Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Contentverzamelaar

Paulina
“Pas toen ik in Nederland kwam wonen, begreep ik de vreselijke realiteit die mijn land doormaakte”

In 1948, nadat de Tweede Wereldoorlog was afgelopen en Europa in puin lag, stapten mijn Hongaarse grootouders die in Frankrijk woonden aan boord van een schip naar Zuid-Amerika op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Zo kwamen mijn toen 4 jaar oude moeder en haar zusje met hun ouders in Santiago de Chile aan. Ze groeide op als Chileense Hongaarse en werkte na haar studie bij een bank, waar ze mijn Chileense vader ontmoette. 
 
Ik ben geboren in Santiago, waar ik tot mijn vierde jaar heb gewoond, totdat we naar de regio Arica in het noorden van Chili zijn verhuisd, deze regio grenst aan Peru en Bolivia. Ik ging naar een katholieke school tot mijn 6e jaar, dat was totdat mijn ouders uit elkaar gingen en ik terugkeerde met mijn moeder en oudere broer naar Santiago.
 
In Santiago heeft mijn moeder hard gewerkt om ons te onderhouden en na een paar jaar kon ze een bedrijfje opzetten: een kruidenierswinkel. Ik deed het erg goed op school en ik had daar veel vrienden. De school had me een beurs gegeven vanwege de goede cijfers die ik haalde.

Ik ben opgegroeid tijdens de militaire dictatuur van Pinochet. Ik herinner me dat iedereen alleen over politiek sprak en dat de avondklok 's avonds normaal was. Er waren de hele tijd staatsprogramma's op TV en de mensen protesteerden op straat. Mensen leefden in angst.

Mijn moeder beschermde ons altijd tegen de politiek en verbood ons om naar het centrum van de stad te gaan als er rellen waren. Ik denk dat ik daarom niet veel in de gaten had over de realiteit van mijn land waar duizenden mensen verdwenen. Ze werden gevangen gezet of gedood. Het enige wat me opviel was de angst die iedereen had. Pas toen ik in Nederland kwam wonen, begreep ik via het nieuws en andere Chileense asielzoekers de vreselijke realiteit die mijn land doormaakte vanwege de militaire dictatuur. 

Hoe ben ik in Europa gekomen? Toen ik 15 was, ging ik een jaar naar Michigan USA voor een studenten uitwisselingsprogramma. Mijn moeder hertrouwde in die periode met een Nederlandse man en ze verhuisde dus naar Amsterdam. Ik kreeg niet de kans om terug te keren naar Chili of om afscheid te nemen van mijn vrienden en familie. 

Toen ik net in Nederland aangekomen was voelde ik me erg eenzaam en gedesoriënteerd. Dat eerste jaar was erg moeilijk voor me omdat ik de taal niet kende, alles leek zo anders en ik was erg verdrietig omdat ik mijn vrienden en mijn leven in Chili achter me had gelaten. Mijn broer, die al op de universiteit zat, verkocht het huis en kwam na een jaar bij ons wonen.

Ik werd naar een Nederlandse taalschool voor jonge buitenlanders gestuurd. We zaten met allerlei nationaliteiten bij elkaar. Doordat ik een beetje Engels sprak, kon ik met mijn klasgenoten communiceren. Ik ben bevriend geraakt met een Filippijnse en met een paar Colombiaanse meisjes; ik vond het leuk om met hen in het Spaans te praten.

Het jaar daarop ben ik in het Nederlandse voortgezet onderwijs terechtgekomen. Ik werd twee jaar teruggezet op school. Ondanks het feit dat ik het in de vakken wiskunde en natuurkunde goed deed, scoorde ik in de vakken Nederlands, economie en geschiedenis slecht, daarom kwam ik in 3 HAVO terecht. Mijn klasgenoten waren veel jonger dan ik, toch maakte ik veel vrienden die overal in de stad woonden. Zo leerde ik Amsterdam kennen als mijn broekzak.
 
Ik maakte al snel deel uit van de Nederlandse samenleving en is schoof mijn Latijnse wortels aan de kant. Ik wilde net als al mijn klasgenoten zijn en stopte met het spreken van Spaans en verminderde mijn contact met Spaanse mensen. Dat heb ik later weer opgepakt.
 
Na mijn school ging ik werken als Loketmedewerker bij de Postbank in Amsterdam. Na een jaar daar gewerkt te hebben werd de bank twee keer beroofd waardoor ik mijn baan op zei en weer ging studeren. Ik ging naar een HBO instelling in Diemen waar ik mijn eerste jaar in de studie tolk-vertaler Frans/Nederlands afrondde. Vervolgens heb ik mijn studie voortgezet aan de Universiteit van Amsterdam waar ik mijn doctoraal Europese Studies haalde.

Via een kennis solliciteerde ik naar een baan als stewardess bij KLM, de Nederlandse Koninklijke Luchtvaart Maatschappij, waar ik nu al 21 jaar werk. In 2001 ontmoette ik mijn huidige man, die Purser is. We kochten een appartement in Amsterdam West waar we tot 2005 woonden.

In 2004 werd onze eerste dochter geboren. We hadden weinig ruimte en wilden een grotere en veiligere plek voor haar om te wonen. We zochten naar huizen in de buurt van Amsterdam, maar alles was te duur. We zagen een advertentie in de krant over huizen in Almere en de prijzen trokken onze aandacht. We zagen er één in Parkwijk. Toen we dat huis bezochten en ik zag dat het een huis van drie verdiepingen was met een tuin, een aparte keuken en een garage, zei ik tegen mezelf: Laten we het kopen!

Ik zag ook een groot voordeel in de goede infrastructuur en het ontwerp van de stad. Nu konden onze dochters veilig de straat op. Daarnaast is er in elke buurt een basisschool, een kleuterschool, parken en een gezondheidscentrum. Het was het beste wat ons toen kon overkomen. Het was destijds een goede beslissing.

In het begin hield ik niet van Almere omdat ik gewend was aan Amsterdam. Ik miste de cafés en het rumoerige straatleven evenals de vele markten overal in de stad. Als ik boodschappen in Almere wilde doen was ik aangewezen op de supermarkt in de buurt, in Amsterdam daarentegen kon ik overal boodschappen doen. Het oude centrum van Almere was lelijk en saai, ik miste winkels als bijvoorbeeld De Bijenkorf. Tegenwoordig is het centrum van Almere erg leuk en gevarieerd. 
 
Het wonen in Nederland en vooral in Almere heeft me door de jaren heen laten zien dat dit land en deze stad een uitstekende plek is om te wonen.

Contentverzamelaar

Authors

Foto's, Interview en Tekst: Lyla Carrillo - van der Kaaden
Tekst Redactie: Babette Rondón
Fotostudio website: www.101studio.nl