Toen ik in Havana geboren werd heerste in Cuba het communistische Castro-regime. Ik had een hele mooie jeugd waarin het me aan niets ontbrak. Dankzij het door de overheid gesubsidieerde voedselvoorzieningssysteem kwamen we niets te kort. Door middel van een "voedselbonnenboekje" werd bijgehouden wat de familie nodig had: rijst, fruit, eieren, vlees, enz. Er waren geen tekorten in de winkels en ik had ook geen tekort aan speelgoed.
Het onderwijs in Cuba is verplicht en gratis voor iedereen. Zoals elk kind bestond mijn leven uit het naar school gaan en vervolgens het beoefenen van een sport en/of iets cultureels. Ik speelde volleybal. Het was een mooie tijd waarin we allemaal dezelfde rechten hadden, er genoeg te eten was en er geen sociale klassen leken te bestaan. Ik herinner me dat we vanaf 1989 een bijzondere periode van crisis ingingen vanwege het economische embargo. De reserves van het land raakten op en er ontstond een gebrek aan producten in de winkels. Het leven was voor iedereen ingewikkeld geworden.
Na de middelbare school wilde ik rechten gaan studeren. Ik droomde ervan om advocaat te worden, maar helaas waren er geen plaatsen meer beschikbaar in die carrière, hoewel mijn gemiddelde cijfer op school een 8,9 was. Omdat ik altijd al van dansen hield, besloot ik te gaan studeren aan het TourArte Agency in Havana, waar ik alle danstechnieken leerde. Ik ben een professionele danseres.
Voor ons Cubanen, was het strikt verboden om hotels en toeristische centra te bezoeken evenals om met buitenlanders om te gaan. Je riskeerde een gevangenisstraf als je de wet overtrad. Maar ik had geluk want ik werkte voor een hotel in Varadero waar ik deel uitmaakte zowel van het animatieteam als van het kunst- en amusementsteam van het hotel. ‘s Avonds werkte ik als danseres in de shows voor de toeristen en overdag vermaakte ik de hotelgasten met sportactiviteiten zoals beachvolleybal.
Op een avond in 1999 ontmoette ik tijdens mijn werk een jonge Nederlandse toerist. Hij nodigde me uit voor een drankje na de show, maar dit mocht natuurlijk niet. Hij kon echter een soort vergunning regelen die door mijn baas werd goedgekeurd waardoor ik alsnog met hem kon spreken. Daarna zaten we twee weken lang iedere avond te praten in het restaurant van het hotel, en zo heb ik hem beter leren kennen. Natuurlijk, allemaal onder toezicht van mijn baas. Aan het einde van zijn verblijf nodigde hij mij uit om naar Nederland te komen en beloofde daarbij dat hij terug zou komen, maar dit geloofde ik niet.
Vanaf die week belde hij mij elke woensdag op hetzelfde tijdstip bij de receptie van het hotel. Ik was verrast hem te zien toen hij drie maanden later weer verscheen in het hotel waar ik werkte. Omdat we nog steeds die vergunning hadden, kon ik zonder problemen met hem afspreken. Daar heeft hij mij de officiële uitnodigingsbrief gegeven die hij al geregeld had zodat ik zijn land kon bezoeken. Ik accepteerde de uitnodiging en samen regelden we in Cuba de benodigde vergunningen en papieren. Zo is me gelukt om naar Nederland te reizen. Het was de eerste keer dat ik het eiland verliet.
Toen ik Schiphol uitliep was ik verbaasd over de treurige aanblik; het was koud, het regende en alles zag er grijs uit. Hoewel ik midden in de zomer aankwam, voelde de zon voor mij niet warm aan. Ik kon het niet bevatten dat er zonnige stranden bestonden waar het tegelijkertijd zo koud was. Alles was zo anders en het kostte me veel moeite om eraan te wennen. Al in oktober werd ik gek van de kou en moest ik voor het eerst in mijn leven winterkleren kopen.
In december van dat jaar trouwden we, maar ik moest terug naar Cuba omdat ik op mijn visum en de Nederlandse verblijfsvergunning moest wachten. Na 5 maanden kwam mijn man voor de derde keer naar Cuba en deze keer keerden wij samen terug naar zijn appartement in Amsterdam. Ik begon aan het integratietraject en de Nederlandse taallessen bij het ROC. In die tijd werd mijn dochter geboren en omdat de overheid de dagopvang vergoedde kon ik mijn cursus afmaken.
Daarna werkte ik parttime als huishoudster in een hotel, terwijl ik een korte cursus gastronomie en hotelmanagement volgde, gelukkig kon de oma van mijn man voor mijn dochter zorgen zodat ik kon werken. Ik heb niet meer professioneel gedanst, maar ik heb een aantal jaren salsalessen gegeven. Ik maakte ook deel uit van een groep Cubaanse muzikanten en dansers die optraden op bedrijfsfeesten en Latijns-Amerikaanse festivals.
Jaren later wilde ik iets nieuws met mijn leven doen en besloot ik te gaan werken in de zorg waarvoor ik een speciale cursus volgde. Ik heb op verschillende plaatsen gewerkt onder andere in de verpleging in een zorgcentrum voor ouderen, als coördinatrice bij een medicijnendistributiecentrum en als gastvrouw bij zorginstellingen. Op dit moment, help ik mijn voormalige cliënten op vrijwillige basis, maar dit doe ik sporadisch omdat voor de rest werk voor onze nieuwe zaak. In 2019 ben ik samen met mijn man een bedrijf gestart genaamd Relax Lounge in Amsterdam https://relaxlounge.nl/. Ik vind het erg leuk wat ik doe.
Toen onze dochter geboren werd woonden wij in een klein appartement in Amsterdam. We gingen op zoek naar een groter appartement zodat ze op een veiligere en rustigere plek kon opgroeien. We zagen huizen te koop in Almere en kochten er één in de Muziekwijk in 2002. Het grappige was dat ik echt van muziek houd en dat alle straten in de buurt vernoemd zijn naar beroemde popgroepen, componisten en muziekinstrumenten.
Elf jaar lang hebben wij heel gelukkig in dat huis gewoond, totdat we in 2013 verhuisden naar een vrijstaand huis in de Noorderplassen. Ik woon gelukkig omringd door de natuur, het water en het bos, maar ik mis mijn oude buurt waar veel sociale controle was. We kenden elkaar allemaal, begroetten elkaar op straat en organiseerden samen activiteiten. Een beetje zoals mijn leven in Cuba was. Nu woon ik in een groter huis in een buurt waar de mensen minder met elkaar omgaan en het minder gezellig is.
Thuis spreken we Spaans en ik maak nog steeds typische Cubaanse gerechten. Mijn man houdt erg veel van Cuba en mijn dochter voelt zich meer Cubaans dan ik; misschien omdat ze elk jaar op reis gaat om de familie te bezoeken waarmee ze een hechte band heeft. Ik ben nog steeds dezelfde vrolijke, spraakzame danseres die ik in Cuba was.
Mijn land is Cuba, ik hou van mijn wortels en ik zal altijd Cubaans blijven, maar ik voel me ook Nederlands. Ik hou van dit land dat mij heeft opgenomen. Behalve de kou heb ik er niets op aan te merken. In de tijd dat ik hier heb gewoond heb ik geleerd om voor mezelf te denken, om mijn mening te geven en om zelfstandig te zijn. En ik ben blij dat ik in een land woon waar vrijheid van meningsuiting bestaat.
