Mijn naam is Nili de Graaf en ik ben geboren in Jeruzalem (Israël) in 1971. Op 4-jarige leeftijd ben ik met mijn ouders en broer naar een kibboets verhuisd; de ideologieën van deze collectieve leefgemeenschap spraken mijn vader erg aan. In die tijd hadden kibboetsiem nog kindertehuizen waar de kinderen met z’n allen bleven slapen. Ook werd er ’s avonds in een gemeenschappelijke eetzaal gegeten met alle inwoners van de kibboets; alles was er op gericht de groepscohesie te bevorderen. 

Dit gedachtengoed was na de Tweede Wereldoorlog ontstaan als reactie op de holocaust; na de oorlog waren er heel veel wezen wier ouders vermoord waren door de Nazi’s en het idee was dat als kinderen door verschillende volwassenen in groepsverband zouden worden grootgebracht, ze weerbaarder zouden zijn, mocht er onverhoopt iets met hun ouders gebeuren.

Wat echter de meeste indruk heeft gemaakt op mij toen ik opgroeide in de kibboets, was dat zowel kinderen als volwassenen die afweken van de norm meestal werden buitengesloten door de groep; ze vormden dikwijls het mikpunt van roddels en pesterijen. De jaren dat ik in de kibboets opgroeide hebben dan ook grote invloed gehad op hoe ik mij als mens heb ontwikkeld. Ik heb hierdoor denk ik meer compassie gekregen met mensen die zich buitengesloten voelen of zichzelf in een keurslijf dwingen om ergens bij te horen, hetgeen ook tot uiting komt in mijn werk als vrijgevestigde (wandel )psycholoog.

Omdat de politiek in Israël steeds meer verrechtste en nationalistischer werd, besloten mijn ouders in 1979 naar Nederland te emigreren; het land waar mijn vader vandaan kwam. Hij was hier in 1941 geboren en moest ondanks dat zijn joodse moeder ver vóór de oorlog zich tot het christendom had bekeerd en met een christelijke man was getrouwd, aan het eind van de oorlog toch onderduiken. Op 26-jarige leeftijd ging hij na een christelijke opvoeding op zoek naar zijn joodse wortels en emigreerde hij naar Israël, waar hij mijn moeder leerde kennen. 

Zij was met haar Pools-Joodse ouders zo’n tien jaar daarvóór naar Israël geëmigreerd op 16-jarige leeftijd. Haar ouders waren tijdens de Tweede Wereldoorlog voor de Nazi’s vanuit Polen naar Rusland gevlucht, waar mijn moeder in 1940 ter wereld kwam. 

Eenmaal in Nederland aangekomen, moesten mijn moeder, broer en ik Nederlands leren, wat vergemakkelijkt werd door het feit dat mijn vader van oorsprong Nederlander was; hij plakte briefjes op alle meubels in huis met het Nederlandse woord fonetisch in het Hebreeuws geschreven, waardoor wij als kinderen al heel snel de Nederlandse taal vloeiend konden spreken.

Voor mij was Nederland één groot feest, aangezien ik niet meer in een kindertehuis, maar gewoon weer thuis bij mijn ouders mocht slapen. Op de christelijke school waar mijn broer en ik naar toe gingen, werden wij gezien als kinderen uit het “Beloofde Land”, waardoor we toch een bepaald aanzien genoten. In 1993 verhuisde ik vanuit Alphen aan den Rijn naar Leiden om psychologie te studeren. Het studentenleven beviel me erg goed, vooral mijn stage in Jeruzalem, waar ik anderhalf jaar als speltherapeut in een kindertehuis werkte. 

Hoewel ik bij terugkomst in Nederland van plan was mijn studie snel af te ronden en weer terug te keren naar Israël om mij daar permanent te vestigen, is het allemaal anders gelopen. Door de liefde ben ik uiteindelijk toch in Nederland gebleven en heb ik twee lieve dochters gekregen. 

Omdat het erg moeilijk was om een betaalbaar huis te vinden dat groot genoeg was voor kinderen en een praktijk aan huis, zijn mijn toenmalige man en ik naar Almere uitgeweken voor een huis. In eerste instantie waren we erg sceptisch; Almere stond op de één of andere manier niet al te goed bekend bij ons, maar zodra we hier kwamen wonen, verdwenen al onze vooroordelen. Almere bleek prachtige natuur te hebben en zeer kindvriendelijk te zijn.

Mijn droom om permanent terug te keren naar Israël heb ik al een hele tijd geleden laten varen. Hoewel mijn hart nog steeds sneller gaat kloppen als ik in Israël ben door de hartelijkheid van de mensen, de warmte, de heerlijke geuren van de bloemen, de bomen en de velden, is het onder meer de politieke situatie die mij tegenhoudt daar naar terug te gaan. De Israëlische politiek lijkt gebaseerd op angst en wantrouwen, wat uiteindelijk onderdrukking en stelselmatige discriminatie tot gevolg heeft. Mijn droom is dat de Israëlische regering ooit zal erkennen dat de Palestijnen onrecht is en wordt aangedaan en dat er samen met de Palestijnse regering naar een oplossing van het conflict wordt gezocht.