Ik ben geboren in 1980, het jaar waarin de grote leider van Joegoslavië overleed. Ik ben geboren in een stad genaamd Modrica, een stad bekend om zijn olieraffinaderij OPTIMA. Mijn moeder werkte als verpleegkundige in een instelling met mensen met psychosociale problematiek. Mijn vader was zelfstandig ondernemer. Mijn zusje werd in 1986 geboren. 
 
Mijn kinderjaren waren onbezorgd. Mijn ouders hadden veel vrienden, alle feestdagen werden gevierd, ongeacht geloof en afkomst. Tot het begin van mijn schooltijd bracht ik veel tijd door bij mijn grootouders op het platteland. En toen school begon was ik al mijn vrije tijd bij hen. Ze woonden in een dorp en hadden een grote boerderij. Het waren warme en hardwerkende mensen. Het waren de ouders van mijn moeder. 
 
Mijn moeder had een grote familie en bij opa en oma was het altijd een vol huis. Als het geen familie was, waren het buren en vrienden. Ik was graag bij mijn oma. Dat was een plek waar ik gezien en gehoord ben, waar ik mezelf was. Maar ook de plek waar ik leerde dat hard werken goed is en het er voor elkaar zijn heel belangrijk is. Er was altijd warmte en hartelijkheid ook tijdens moeilijke momenten.
 
Een vol huis en grote familie maakte dat ik zelf graag een groot gezin wilde hebben. 
In april 1992 begon een onwerkelijk periode. Voor mij als twaalfjarige een periode van ongeloof en onbegrip. Ineens was de stad en dorp waar ik opgroeide een plek van gevaar. De buren konden ineens de vijand zijn. In een dag was het van groot belang welk geloof je had. Ik begreep dat niet, omdat ik niet zo was opgegroeid. 'Het was toch zo dat alle mensen gelijk zijn en respect verdienen, ongeacht wie ze zijn': waren de gedachten die ik nog steeds heb wanneer ik onrecht t.o.v. mensen ervaar. 
 
De oorlog was begonnen en we moesten ook vluchten. Door omstandigheden waren mijn zusje en ik ongeveer twee maanden alleen op een veilige plek, zonder onze ouders. Mijn zusje was toen 6 en voor haar zorgen werd vanzelfsprekend voor mij. Dat maakte dat mijn zusje en ik erg aan elkaar hechtten en afhankelijk werden van elkaar. 
 
Mijn vader is met een van de eerste konvooien met Bosnische vluchtelingen naar Nederland gekomen. Dat waren de eerste konvooien die op uitnodiging van de Nederlandse regering naar Nederland zijn gekomen. Voor mijn moeder, mijn zusje en mij was de reis naar Nederland anders. Vanuit Bosnië zijn mijn zusje en ik met een vriendin van de familie naar Kroatië vertrokken. Mijn moeder kwam twee maanden later en we vertrokken naar familie in Duitsland. Vanuit Duitsland zijn we in november 1992 in Nederland herenigd als gezin. Het was in een opvangcentrum waar alleen mensen uit Bosnië verbleven. Het waren mensen met dezelfde taal, cultuur en hetzelfde verhaal, dankbaar voor de veiligheid waarin ze verbleven. 
 
Voor mij als 12/13 jarige was het vanaf dag 1, een warme ontvangst. Er werd veel georganiseerd voor kinderen en jongeren: groepsactiviteiten, muzieklessen, uitstapjes. Er waren veel leeftijdsgenoten en het was een fijne periode voor een 12/13 jarige. Voor mijn ouders was het een ander verhaal. Zij waren hard bezig om een nieuw bestaan op te bouwen.
 
Zo zijn we eind 1993 in Loosdrecht terecht gekomen. We werden hartelijk ontvangen door de inwoners van Loosdrecht. Mijn ouders vonden werk en ondanks alle obstakels van die eerste jaren ging het leven door. Motto van mijn ouders bleef hetzelfde als waarmee ik opgroeide: " Respecteer iedereen en help waar je kan. Iedereen is waardevol. In huis hebben we eigen cultuur maar daarbuiten pas je je aan de omgeving aan. Leer de taal. Laat het beste van jezelf zien en van het land waar je vandaan komt”.
 
Zeven jaar terug is mijn zus verhuisd naar Costa Rica, voor de liefde van haar leven.
Twee jaar terug zijn mijn ouders met pensioen gegaan en teruggekeerd naar Bosnië  Herzegovina. Bij hun afscheid vertelden ze dat ondanks de reden dat ze naar Nederland zijn gekomen, ze hier een warm welkom hebben ervaren. Met hard werken en hartelijkheid zijn ze volwaardige Nederlanders geworden met wederzijds respect. Dat is wat ze met trots aan mij en mijn zusje hebben meegegeven. 
 
Ik woon al 24 jaar in Almere samen met mijn Bosnische man en onze twee dochters. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen in het opvangcentrum. Na een lange vriendschap is de liefde geboren. Toen ik net in Almere kwam wonen, moest ik zeker wennen. Het was anders dan in Loosdrecht. Ik was gewend aan een puur Nederlandse omgeving. Loosdrecht is immers een kleine en hechte gemeenschap. In Almere was de multiculturele samenleving veel groter. Bosnische gemeenschap was ook hechter. Er was ineens wij en ‘de anderen’. 
 
En dat terwijl ik juist veel overeenkomsten heb gezien tussen de Nederlandse en Bosnische cultuur. Ik zag precies dezelfde warmte en hartelijkheid bij onze Nederlandse vrienden als die waarmee ik opgegroeid was. Misschien anders uitgevoerd maar met precies dezelfde intentie. 
 
Dit alles maakte dat ik ergens tussen bleef hangen. Ik wil bij alle mensen horen en niet zozeer bij een groep. Ik eer mijn afkomst en leer mijn kinderen waar mijn man en ik vandaan komen, maar geniet van het land en de plaats waar ik nu leef. Waar ruimte en vrijheid is om te zijn wie je bent. Dat hard werken en hartelijkheid alle deuren opent die voor jou bestemd zijn. En het maakt me dankbaar voor alle lessen uit de jeugd die ik meedraag en in mijn leven heb geleerd door ervaring. Dat je nooit wrok moet houden tegen bevolkingsgroepen maar mensen moet leren kennen om wie ze zijn. Dat we juist open moeten staan voor alle culturen, want uiteindelijk komen we allemaal uit één wereld. Dat is precies wat ik ook aan mijn kinderen wil overdragen. 
 
Wanneer ze me als 7/8 jarige vroegen waarin we geloofden, was voor mij het enige goede antwoord: “we geloven in de liefde en goedheid van elk mens”. En wanneer mensen mij vragen waar ik vandaan kom, dan is mijn antwoord: "Ik heb mijn eerste levensjaren in een land genaamd Joegoslavië gewoond. Dat heet nu Bosnië en Herzegovina. Ik woon in het land genaamd Nederland in een mooie stad Almere. Ik ben geboren op een planeet genaamd “aarde”. Dat is mijn thuis."