Ik ben Anabel García, geboren in 1969. In 2018 kwam ik aan in Almere. Ik woon in een wijk die Literatuur Wijk heet. Dit is mijn verhaal:

Ik ben geboren en getogen in Junín, een stad met 100.000 inwoners in de provincie Buenos Aires op 260 km van de hoofdstad. Het is beroemd omdat Atahualpa Yupanqui en Evita Perón er woonden. Junín is een landbouwgebied van vruchtbare grond in het hart van de vochtige Pampa waar Italiaanse en Spaanse immigranten die hun leven in Amerika zijn begonnen, op de vlucht voor oorlogen en armoede, zich hebben gevestigd. 

Ik had een bevoorrechte jeugd. Ik ging naar school, ik had tijd om te spelen en te leren. Tijdens mijn adolescentie was ik sportief: ik deed aan triatlons, zwom en volleybalde. Vanaf mijn 15e was ik een politiek activist en was ik al betrokken bij verschillende sociale projecten. Op 18-jarige leeftijd won ik een beurs om zes jaar Russische taal en literatuur te studeren in de USSR. Ik woonde en studeerde in Moskou van september 1989, vóór de val van de Berlijnse Muur, tot 1995, toen ik afstudeerde.

Mijn leven vanaf mijn 18e tot op heden bestaat uit het migreren van het ene land naar het andere uit persoonlijke keuze en nieuwsgierigheid. Het was duidelijk voor mij dat ik niet wilde trouwen of kinderen krijgen. Ik heb zes jaar in Rusland gewoond, vijf jaar in Engeland, negen jaar in China, twee jaar in Ecuador, één jaar in Brazilië en twee jaar in Spanje, op de Canarische Eilanden. Mijn steunpilaar is altijd het onderwijzen van vreemde talen geweest. Ik heb Spaans, Russisch, Chinees en Engels onderwezen aan kinderen en volwassenen over de hele wereld.

Ik bezocht Nederland voor het eerst in 1990 als toerist. Ik kwam met Joeri, een Nederlands vriendje dat ik in Moskou had leren kennen toen hij piano studeerde aan het conservatorium. Ik herinner me dat zijn moeder me opwachtte met bloemen in Hoek van Holland op het perron van de trein uit Moskou. Het was mijn eerste keer in West-Europa. Nederland heeft indruk op mij gemaakt door de sociale harmonie, de architectuur en de rust in de straten: de mensen maakten zich geen zorgen over de economische situatie of de onzekerheid. De Nederlanders leken tevreden met hun leven, genoten van hun vrije tijd, parken, kunst, muziek en cultuur.

De eerste periode dat ik in Nederland woonde was van 2000 tot 2003 in Den Haag. Eerst heb ik de taal gestudeerd aan het Albeda College in een staatsopleiding en daarna heb ik in een bedrijf gewerkt. In 2003 wilde ik een droom verwezenlijken die ik in afwachting had: Chinees leren. Ik liet dus alles achter en ging vanuit Nederland naar Changchun, een stad in het noordoosten van China waar het 's winters min dertig graden Celsius is (-30 graden Celsius). Negen jaar lang was ik docent Spaans aan de Jilin Universiteit in Changchun voor bachelor- en postdoctorale studenten. Dezelfde universiteit heeft mij een beurs toegekend en ik ben gepromoveerd in de Chinese taal, fonologie en verwerving van het Chinees door Spaanssprekenden. Voor de liefde verliet ik China voor Ecuador, Brazilië, vervolgens Spanje, de Canarische Eilanden, en tenslotte mijn huidige bestemming, de stad Almere in Nederland.

Deze tweede migratie naar Nederland was in 2016 toen ik 46 jaar oud was, met een koffer van 35 kilo en kennis van de taal en cultuur. Ik ben teruggekomen omdat dit land mij vrede geeft en de economische vrijheid om een waardig leven te leiden. In 2018 kochten we samen met mijn vriend Wim ons huis. We hebben voor Almere gekozen vanwege het werk, omdat het een strategische locatie in het hart van Nederland is en het 13 km van Naarden ligt, waar zijn familie woont. Tijdens de Covid fietsten we elke week vanuit ons huis in Literatuurwijk naar Naarden, rond het Gooimeer, genietend van het landschap, het water en de parken van de Polder. Ik vind het geweldig om te weten dat Wims grootvader, Jan Hof, een van de pioniers van de Noordoostpolder was en in de jaren dertig van de vorige eeuw met een schop sloten heeft gegraven om dit land waar wij wonen, "de grootste polder ter wereld", te creëren. Sommige mensen wonen 3.000 meter boven de zeespiegel, maar ik woon 4 meter onder de zeespiegel.

Ik ben blij dat ik in deze stad woon, en als ik op 52-jarige leeftijd opnieuw zou moeten leven, zou ik precies doen wat ik heb gedaan. Ik had het voorrecht 53 landen te bezoeken, interessante mensen te ontmoeten, andere culturen te leren kennen en te waarderen. Het onderwijs dat ik in Argentinië heb genoten, een humanistische en solidaire opvoeding, waren en zijn de instrumenten die ik in mijn leven altijd bij mij zal dragen. 

Hoewel ik in Argentinië ben geboren en getogen, voel ik mij een wereldburger. Ik heb zes talen gestudeerd om te kunnen begrijpen hoe mensen gelukkig zijn, hoe mensen lijden, en om mijn steentje te kunnen bijdragen door onderwijs en multicultureel begrip.

Mijn motto is: "Wij zijn in deze wereld om anderen te dienen, waarbij er maar één ras is, het menselijke ras".