Quillacollo, gelegen in de vallei van Cochabamba Bolivia. Mijn stad staat bekend als de tuin van Bolivia vanwege het lente klimaat en de verscheidenheid aan flora en fauna. De stad is ook bekend om de gastronomie en de volksdansen.
Ik kom uit een grote familie en mijn kindertijd was er één zonder luxe, maar het ontbrak me ook aan niks. In mijn schooltijd was ik alleen omringd door meisjes, omdat gemengde scholen tot 1997 verboden waren in Bolivia. In mijn vrije tijd speelde ik op nationaal niveau basketbal. Ik had een zeer gezonde puberteit omdat ik zo van sport hield, wat volgens mij het beste is wat iemand kan overkomen.
Ik ben altijd erg actief en zelfstandig geweest en daarom heb ik na het behalen van mijn middelbare schooldiploma gewerkt en gestudeerd. Ik heb ook gedanst bij folkloristische festiviteiten, waarvan de bekendste de herdenking van de Dag van de Maagd van Urkupiña is op 15 augustus is. Ze staat bekend als de beschermheilige van de Nationale Integratie van Bolivia.
Duizenden pelgrims beklimmen de heuvel en leggen de 13 kilometer af om haar altaar bovenop de heuvel van Cota, in Quillacollo te bereiken. Ik maakte deel uit van de 46 duizend dansers die deelnamen aan de “folkloristische opening” en die dansen uit devotie aan de Maagd Maria. Voor ons is dit feest van vijf opeenvolgende dagen, één van de voorbeelden van liefde, toewijding, dankbaarheid en geloof die wij, de gelovigen van heel Bolivia, hebben in de Maagd Maria.
In het jaar 2000 beklom ik met mijn familie de heuvel van Cota voor de traditionele ceremonie van het “stenen rapen” waarbij stenen mee naar huis genomen worden die het jaar daarop weer terug gebracht worden. Het is ook gebruikelijk om “alasita’s” of miniaturen te kopen die de wensen symboliseren die we bij de Maagd María doen en waarvan we hopen dat ze uitkomen. Ik kocht een miniatuurtje van een paspoort en van een koffertje met euro's.
Het grappige is dat ik de volgende dag, toen ik in het internetcafé mijn e-mail ging checken, een berichtje van mijn zus ontvangen had waarin stond: Kom naar Nederland. Ze nodigde me uit om het land te bezoeken waar ze met haar Nederlandse man woonde en bood aan om mijn vliegticket te betalen. Ik was nog nooit buiten Bolivia geweest en ik antwoordde haar dat ik erover na zou denken. Mijn ouders zeiden dat het een goed idee was naar Europa te gaan en dat ik dan meteen mijn zus kon helpen en voor mijn neefjes en nichtjes kon zorgen. Helaas kreeg mijn vader, diezelfde week nog het vreselijke nieuws dat hij leukemie had. Hij stierf drie maanden later, en we bleven bedroefd achter.
Een half jaar later herinnerde ik me de laatste woorden van mijn vader voor hij stierf. Ik verliet mijn vaderland, en kwam aan in Maassluis waar ik twee jaar bij mijn zusje woonde. Ik vond Nederland heel netjes, ontwikkeld en vooral schoon. De culturele verschillen merkte ik vanaf het begin van mijn verblijf, bijvoorbeeld de stiptheid van de mensen hier, zelfs wanneer ze naar feestjes gaan! En ik was ook erg verbaasd dat de mensen niet dansten op verjaardagsfeestjes! Communicatie was moeilijk omdat ik geen Nederlands of Engels sprak. Daarom besloot ik intensieve Nederlandse les te nemen.
Die eerste winter was de zwaarste periode van mijn leven; de heimwee nam me in haar greep. Ook al had ik mijn zus en haar familie in dit land, ik miste de rest van mijn familie, vrienden, klimaat, tradities en cultuur heel erg. Dus nam ik de beslissing om terug te keren naar mijn land en om mijn leven in Bolivia weer op te pakken.
Toen ik weer in Bolivia woonde, merkte ik helaas dat ik niet meer was wie ik vroeger was. Ik ergerde me aan het gebrek aan stiptheid van de mensen en het niet nakomen van afspraken. Evenals het gebrek aan professionaliteit en de corruptie van veel overheidsinstellingen. Ik had het gevoel dat ik tussen twee culturen zat en niet meer wist tot welke cultuur ik behoorde. Ik voelde me niet meer op mijn gemak in Bolivia en kon alleen maar denken aan de positieve ervaringen die ik in Nederland gehad had. Ik had het gevoel dat ik geen eigen identiteit meer had.
Kort daarna besloot ik terug te keren naar Nederland en mezelf een tweede kans te geven in dat land dat in zo'n korte tijd mijn leven had getekend. Ik kwam aan met een studentenvisum en begon te werken aan mijn toekomst. Ik heb 4 jaar lang in het Nederlands de opleiding voor leraar Spaans gevolgd aan de Hogeschool van Utrecht. Ik was trots op mijn prestatie.
Dans is iets waar ik altijd blij van werd, en dat me motivatie en kracht heeft gegeven. Daarom heb ik me meteen toen ik weer in Nederland kwam aangesloten bij een stichting voor Latijns-Amerikaanse volksdans die opgericht is door Ibero-Amerikaanse immigranten die in Europa wonen. We hebben op verschillende festivals gedanst, zowel in Nederland als in de rest van Europa. Tijdens het carnaval van Rotterdam in 2004 ontmoette ik de liefde van mijn leven: een jonge Nederlander die psychologie studeerde. Het duurde niet lang en ik wist al dat ik voor altijd met hem wilde leven. Hij was het licht dat in mijn leven kwam en ik voor het eerst voelde het niet meer alsof ik tussen twee landen in hing. Nu wist ik dat ik voor altijd met hem in Nederland wilde blijven wonen.
We trouwden in 2008 en verhuisden naar een appartement in Amsterdam. Ik werkte als docent Spaans op een middelbare school in Noordwijkerhout en gaf privélessen aan particulieren. Ik had allerlei soorten leerlingen: van diplomaten tot boeren en van mensen die Spaans voor hun werk leerden tot mensen die alleen vakantie Spaans wilden leren.
In 2011 werd ons eerste kind geboren en gingen we meteen op zoek naar een huis met een tuin. Zo kwamen we, dankzij een advertentie, bij het IBBA2 project in Almere Poort terecht. De prijzen waren betaalbaar omdat de gemeente een speciale constructie had voor jonge gezinnen. Hoewel er niets was dat mij met deze stad verbond, behalve het hebben van meer woonruimte en het wonen in de buurt van Amsterdam, kochten we het huis.
In 2012 zijn we verhuisd naar het Homeruskwartier. Ik herinner me dat er alleen maar zand en een nogal ongemakkelijke supermarkt was; maar ik vond het een leuke wijk omdat het allemaal nieuw was. In de jaren daarna zag ik Almere Poort snel groeien. Binnen 6 jaar was het bijna onherkenbaar geworden. Ik vind het jammer dat de groene en bosrijke omgeving van Pampushout door de ontwikkeling van nieuwe huizen verloren gaat. Het was mijn favoriete plek toen ik hier kwam wonen.
Toen mijn dochter in 2013 werd geboren, wijdde ik mij aan de opvoeding van mijn kinderen en gaf ik nog wat privélessen in Almere en Amsterdam. Pas in 2019 heb ik een baan aangenomen als lerares Spaans op een middelbare school in Almere.
Tot op de dag van vandaag ben ik gelukkig met mijn man die van de Boliviaanse cultuur houdt. Ik dans nog steeds en zal daar mee door blijven gaan, vooral ook omdat mijn oudste zoon mijn voorbeeld wil volgen. Ik hoop in de toekomst choreografie te kunnen maken voor de stichting of een folkloristische dansgroep voor kinderen te starten. Door middel van de dans en de Boliviaanse gerechten die ik thuis bereid, kan ik mijn Boliviaanse cultuur en tradities overbrengen.
