Mijn naam is Mayling. Ik ben geboren in 1971 in Maracaibo, Venezuela. In 2009 kwam ik voor het eerst naar Nederland. Ik woon in Almere Buiten en dit is mijn verhaal.

Mijn geboorteplaats, Maracaibo, ligt in de staat Zulia, en staat ook wel bekend als ‘La Tierra del Sol Amada’ (het geliefde land van de zon), vanwege de hoge temperaturen. Het is, na de hoofdstad Caracas, de belangrijkste stad van het land vanwege de olie die op het meer van Maracaibo gewonnen wordt.

Ik ben de tweede uit een gezin van vier. Ik had een hele mooie jeugd. Mijn ouders voedden ons heel verantwoord op en gaven ons normen en waarden mee. Na de scheiding van mijn ouders nam mijn stiefvader de opvoeding van mijn oudere zus en mij over.

In 1996 ging ik naar Curaçao op vakantie. Daar ontmoette ik een Curaçaose man. We hadden een tijdje een relatie maar die liep stuk. Ik zette mijn leven voort in Venezuela en ging marketing studeren.

In 2008 liep ik de Curaçaoënaar weer tegen het lijf. Hij nodigde me uit om hem op te zoeken in Nederland. Zo kwam ik terecht in ‘De Wierden, Almere Haven’ en het was liefde op het eerste gezicht. Ik had me nooit kunnen bedenken dat ik naar Nederland zou emigreren.

De kanalen, de felgroene weiden met dikke grazende koeien, en de typische windmolens maakten indruk op mij. En op de Keukenhof verwonderde ik mij over de vele kleuren en de grote verscheidenheid aan bloemen. Het enige wat voor mij altijd een uitdaging was en bleef, is het klimaat en de taal.

Ik weet nog dat ik een brok in mijn keel kreeg toen ik de overvolle schappen in de supermarkt zag. Ik voelde me machteloos en schuldig als ik dacht aan mijn familie en vrienden die aan alles gebrek hadden door de crisis waar Venezuela onder gebukt ging. En ik voelde me verdrietig als ik dacht aan de sociaal-politieke problemen, de inflatie, de hoge kosten van levensonderhoud en de tekorten in mijn land.

Vier jaar lang reisde ik twee of drie keer per jaar naar Nederland om de taal te leren, de cultuur te leren kennen en me voor te bereiden op het inburgeringsexamen. Uiteindelijk verhuisde ik in 2013 met mijn hondje Sasha naar Almere. De schoonheid van de natuur van deze stad en het strand waren mijn toevluchtsoord en daar kwam ik tot rust.

In het eerste jaar was ik vooral bezig om Nederlands te leren en met het halen van het verplichte inburgeringsexamen. Daarna werkte ik bij een productiebedrijf in Lelystad en een paar jaar bij Subway. In 2014 begon ik twee keer per week naar een yogastudio bij mij in de buurt te gaan. Ik besloot een yogadocentopleiding te doen en deed een paar jaar vrijwilligerswerk, waarbij ik ‘restorative yogalessen’ gaf aan mensen met fibromyalgie, artrose en chronische pijn. Zo ontdekte ik mijn levensmissie: ik wil me wijden aan yoga.

Momenteel werk ik in de thuiszorg en help ouderen thuis. Dit is zeer dankbaar werk dat ik graag doe ter nagedachtenis aan mijn grootmoeder. Zij speelde een belangrijke rol in mijn leven. In 2020, overleed ze midden in de coronapandemie. Ik kon niet bij haar begrafenis zijn.  

In 2021 ben ik in goed overleg gescheiden van mijn partner en tegenwoordig woon ik alleen in Almere Buiten. Ik heb een nieuw leven, nieuwe uitdagingen, nieuwe vriendschappen en een nieuwe relatie. Een van mijn nieuwe projecten is yoga voor mensen met fibromyalgie. 

Ik zou niets in mijn leven anders hebben willen doen, want ik heb er veel van geleerd. Ik ben een gezegende vrouw die haar Venezolaanse ‘roots’ niet vergeet. Ik voel me nog steeds een ‘Maracucho’ die geniet van ‘pastelitos’, ‘empanadas’, ‘mandocas’, ‘tequeños’, gebakken bananen, ‘patacones’ en de Venezolaanse ‘sanduchón’. Maar ik voel me ook heel Nederlands als ik haring, stamppot, bitterballen, pannenkoeken, erwtensoep, rookworst en oliebollen eet.