Ik ben geboren in de stad Barquisimeto, in de staat Lara, in het centraal-westelijke deel van Venezuela. Ook wel bekend als "de muzikale hoofdstad van Venezuela" vanwege het grote aantal muzikanten en componisten die daar vandaan komen. Het wordt ook wel beschouwd als de stad van de schemering omdat de kleuren van de zonsondergangen spectaculair zijn.

Ik heb gestudeerd aan de pedagogische academie van Barquisimeto en ben afgestudeerd als leraar Engels.

Na 2 jaar in een stad te hebben gewerkt als enige leraar Engels, kreeg ik een studiebeurs voor een postdoctorale graad in taal- en didactiek in Frankrijk.  Aan het einde van mijn studie keerde ik terug naar Caracas Venezuela, waar ik de kans kreeg om te werken als docent technisch Engels aan de universiteit. Ik ontmoette mijn man, die architect is en voor zijn werk emigreerden we in 1990 naar Bonaire (Nederlandse Antillen).

In die tijd had Venezuela een overeenkomst met de Caribische eilanden voor Spaans onderwijs. Zo kwam ik te werken voor het Venezolaanse Instituut voor Samenwerking als docent Spaans en coördinator van de culturele activiteiten georganiseerd door het Instituut. Het was een verrijkende ervaring omdat ik de leerlingen kennis kon laten maken met de cultuur en tradities van mijn land tegelijkertijd kon ik die van hun delen.

We woonden 10 jaar op Bonaire waar mijn kinderen zijn geboren. In 1998, toen mijn jongste zoon 3 jaar oud was, keerden we terug naar Venezuela, maar gezien de politieke instabiliteit van het land, besloten we in 2002 om naar Nederland te emigreren op zoek naar veiligheid en een betere toekomst voor onze kinderen.

We kwamen rechtstreeks van Caracas naar Almere. Een stad die toen volkomen onbekend voor mij was. Mijn man kende Almere al wel vanwege zijn architectuurstudies in de jaren '70. Een woningbouwproject dat als een soort van utopie omschreven werd. Wie had gedacht dat vele jaren later wij hier zouden wonen. Ons appartement was gelegen in het oude centrum, aan de Bankierbaan, tegenover de gemeente. Het winkelcentrum van Almere bestond uit slechts het deel dat tussen MacDonald’s en het Centraal Station lag. De nieuwe bibliotheek bestond niet en het huidige gebouw van de gemeente ook niet. Ik herinner me dat er 175.000 inwoners waren.

Een indrukwekkende eerste indruk was voor ons dat de onze kinderen de vrijheid hadden om alleen op de fiets naar school te gaan. In Caracas is zoiets ondenkbaar. Een andere bijzondere indruk was hoe serieus er omgegaan werd met de ontvangst van Sinterklaas. De tropische Sinterklaas van Bonaire gaat niet te paard maar rijdt aangeschoten in een auto het hele eiland rond.

Het was niet moeilijk om ons aan te passen in Almere, alles is modern en we waren ook niet de enige buitenlanders. Ik kan hier alles krijgen wat ik nodig heb voor onze traditionele keuken, zoals het speciale maismeel waarmee we onze arepa's maken.

Ik zou Almere niet in willen ruilen voor een andere stad. Samen hebben we er allemaal een multiculturele stad van gemaakt waar nog veel te doen is. Zoals de stadsslogan zegt: alles is mogelijk in Almere.