Mijn naam is Lydia. Ik ben geboren in 1981 in Taipei, Taiwan; het land met het 101-gebouw en bubble tea. Ik ben naar Nederland gekomen in het jaar 2015 en rechtstreeks in Almere beland. Ik woon in Literatuurwijk. Dit is mijn verhaal.
  
Ik heb ervoor gekozen om naar Nederland te emigreren om twee hoofdredenen. Ten eerste werkt mijn Taiwanese echtgenoot, die ook een Brits paspoort heeft, in Nederland vanwege een opdracht van het bedrijf waar hij werkt. Ten tweede hadden we zeer goede herinneringen aan onze tijd in Nederland tijdens onze eerste zelf uitgestippelde rit door verschillende Europese landen in 2011. Of het nu gaat om de culturele sfeer, het natuurlijke landschap en de architectuur, en de vriendelijke reacties van de lokale bevolking (behalve dat mijn telefoon werd gestolen in Amsterdam, lol), ik heb echt genoten van de relaxte sfeer. 

Toen ik jong was, zag ik Nederland alleen vol bloemen en kaas op tv en in boeken.
Toen ik student was, vertelde mijn leraar dat ook Nederland Taiwan koloniseerde. Van 1624 tot 1662. Toen ik daadwerkelijk hier kwam, ontdekte ik dat ik dit land echt heel erg leuk vind, omdat het een vrij land is. De mensen zijn erg hardwerkend en tijdbewust. Ze houden ook van de natuur en het gezin. Hier kan iedereen een balans vinden tussen werk en leven. Andere grotere landen in Azië missen dat.

Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen in Taipei. Hij en zijn familie woonden oorspronkelijk in Londen, maar keerden terug naar Taiwan voor werk. Op kerstavond 2015 besloot hij de baan van het bedrijf in Almere te aanvaarden en besloot ik met hem mee te verhuizen naar Nederland. Iets meer dan een jaar later kochten we ons huidige huis, een eengezinswoning met twee verdiepingen en een eigen aanlegsteiger in onze achtertuin, naast een kleine gracht. Ik hou nu echt van deze buurt, Niet te druk qua verkeer en de buren zijn erg vriendelijk.

In een flits is het zes jaar geleden dat ik naar Nederland emigreerde. Ik deed de naturalisatietest en uiteindelijk werd ik officieel Nederlander. Mijn huidige beroep is leraar Chinees leraar en ik ben ook bezig met het voorbereiden van een cateringbedrijf in Taiwanese stijl. Ik hoop in de nabije toekomst de Taiwanese cultuur en het eten hier in Nederland bekend te maken.
 
Toen ik voor het eerst naar Nederland kwam, ontdekte ik ook dat Nederlanders en Taiwanezen anders zijn. Ze houden ervan om hun huis mooi schoon te maken en in te richten, en doen dan hun gordijnen open zodat elke voorbijganger ze kan zien. Ik begreep het eerst niet , maar nu doe ik - net als de buren - ook de gordijnen open. Handig om de buren gedag te kunnen zwaaien, maar mijn man, die als kind naar het VK is geëmigreerd, kan zich nog steeds niet aanpassen aan deze Nederlandse gewoonte, dus we hebben elke dag een gordijn-trekwedstrijd thuis.

Bijna dagelijks gebeuren er grappige dingen vanwege de taalbarrière. Ik stapte regelmatig in de trein en reisde vervolgens de verkeerde kant op. Meer dan eens werd dat een dagtaak. Gelukkig heb ik langzaamaan veel vrienden gemaakt. Dankzij hun hulp heb ik naast het zeer moeilijke Nederlands leren ook veel dingen gedaan die ik in Taiwan niet kon doen, omdat ik het in Taiwan erg druk met mijn werk had en vaak moest overwerken. Kortom, ik had bijna geen tijd voor mezelf.  

Ik ben ook bevriend geraakt met een Nederlander met wie ik conversaties in onze talen heb uitgewisseld.  Door hem voelde ik me echt geïntegreerd in Nederland. We wisselen vaak culturele verschillen met elkaar uit. Ik hou ook van de pragmatische en de directe persoonlijkheid van de Nederlanders. Vanwege de manier waarop we als kinderen zijn opgevoed - onze ouders hebben ons altijd geleerd om tactvol en nederig met anderen om te gaan - zijn wij Taiwanezen dus altijd verlegen en eufemistisch en kunnen we onze ware gedachten vaak niet duidelijk uitdrukken. 

Ik begon hier een heel gezond leven te leiden. Voor bijna elke maaltijd ga ik met mijn fiets op pad om boodschappen voor de maaltijden te doen. Ik ben opgegroeid in Taiwan, een land met een hoog levenstempo. Net als veel Taiwanese ouders konden ook mijn ouders vanwege hun werk nauwelijks thuis koken. Mijn jongere broers en zussen en ik kochten bijna elke maaltijd buitenshuis totdat we volwassen werden.

Nadat wij her twee jaar hadden gewoond, huurden mijn man en ik een stuk landbouwgrond met kas in Almere Buiten en begon ik te leren om zelf groenten te verbouwen. Het is zo leuk en gezond voor ons om onze eigen groenten te kunnen eten. Geleidelijk aan hebben we ook wat fruitbomen en andere planten in de tuin van ons huis geplant. Nederland is inderdaad het bloemenland van de wereld. Er zijn veel grote tuincentra in Nederland en ze zijn voor ons de meest bezochte plaatsen geworden, met uitzondering van supermarkten.

Mijn interesses zijn niet alleen koken en reizen, maar ook tuinieren en artistieke creatie. Nadat ik naar Nederland was geëmigreerd, kreeg ik meer tijd om te doen wat ik leuk vind. Nu, door harder te werken om mijn Nederlands te versterken, kan ik integreren in deze samenleving .

De afgelopen twee jaar kon ik vanwege de epidemie niet terug naar Taiwan tijdens de vakantie. Soms mis ik mijn familie in Taiwan heel erg. Ik hoop ook dat ze hier komen om te reizen en het mooie leven mee te maken dat ik hier heb. Ik geloof dat veel immigranten verwarring en problemen zullen ervaren bij het zich aanpassen aan een nieuwe omgeving, maar voor mij is het immigreren naar Nederland nog steeds een zeer goede keuze gebleken. Ondanks culturele en linguïstische verschillen is het leven hier gewoon erg plezierig.