Ik ben geboren in Monrovia, de hoofdstad van Liberia in West-Afrika. Toen ik drie maanden was ben ik geadopteerd. Ik heb dan ook geen enkele herinnering aan mijn land van herkomst. In vergelijking met anderen die op jonge leeftijd geadopteerd zijn, weet ik vrij weinig. 

Één van de weinige dingen die ik weet is dat mijn moeder erg jong was toen zij mij kreeg. Zij was één van de meerdere vrouwen die mijn biologische vader had. Mijn vader wilde een beter leven voor mij. In Liberia was er sprake van grote armoede, daarom stond mijn vader mij af ter adoptie.

Ik ben, samen met mijn twee zusjes die ook geadopteerd zijn (uit Oostenrijk en Korea), opgegroeid in Den Haag. We woonden in het Statenkwartier wat niet echt een multiculturele wijk was. En ik zat op een echte “witte” school. Desondanks heb ik dat nooit als vervelend ervaren.

Toen ik 10 was, gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn moeder hertrouwde en een paar jaar later verhuisden wij naar Bussum omdat de nieuwe man van mijn moeder, die ik ook als mijn vader beschouw, bij de televisie werkte. Bussum was natuurlijk ook een erg “witte” omgeving maar ook hier heb ik me nooit ongemakkelijk gevoeld. Ik paste prima in het Gooische leventje en ging zelfs hockeyen! Iets dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds doe.

Op mijn 15e verjaardag kreeg ik er een broertje bij en twee jaar later een tweede. Er kunnen denk ik maar weinig mensen zeggen dat ze een broertje voor hun verjaardag hebben gekregen! Ik was verder eigenlijk een hele rustige puber zonder rare uitspattingen.

Na mijn eindexamen ging ik voor een jaar als au pair naar Zwitserland, Genève. Daar kwam ik terecht bij een moeder met 2 kinderen. Ik was er echt alleen voor de kinderen en daardoor had ik ’s avonds en in het weekend veel vrije tijd. Hierdoor kon ik Franse lessen volgen en had ik de mogelijkheid om veel nieuwe mensen te leren kennen. Met de meesten heb ik nu nog steeds contact. Het was echt een fantastisch leuke en bijzondere ervaring! En een grote stap naar zelfstandigheid.

Toen ik terugkwam uit Zwitserland ben ik dan ook op kamers gegaan in Amsterdam en aan een opleiding aan de PABO begonnen. Daarnaast werkte ik bij mijn moeder die destijds een eigen kinderdagverblijf had.

In de zomer van ’95 ging ik op vakantie naar Frankrijk met 2 vriendinnen. We gingen kamperen en ik had toen niet kunnen bedenken dat ik daar mijn man Robert zou leren kennen. Een vakantieliefde die echte liefde werd. Robert woonde in Utrecht en werkte in Nieuwegein. Niet lang daarna gingen wij samenwonen. Ik was inmiddels gestopt met mijn studie en ging werken bij een afvalverwerkingsbedrijf in Amsterdam.
We kochten een appartement in Amsterdam Osdorp en in 2003 werd Thijs, onze oudste geboren. We hadden het prima naar onze zin op de plek waar we woonden maar op een gegeven moment wilden we, nu we Thijs hadden, toch ook wel een huis met een tuin. We zochten eerst in Amsterdam maar kwamen er al snel achter dat wat wij wilden, voor ons onbetaalbaar was. Daarom zijn we ook in omgeving Bussum/Hilversum en omgeving Utrecht rond gaan kijken. Maar ook daar konden we niks naar onze zin vinden. 

Toen adviseerde een collega van Robert ons eens in Almere te gaan kijken. Ik zei altijd dat ik nooit in Almere wilde wonen maar we zijn er toch gaan kijken. Uiteindelijk kwamen we een huis tegen dat we allebei heel erg leuk vonden. Toen hebben we de stap genomen en zijn we in 2006 naar Almere verhuisd. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. We wonen aan het bos en zitten overal dichtbij: scholen, winkels, het centrum, alles is in de buurt.

Almere is natuurlijk heel iets anders dan Amsterdam. Geen historische panden met een lange geschiedenis en met karakter. Maar wel multicultureel. En nu ik er woon, zijn alle vooroordelen die ik had, als sneeuw voor de zon verdwenen. In 2007 werd Wessel, onze tweede, geboren. Nu was het Almeerse geluk natuurlijk helemaal compleet, hahaha!

Toen Wessel in 2011 naar school ging, ben ik gestopt met werken. In deze periode werd mijn vader ook ongeneeslijk ziek dus kon ik er ook zo veel mogelijk voor mijn ouders zijn. Dat ik stopte met werken betekende gelukkig niet dat ik verder weinig om handen had. In die tijd ben ik ook begonnen met vrijwilligerswerk bij Vluchtelingenwerk. Verder voetbalden de jongens inmiddels drie keer in de week en moesten gebracht en gehaald worden. 

Nu de jongens ouder worden en zelfstandiger zijn, ben ik weer meer gaan werken. Ik werk nog steeds bij Vluchtelingenwerk maar ik werk ook als vertrouwenspersoon bij het UMC Utrecht. Dingen die ik ontzettend leuk vind om te doen en waarbij ik het gevoel heb dat ik echt iets voor mensen kan betekenen.

Mensen vragen mij vaak of ik niet graag naar Liberia wil om mijn biologische ouders te zoeken. Het is misschien raar maar nee, die behoefte heb ik niet zo sterk. Dit komt misschien ook doordat ik pas drie maanden was toen ik naar Nederland kwam en dus verder ook geen herinneringen heb. Zodra de mogelijkheid daar is, zou ik wel heel graag het land willen bezoeken en dat zou ik dan heel graag samen met Robert en de jongens doen.

Mijn adoptie en het hebben van een kleurtje is voor mij nooit een ding geweest. En ook niet voor de mensen om mij heen. Toch merk ik wel dat met de jaren en nu ik ouder word, ik me steeds meer bewust ben van de vooroordelen die af en toe de kop op steken. De kunst is om daar op de juiste manier mee om te gaan. Ik denk dat ik daar wel aardig in geslaagd ben.