Ik ben Mariia, ik ben geboren in Kamianske, Oekraïne in 1986. Ik ben in 2019 naar Nederland gekomen en in 2020 naar de stad Almere. Ik woon in Filmwijk. Dit is mijn verhaal.
 
Ik ben geboren in een industriële Oekraïense stad genaamd Kamianske (voorheen - Dneprodzerzhinsk). De lucht is daar erg vies door de uitstoot van fabrieken. Er is veel stof en er zijn ook verdrietige mensen. Het is iets anders dan in Nederland. 
 
Toen ik een kind was, viel de Sovjet-Unie uit elkaar. Het was een moeilijke tijd voor de mensen toen ze een half jaar geen salaris hadden. Maar mijn moeder was in staat om me een goede opleiding te geven. Ik ging naar een van de beste scholen in de stad, waar ik Engels leerde vanaf de eerste klas. Engels hielp me om mijn leven in Nederland te beginnen, waar ik in 2019 met mijn Oekraïense man naartoe verhuisde. 
 
Hij kreeg een baan aangeboden in de IT-sector. Voordat ik verhuisde, werkte ik 10 jaar als tv-journalist. Ik kreeg een burn-out na mijn werk tijdens de oorlog in Oekraïne. Ik zag veel gewonde mensen en dode soldaten.
 
In 2014 stopte ik met mijn werk als journalist en verhuisden mijn man en ik naar Montenegro. Het bedrijf waar mijn man werkte, opende daar een kantoor. Ik veranderde mijn beroep en werd fotografe. Nu zet ik mijn bedrijf in Nederland voort door mensen te fotograferen.
 
Ik mis mijn familie en oude vrienden aan mijn zijde. Ik zie ze nog maar één of twee keer per jaar. Hoewel de oude sociale banden geleidelijk aan losser worden, worden er ook nieuwe gevormd. Nieuwe vrienden maken is een lang proces. In Nederland heb ik geen collega's, vrienden van school, universiteit, vroegere banen, of vrienden uit de straat om de hoek. Maar ik heb goede vrienden gemaakt van over de hele wereld, die ik heb leren kennen dankzij de gelegenheid om in verschillende landen te wonen. Ik zoek nieuwe vrienden door te doen wat ik leuk vind als fotograaf, door te tennissen, en door ontmoetingen te organiseren met ex-pat dames in Almere. 
 
Toen ik voor het eerst naar Amsterdam verhuisde, was ik verrast door alles wat ik zag. Ik hield van de smaak van haring en stroopwafels, de rijke verscheidenheid aan producten in de winkel en de mogelijkheid om geschilde en gesneden groenten of een kant-en-klare salade van goede kwaliteit te kopen (in Oekraïne is dat niet veilig voor je gezondheid).
 
Ik herinner me hoe ik schrok van de prijzen in Nederland, vooral van de prijzen voor het huren van appartementen. Het lukte ons niet om een appartement te vinden en te huren. Het bleek een hele zoektocht te zijn als je een competitie moet winnen tussen andere aanvragers, waarbij je je betrouwbaarheid moet bewijzen aan de verhuurder. Ik moest een heleboel documenten laten zien, zelfs mijn Linkedin profiel. Door fouten van de werkgever in het papierwerk, konden we geen huurcontract afsluiten. Ik moest in een hotel en bij onze vrienden wonen. Onze auto stond twee maanden lang volgeladen met spullen. Pas 2 maanden na de verhuizing konden we ons appartement betrekken. Fundamentele zaken, zoals het openen van een bankrekening, kostten veel energie en zenuwen. Ik werd geconfronteerd met het feit dat veel processen op een heel andere manier werken en dat er niemand is aan wie je om hulp kunt vragen.

Ik kreeg een cultuurschok toen ik zag hoe de afvalinzameling in Nederland is georganiseerd. De vuilnisbak werd geopend met een kaart, zoals een geldautomaat. Toen de auto kwam om de container te legen, keek ik ernaar alsof het een wereldwonder was. Van de container zijn – net als bij een ijsberg - de meeste delen ondergronds.. Ik was ook verbaasd over de inzameling van grofvuil. Eén dag per maand verschenen er bergen meubels in Amsterdam Noord, waaronder ook heel wat fatsoenlijke stukken. Het was spannend om daar iets interessants te zoeken en met de vangst thuis te komen. Zo kwamen we aan een lijst voor foto's, een tafeltje en een stoel voor op het balkon. Ik kan me niet eens een vergelijkbaar beeld voorstellen in Oekraïne. De mensen daar gooien alleen dingen weg als ze in zeer slechte staat zijn en alleen de daklozen pakken ze uit de prullenbak.
 
We hebben een jaar in Amsterdam gewoond en toen besloten we een huis te kopen. Zo kwamen we in Almere terecht. Dit is een bijzondere stad voor mij. Hier kreeg ik mijn eerste eigen huis. Nadat ik mijn ouderlijk huis had verlaten, woonde ik in 9 huurflats. Het is handig en verplicht tot niets. Maar het is een speciaal gevoel als je voor de eerste keer in je leven een eigen huis koopt en je eigen sfeer creëert. Mijn man en ik vestigden ons in Filmwijk. We werden verliefd op het Weerwater en het Lumierepark tijdens het zoeken naar een huis en we beseften dat we hier wilden wonen.
 
Ik hou van Almere, omdat het een prachtige natuur heeft en je ademt hier schone en gezonde lucht in. In de zomer zwem ik in het meer en de grachten. Eenden en zwanen zwemmen vlak bij je. In de winter van 2021 bevroor het Weerwater en verscheen er een enorme ijsbaan vlak voor mijn huis. Het was alsof ik in een Oekraïense sneeuwwinter uit mijn kindertijd leefde. Almere is een perfect geplande stad waar auto's, bussen, fietsen en voetgangers hun eigen paden hebben.
 
In het begin voelde ik geen taalproblemen. Overal spraken mensen Engels tegen me - bij de dokter of in de gemeentelijke voorzieningen. Sinds de geboorte van mijn zoon was ik geïnteresseerd in het leren van de Nederlandse taal, omdat ik wilde begrijpen wat kinderen in de speeltuin zeiden. Ik kon niet met ze communiceren. Als je ergens langer wilt blijven, moet je de plaatselijke taal leren.
 
Nu probeer ik te begrijpen wie ik ben in het Nederlandse leven en hoe ik kan integreren in de lokale samenleving.  Mijn motto is "ik kan dit aan".