiegevoel in Ghana. Een paar van de interessante activiteiten zijn bowlen, winkelen in de City Mall, watersporten bij Haddock, klimmen bij de Kemphaan, picknicken op de Esplanade, een bezoek aan de dierentuin, de mud run en zo nog veel meer. 

Ik hou ervan om te wandelen langs de meren. Het geeft me zo'n verfrissend gevoel. Ik kom ook veel bruggen en mooie landschappen tegen als ik samen met mijn buren ga fietsen. Ik kan niet wachten om te zien wat de Floriade in 2022 naar Almere brengt.

Je kunt veel over onze cultuur vertellen door onze keuken. Wij Ghanezen bereiden graag gerechten met rijst, maïs, bakbananen, maniok, bonen, vis en vlees. Wij bereiden ook verschillende soorten stoofpotten en soepen zoals palmsoep, Light Soup en pindasoep. Jollof rijst, een typisch rijstgerecht geserveerd met kip, vlees of salade is de favoriet van mijn kinderen, maar ik maak ook andere internationale gerechten klaar zoals spaghetti carbonara, paella, krieltjes met kipschnitzel, tortilla's met kipsalade en dergelijke. Toen ik hier kwam, moest ik altijd boodschappen doen in Amsterdam, maar nu kan ik alle ingrediënten om mijn Ghanese gerechten te bereiden hier in Almere vinden. 

Iets wat mij kenmerkt en deel uitmaakt van mijn culturele identiteit is mijn klederdracht. Ik draag graag mijn katoenen jurken met kleurrijke prints die mij karakteriseren als een vrolijke Afrikaanse burger. Ik draag ze naar de kerk, op visite of naar speciale feestjes. Ze worden meestal genaaid door mijn naaister in Ghana, en mijn moeder stuurt ze naar mij op. Mijn motto is: "Goed leren kan je overal brengen en op elk niveau waar je maar wilt, maar vergeet nooit om respectvol en God-liefhebbend te zijn". 

Het belangrijkste cadeau dat ik van mijn ouders heb gekregen en dat ik ook aan mijn kinderen wil meegeven, is dat ze van God houden en in God geloven. Mijn kinderen zijn alles voor mij. We spelen samen spelletjes, we gaan fietsen en zwemmen. Ik heb een paar vrienden en geen familie, maar als ik thuis ben met mijn kinderen, heb ik genoeg.