Ik ben Sophie, ik ben geboren in Frankrijk in 1981. In 2005 kwam ik naar Nederland
(Eindhoven) en in 2013 ben ik in de Filmwijk in Almere komen wonen. Dit is mijn verhaal.
Ik ben geboren in een stad genaamd Lomme in het noorden van Frankrijk, deze stad bestaat niet meer omdat ze opgeslokt is door Lille, de grootste stad in de buurt. Ik ben echter opgegroeid in de stad Villeneuve d'Ascq, waar ik ook getrouwd ben en mijn vader nog steeds woont in mijn ouderlijk huis.
Ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd, die gelukkig en vrij was. Ik speelde meestal buiten zonder toezicht van volwassenen en elke woensdag kwamen er veel vriendjes en vriendinnetjes bij mij thuis. Mijn buurt was rustig en groen en de scholen waren niet ver van huis. Na de middelbare school ging ik Product Design studeren in Valenciennes, ook in het noorden van Frankrijk, op slechts 50 km van mijn woonplaats. Daar ontmoette ik mijn huidige man.
Aan het eind van zijn studie kreeg hij een stageplaats bij Philips in Eindhoven en sindsdien heeft hij Nederland nooit meer verlaten. We hadden een ‘langeafstandsrelatie’ omdat ik in Frankrijk bleef studeren, en voor mijn studie in verschillende delen van Frankrijk woonde (Haute-Savoie, de Noordelijke Vogezen) en ook een half jaar in Brussel. Vanaf 2005 reisde ik heen en weer tussen Frankrijk en Eindhoven.
Maar in 2009 veranderde alles door het overlijden van mijn moeder. Na haar overlijden kochten we ons huis in Almere. Ik was al getrouwd maar ik werkte nog in Frankrijk. Drie jaar daarna, in 2013, ben ik definitief naar Almere verhuisd. Aanvankelijk kozen we voor Almere alleen omdat we ons in Amsterdam geen huis met een tuin konden veroorloven. Maar ik heb geleerd van de stad te houden. Het is er echt groen en rustig zoals het was waar ik opgroeide. Voor mij was het een mooie rustige plek.
Omdat ik uit het noorden van Frankrijk kom, en mijn familie dus maar 300km bij mij vandaan woont, had ik in het begin nooit echt heimwee. Maar dat veranderde met de coronacrisis. Bijna een jaar lang konden we de grens niet over, tenzij het om een noodsituatie ging. In die periode kreeg ik echt een gevoel van heimwee dat ik daarvoor niet had. Ik vroeg mijn familie om bepaald voedsel dat ik lekker vind en dat ik in Nederland niet kan vinden, op te sturen. Op die manier voelde ik me wat dichter bij hen. In die periode miste ik mijn familie echt.
Het kostte me niet veel moeite om in Nederland te wennen, omdat ik geen cultuurschok ervoer. Maar voordat ik kinderen kreeg had ik geen vrienden, waardoor ik me in het begin een beetje eenzaam voelde. Het grootste verschil, vind ik, is dat het lang duurt voordat Nederlanders je toelaten in hun leven. Zelfs nu zijn de meeste van mijn vrienden expats en geen Nederlanders.
Nu, twaalf jaar nadat ik mijn huis in Filmwijk heb gekocht, heb ik geleerd van deze stad te houden. Mijn twee kinderen, van nu vier en zeven jaar, zijn hier geboren. Ze gaan naar de Montessorischool vlak bij ons huis. Ik ben een actieve kernvrijwilliger voor ABCDE Speelgroep in Buurtcentrum Almere Parkwijk. Ik heb de leiding over wekelijkse sessies en organiseer de jaarlijkse evenementen zoals paaseieren zoeken, open dag/inzamelingsactie, Halloween en Kerstmis.
Mijn kinderen spreken bij ons thuis Frans, maar sinds ze naar een Nederlandse school gaan spreken ze steeds meer Nederlands en hun speelafspraakjes zijn meestal ook in het Nederlands. Als ik nu terugga naar Frankrijk ben ik blij om familie en vrienden te zien en mijn kinderen het land te laten ontdekken, maar ik voel me wel thuis in Almere. Ik ben niet meer alleen Frans want Nederland voelt als thuis voor mij, en is zeker thuis voor mijn kinderen ook al voelen zij zich ook Frans. Ik weet niet wat de toekomst ons brengt, maar ik ben blij dat ik mijn kinderen kan laten opgroeien in deze internationale gemeenschap.
