Ik ben Aysegul. Ik ben geboren in Izmir in 1989. Ik ben in augustus 2016 geëmigreerd naar Amsterdam en in augustus 2017 naar Almere. Ik woon in een buurt genaamd Oostvaardersbuurt. Veel plezier met het lezen van mijn verhaal hieronder!

Izmir, de stad waar ik geboren ben, is de op twee na grootste en de modernste stad van Turkije en ligt aan de Egeïsche kust. Deze stad heeft tijdens de Eerste Wereldoorlog veel Ottomaanse moslimmigranten uit de Balkan opgenomen. Mijn grootouders van moeders kant waren een van hen. 

Izmir heeft veel invloed op de jongere generatie. De stad bepaalt de trends in het hele land. En de overtuiging heerst dat de mooiste meisjes van het land uit deze stad komen. Je voelt meteen de westerse cultuur in vergelijking met andere delen van het land. Ik had het geluk daar op te groeien, omringd door een samenleving waar het welzijn van de mensen hoog is. 

In 2007 verhuisde ik naar Ankara, de hoofdstad van Turkije, om mijn universitaire studies te volgen. Ik heb er vijf jaar gewoond en mijn bachelor in industrieel ingenieur behaald.  Daarna verhuisde ik naar Istanbul en werkte ik bij een bank. Zoals u wellicht weet, is Istanbul de dichtstbevolkte stad van Turkije. Ik heb er vier jaar gewoond. Ik kan zeggen dat dit de moeilijkste jaren van mijn leven waren. Als jonge afgestudeerde worstelde ik met veel dingen; lang werken, lange uren in de file staan, moeilijke financiële situaties waren er enkele van. 

Ik heb mijn man ontmoet in een fotoclub in Istanbul. Onze droom was om in het buitenland te gaan wonen om onze levensstandaard te verhogen. Aanvankelijk overwogen we om naar het Verenigd Koninkrijk te verhuizen. Na de Brexit en enkele financiële problemen konden we dat niet regelen. Op dat moment deed zich voor mijn man een korte uitzendmogelijkheid voor in Nederland. 

Mijn man en ik waren zo blij dat we deze kans konden grijpen, want Nederland was het land waar we al eerder als toerist waren geweest en we vonden het geweldig. We vroegen een visum aan. Vreemd genoeg namen we onze paspoorten op dezelfde dag dat de couppoging in Turkije in 2016 plaatsvond. Mijn man kwam in juli 2016 naar Amsterdam. Hij heeft daar eerst ons huis geregeld en is meteen aan de slag gegaan bij het bedrijf. In de tussentijd heb ik ons huis in Turkije gesloten, onze spullen geregeld en mijn baan opgezegd. 

In augustus 2016 ben ik in eerste instantie als toerist naar Nederland gekomen. Ik had slechts een toeristenvisum voor drie maanden. Op dat moment waren we het leven in Nederland aan het evalueren of we tevreden zouden zijn met ons leven of niet. Als het goed zou gaan, zouden we graag langer blijven. De eerste indruk die we hadden was de eenvoud van het leven. In Turkije hadden we altijd te maken met moeilijke levensomstandigheden, terwijl het leven in Nederland zo eenvoudig en rustig is. Het was de eerste keer in ons leven dat we vrije tijd hadden om alles te doen wat we wilden, zoals ons meer richten op onze hobby's en genieten van het leven. 

Onze levensstandaard is drastisch verbeterd. Ik hoorde van veel lokale mensen hoe druk Amsterdam is. Voor mij was dat een ongelofelijke opmerking aangezien ik in een chaotische en kosmopolitische stad als Istanbul heb gewoond. In Amsterdam was alles te stil, alsof we naar een slow-motion film keken. Mensen stonden met een glimlach op hun gezicht in de rij te wachten en begroetten elkaar vriendelijk op straat. We waren gebiologeerd door het aantal groene gebieden in de stad. Ik herinner me dat onze vrienden en familieleden ons vroegen of we ons hadden aangepast aan het leven in Nederland of niet. Ons antwoord was, dat het voor ons geen probleem is om ons aan te passen aan een nieuw leven in Nederland, maar dat het aanpassen aan het leven terug in Turkije een probleem was. 

We hebben een jaar in Amsterdam gewoond in een huurhuis. Hoewel we het leuk vonden, wilden we een huis kopen. Huizen in Amsterdam waren vrij duur, oud en klein. We vonden ons droomhuis in Almere Buiten en verhuisden in augustus 2017.

In 2021 ben ik in Amsterdam bevallen van mijn lieve dochter. Een van de andere dingen waar ik als werkende moeder van hou in Nederland is dat mensen de balans tussen werk en privé van moeders respecteren.  Op de foto met mijn dochter zie je dat ik haar vasthoud met een windmolenornament. Er zit een kwaadaardig oog op de windmolen. In Turkije gelooft men dat het blauwe oog mensen beschermt tegen 'Nazar', wat een soort ongeluk is. We maakten dat ding klaar als een geschenk voor onze bezoekers die onze dochter kwamen ontmoeten. We vonden dit een zinvol cadeau omdat het twee culturen tegelijk vertegenwoordigt; de windmolen is een belangrijk symbool uit Nederland terwijl het boze oog iets belangrijks is uit de Turkse cultuur.  

Tulpen zijn mijn favoriete bloemen en zijn belangrijk voor onze geschiedenis omdat ze oorspronkelijk uit het Ottomaanse Rijk komen. Ik draag graag mijn sjaal met een tulpenmotief die ik op de Grand Bazaar in Istanbul heb gekocht. 

Na vijf jaar in Nederland en vier jaar in Almere kan ik zeggen dat ik me noch een volwaardige Nederlander noch een volwaardige Turk voel. Ik ben nogal een combinatie van beide. Ik ben een vroege vogel en een georganiseerd persoon zoals Dutchies. Maar ik volg nog steeds de tradities van mijn familie op de voet. Zoals dat we nooit met onze schoenen aan ons huis binnenkomen. We serveren onze gasten altijd eau de cologne. We koken elke dag Turkse gerechten.  

Ook al ben ik best tevreden met mijn leven hier in Almere, toch mis ik veel dingen uit Turkije. Zoals het spontane leven, de Middellandse en Egeïsche zee, het heerlijke echte Turkse eten, de bergen, het zonnige weer, het late kleurrijke stadsleven, cafés waar je met je familie en vrienden lang kunt zitten, vriendelijk bedienend personeel, het vinden van betaalbare arbeidskrachten voor werkzaamheden in huis, en natuurlijk mijn ouders en vrienden. Tijdens de pandemie konden we Turkije maar één keer bezoeken in de afgelopen twee jaar. Ik hoop dat de pandemie snel voorbij is en dat we ons land in de nabije toekomst weer vaker kunnen bezoeken.