Ik ben geboren in 1970 in Llay Llay, een kleine stad in de regio Valparaíso, Chili. Ik ben opgeleid als secretaresse en heb dat beroep ook uitgeoefend.

Ik ben in december 2006 naar Nederland gekomen. Ik kwam direct in Almere Haven te wonen. In het begin vond ik het allemaal geweldig. Alles was hier zo netjes en schoon.
Het verbaasde mij dat de huizen geen veiligheidshekken hadden en dat er geen stroomdraden aan de lantaarnpalen hingen.
Dat de dagen zo kort waren en de koude zo intens vond ik een minder prettige verrassing.

Nadat de magie van alle mooie eerste indrukken voorbij was, kwamen er een paar jaren van grote eenzaamheid. Het moeilijkste deel was de taal en de omgang met de mensen.
Ik herinner me dat ik in die periode veel tijd doorbracht met het via Skype onderhouden van contacten met familie en vrienden in Chili. Het was moeilijk om hier mensen te leren kennen. Mijn ex-man had een beperkte vriendenkring en hoewel ze erg aardig waren en alles deden om het me naar de zin te maken, vormde de taal een enorme belemmering.

Nederlanders zijn erg aardig en tolerant, maar de sociale kringen hier zijn klein. 
Om de taal te leren moet je hard en gedisciplineerd werken, wat ons niet is meegevallen. Nadat ik hier drie jaar had gewoond, begon ik de taal te leren. Het was een zeer moeilijke periode, maar ik ontmoette veel mensen die zich in dezelfde situatie bevonden. Ik heb veel gestudeerd om mijn examens te halen. Ik slaagde erin een paspoort en de Nederlandse nationaliteit te krijgen.

Pas na een aantal jaren ben ik teruggegaan naar Chili om het land te bezoeken. Bij die gelegenheid zag ik nog duidelijker hoe groot de verschillen tussen mijn land en Nederland waren. Ik ben doorgegaan met leren en integreren in Nederland. Ik ben in de schoonmaak/gezondheidszorg begonnen en heb in alle opzichten stabiliteit bereikt.

Bevriend raken met mensen uit je eigen land of werelddeel helpt veel, want het is erg moeilijk om gevoelens uit te drukken in een taal die niet de jouwe is. Zeker bij mensen die toch anders zijn. Sociale netwerken helpen veel en ik raad aan niet op te geven. Het kan heel moeilijk zijn, maar je kunt toch veel bereiken. En er is altijd de mogelijkheid om anderen te helpen die naar dit land komen.

Toen ik op vakantie naar Chili ging, voelde ik mij een soort vreemdeling in eigen land. Het was erg moeilijk om me weer thuis te voelen. Eigenlijk voel ik mij nu noch hier noch daar 100% thuis.
De behoefte om uitdagingen te overwinnen moet in je zitten. Hier in Nederland is alles een uitdaging. Het jezelf verstaanbaar maken bijvoorbeeld. En niet steeds een vraag herhalen. 

Ik weet nu dat de door mij opgedane ervaringen mij de mogelijkheid bieden om anderen te helpen. Als ik opnieuw moest kiezen tussen Nederland en Chili, zou ik voor Nederland kiezen. Het is heerlijk om andere culturen te leren kennen en kennis en ervaringen te delen met mensen uit alle delen van de wereld.
Ik ga niet terug naar mijn geboorteland omdat mijn jongste dochter hierheen kwam toen ze 9 jaar oud was en nu haar eigen gezin begint. Ik wil gewoon niet dat ze er ooit aan zal wennen om zo gescheiden van haar familie te leven. Laat haar wel een beetje meer op Chilenen lijken waar vrienden nooit een afspraak hoeven te maken om op bezoek te komen. 

Ik hoop dat ze nooit zo gestructureerd wordt in haar dagelijks leven als de mensen hier. Structuur vind ik prima in Nederlandse gezinnen, maar zelf zijn wij graag wat losser. Flexibel en spontaan zijn is een deel van onze identiteit; een identiteit die ons anders maakt dan deze cultuur. Die identiteit van mij zou ik nooit willen verliezen.