Mijn naam is Maame. Ik ben in 1986 geboren in Kumasi, de op één na grootste stad van Ghana, West Afrika. In 2009 ben ik naar Nederland, naar Almere verhuisd. Ik woon in Almere-Stedenwijk Zuid en dit is mijn verhaal.
Als jongste van drie kinderen was ik gelukkig, werd ik vertroeteld en speelde ik altijd buiten in Kumasi, die prachtige tropische stad. In mijn gemeenschap kende iedereen elkaar. Iedereen was mijn vader, moeder, tante of oom. Na school speelde ik altijd met vriendjes en vriendinnetjes in de buurt, ik at bij hen thuis, en ging naar huis om te slapen.
Als tiener leerde mijn moeder me dat je van spullen niet gelukkig wordt. Ook vertelde ze me dat je van niets altijd iets groots kunt maken, als je maar hard genoeg werkt.
Dat zag ik mijn moeder ook in de praktijk brengen. Zij volgde haar passie om een kleuterschool te beginnen en bouwde die met veel moeite op nadat zij haar fulltime baan bij het ministerie van Landbouw had opgezegd. En ze slaagde erin het voor elkaar te krijgen. Toen ik dit zag, werd ik me ervan bewust dat ik ook met niets kan beginnen, en kan worstelen, maar toch slagen.
Toen ik 18 jaar oud was, begon ik aan mijn bachelor's degree in cultuur en toerisme aan de Kwame Nkrumah University of Science and Technology (KNUST) in Kumasi. Toen ik daar studeerde, leerde ik mijn man kennen die in Nederland is geboren maar Ghanese ouders heeft. We ontmoetten elkaar op een sociale bijeenkomst en raakten aan de praat. Na het programma bood ik aan hem mijn stad te laten zien, en de rest is geschiedenis. Hij was op vakantie. Twee jaar later, na mijn afstuderen, trouwden we. En op 29 oktober 2009 verhuisde ik rechtstreeks van Ghana naar Almere. Ik ging bij mijn man in Stedenwijk wonen.
Mijn eerste indruk was van het weer. Toen ik van het vliegveld kwam, besefte ik dat het erg koud was. Het regende ook en tegelijkertijd scheen de zon. Ik dacht: hoe is dat mogelijk? Dat had ik nog nooit gezien. De eerste week was ik thuis met mijn man, maar rond de tweede week ging mijn man naar zijn werk. Ik voelde me eenzaam, koud en verdrietig. Ik was nog nooit zo lang alleen thuis geweest.
We wonen in een huis met drie slaapkamers en twee verdiepingen. Ik zat alleen maar uit het raam te kijken om te zien of ik iemand voorbij zag komen. Ik had ook niemand om mee te praten. Ik miste mijn huis in Ghana heel erg en ik keek de hele dag uit naar het moment dat mijn man terug kwam van zijn werk.
Na een paar weken begon ik op de Nederlandse taalschool op het ROC Almere Muziekwijk. Ik heb twee jaar op de taalschool gezeten. In die periode raakte ik zwanger van mijn twee jongens en toen ze geboren waren, werd ik thuisblijfmoeder. Ik was in de war en gefrustreerd omdat ik altijd thuis was bij mijn kinderen. Ik wilde gaan werken en iets anders doen, maar ik had niemand om voor mijn kinderen te zorgen. Ik was universitair afgestudeerd in Ghana maar werd nu een huisvrouw die in een koud, eenzaam land woonde. Als ik thuis was met de jongens zat ik meestal te huilen. Ik miste mijn familie in Ghana.
In deze periode heeft mijn buurvrouw, die mijn Nederlandse moeder is geworden, me veel geholpen. Ze was erg lief en hielp me door soms op mijn kinderen te passen en me de Nederlandse taal te leren. In deze tijd moest ik altijd denken aan wat mijn moeder me thuis had geleerd: "Van niets kun je iets maken". Dit advies hield me op de been. Ik voelde dat er hoop was, ook al moest ik helemaal opnieuw beginnen.
In 2014 ging ik terug naar de universiteit en behaalde ik mijn masterdiploma aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Na mijn studie solliciteerde ik niet naar een baan. Ik begon mijn eigen bedrijf als reisadviseur. Later ben ik een online administratiekantoor begonnen. Tegenwoordig maak ik podcasts genaamd: Immigrants Making an Impact. Ik ben ook vrijwilliger bij de plaatselijke bibliotheek (De Nieuwe Bibliotheek) om nieuwe immigranten de Nederlandse taal te leren. Gezien alles wat ik tegenwoordig doe, heb ik het gevoel dat ik werk aan mijn doel. Ik ben verbonden met mijn gemeenschap door de diensten die ik verleen. Ik ben blij dat ik deze wereld beter kan maken met wat ik doe.
Ik heb hard moeten werken om mijn ondernemingen te maken tot wat ze zijn, maar ik weet dat ik uit niets iets kan opbouwen en daarmee impact kan maken en succesvol kan worden. Een succesvolle vrouw zijn is voor mij het hoogste dat ik kan bereiken en zo kan ik de meest zuivere versie van mezelf zijn. Succesvol zijn betekent mijn best doen om mijn gemeenschap te dienen. Succes betekent “leeg sterven nadat ik al mijn gaven heb gebruikt om te dienen.”
Op dit punt in mijn leven ben ik niet langer verward en verdrietig, omdat ik de Nederlandse cultuur beter heb leren kennen. Ik heb Nederlandse culturele waarden toegevoegd aan mijn eigen waarden. Door mijn kennis en acceptatie van beide culturen heb ik een open geest om mijn bedrijven te leiden, mijn kinderen op te voeden en een impact te hebben op mijn gemeenschap. Ik voel me eindelijk sterker, mondiger en invloedrijk.
De toekomst is rooskleurig omdat ik weet wie ik ben, en wat ik wil, en ik werk er dagelijks hard aan om een impact te hebben en te maken.
