Ik ben Anoushka, ik ben geboren in Jerevan in Armenië in 1956. In 1993 ben ik naar Nederland gekomen en in 2002 verhuisde ik naar Stedewijk Noord in Almere. Dit is mijn verhaal.

Jerevan is de hoofdstad van Armenië. Mijn land is ook klein, net als Nederland. Het heeft een bergachtig landschap, hele mooie natuur en er groeien allerlei heerlijke soorten vruchten en groenten. Armeniërs zijn openhartige, gastvrije, warme mensen. We hebben een hele oude en rijke cultuur met een zeer oud en uniek alfabet van 39 letters. Armenië was het eerste christelijke land ter wereld, al vanaf 301 na Christus. 

Ik ben het enige kind van mijn ouders, die erg lieve, hoogopgeleide mensen waren. In mijn kindertijd logeerde ik vaak bij mijn grootouders. Ze woonden in een grote plaats waar veel kinderen van mijn leeftijd woonden met wie ik  graag speelde. Bij mijn opa en oma thuis waren bijna iedere dag gasten. Niet alleen familie maar ook vrienden van mijn tantes en ooms. Het was altijd erg gezellig. Mijn oma kookte een grote pan met eten voor de familie en voor de onverwachte gasten. Mijn lievelingsgerecht was ‘Tolma’, dat is gehakt met rijst met een bepaalde soort kruiden gerold in witte kool- of druivenbladeren. Geserveerd met een dikke saus van yoghurt en knoflook.

Iedere week ging ik met mijn ouders naar musea, tentoonstellingen, of naar het concertgebouw. Zo maakte ik kennis met de oude en moderne Armeense, Russische en Europese cultuur en meti wereldberoemde componisten en kunstenaars. Ik was nog klein toen mijn moeder besefte dat ik muzikaal talent had. Mijn ouders kochten een piano voor mij en ik ging naar de muziekschool na school.

Ik schreef ook graag verhalen en dacht erover om journalistiek te gaan studeren, maar na de middelbare school besloot ik mijn passie voor muziek te volgen door aan het conservatorium te gaan studeren. Na mijn studie ben ik gaan werken als pianolerares en begeleidde ik vocalisten, cellisten, violisten, enz. In die periode heb ik mijn man leren kennen en ben ik getrouwd. We kregen twee kinderen. Ik stopte tijdelijk met werken om voor hen te zorgen. Dankzij mijn moeder en de kinderopvang kon ik later weer aan het werk.

Ik zag ook de muzikale en artistieke talenten van mijn kinderen en we moedigden hen aan om hun vaardigheden te ontwikkelen. Ze volgden verschillende kunst- en muzieklessen zoals viool, beeldhouwen en schilderen. Toen ze ongeveer 13 jaar oud waren, in 1993, moesten we Armenië verlaten vanwege de gevaarlijke situatie.

We vroegen in Nederland politieke asiel aan. We verbleven op verschillende plaatsen tot we, drie jaar na aankomst in Nederland, ons eerste huis kregen in een klein dorpje in Zeeland, waar slechts één supermarkt was en na 17.00 uur geen bussen meer reden. 

Ik herinner me dat ik verbaasd was om de kinderen van jongs af aan te zien fietsen alsof ze op op een fiets geboren waren. Wij waren de enige buitenlanders in het dorp en de mensen waren erg aardig voor ons. Toch was het voor ons erg moeilijk om ons land, onze cultuur, onze gewoontes, ons eten, familie en vrienden achter te hebben moeten laten. Zodra ik mijn verblijfsvergunning en papieren had, was mijn eerste prioriteit om de Nederlandse taal te leren. Daarvoor ging ik naar het ROC. Mijn kinderen pikten de taal snel op.

Toen mijn kinderen ouder waren en naar Amsterdam vertrokken om te studeren, bleven mijn man en ik alleen en erg verdrietig achter zonder hen. Ik kreeg veel heimwee. Kennissen raadden ons aan een piano te kopen. Dat hielp me om me bezig te houden met wat ik leuk vond en waar ik een passie voor had.

We besloten dichter bij onze kinderen te gaan wonen en zodoende zochten we een huis in de buurt van Amsterdam. In 2002 kwamen we in Stedenwijk, Almere terecht. Van een klein dorp waar wij de enige buitenlanders waren, kwamen we in een grote stad met vele nationaliteiten. Ik voelde me onmiddellijk thuis omdat ik een stadsmens ben. Ik ben blij dat ik deel maak van deze grote multinationale stad.

Ik ging naar het inloophuis in mijn buurt waar ik direct met veel mensen in contact kon komen en mijn netwerk groeide. In al die jaren heb ik als vrijwilliger op veel plaatsen piano gespeeld, zoals in een verpleeghuis en nu in het ziekenhuis.

Op mijn leeftijd en met mijn levenservaring voel ik me een sterke vrouw die moeite heeft gedaan om een plaats te vinden in deze maatschappij waarin ik me thuis voel. Maar ik heb mijn Armeense wortels niet opgegeven, want ik blijf met mijn man en kinderen onze Armeense taal spreken en kook van tijd tot tijd Armeense gerechten.