Ik ben een vrouw uit een land met een door niemand gewilde oorlog. We woonden op het terrein van een fabriek, mijn vader was directeur. Hij heeft zijn masteropleiding in Praag gedaan en afgerond in Sint-Petersburg ten tijde van de Sovjet-Unie toen ik zeven jaar oud was. Hij was een open-minded persoon en wilde dat zijn kinderen hoog opgeleid waren. Hij heeft me gezegd: doe maar iets anders dan andere vrouwen, bijv. niet alleen maar in de keuken staan. Daarom ging ik geneeskunde studeren aan de universiteit in Afghanistan.

De bevolking van Afghanistan bestaat uit verschillende etnische groepen. Elke regio heeft zijn eigen tradities, taal en cultuur. Je herkent de mensen uit een regio aan hun dialect. De meest herkenbare eigenschappen van een etnische groep uit Afghanistan zijn: taal en dialect, traditionele kleding en eten. De conflicten over etniciteit, taal, cultuur en religie hebben geleid tot aanhoudende burgeroorlogen in Afghanistan.

Toen de steden in Noord-Afghanistan onder de macht van het strenge Islamitische regime van de Taliban kwamen te vallen, had ik als vrouw geen recht om nog langer te studeren of te werken. Ik mocht zelfs niet naar buiten zonder echtgenoot/broer/vader en was verplicht een boerka te dragen. Daarmee begon het verhaal van mijn vlucht. Ik moest het land verlaten en vluchten voor de vrijheid.

“Waar je hart gaat, daar volgen je benen je” is een Perzisch spreekwoord. Ik volgde de stem van mijn hart en ben naar Nederland gekomen. Ik nam zelf het initiatief om naar Nederlandse taalles te gaan.
Op dezelfde dag werd ik de klas uitgestuurd. Er werd tegen mij gezegd: 'Je mag geen Nederlandse taalles volgen, want je hebt geen verblijfsvergunning!' Dat was hard om te horen. In al die jaren van
wachten werd ik van het ene asielzoekerscentrum naar het andere gestuurd. Door ook van het ene vrijwilligerswerk naar het andere te gaan, ben ik actief gebleven.

Na zeven jaar wachten ontving ik eindelijk een verblijfsvergunning en moest ik meteen werk zoeken. 'Je hebt voldoende taalbeheersing om te werken', zei mijn contactpersoon in het gemeentehuis. Snel besloot ik toen om een voltijdbaan als leerling-tandartsassistente dichtbij huis aan te nemen. Mijn eerste werk- en studie-ervaring begon ik met veel enthousiasme en motivatie, maar helaas raakte ik een beetje teleurgesteld door Nederlands taaldocent tijdens mijn laatste studiefase. In plaats van mij te stimuleren, kraakte zij mij af, wat op zowel mijn studie als mijn werk een negatieve impact had.

Mensen vragen: Is de Nederlandse taal zo moeilijk?
Nederlands is een moeilijke taal, leg ik telkens uit. Je kunt je niet voorstellen hoe keihard ik ervoor heb moeten werken. Na het behalen van mijn diploma als tandartsassistente en na een paar jaar werkervaring in de tandartspraktijk besloot ik om terug te keren naar mijn vroegere carrière: werken met zieke mensen. Dat is de reden dat ik naar Almere verhuisde en begon te werken als verpleegkundige BBL bij een thuiszorgorganisatie. 

Werken in de verzorging en verpleging doe ik met veel passie. Ik doe hierbij niet alleen de verzorgende en verplegende taken, maar biedt daarnaast ook een luisterend oor aan zieke mensen. Via geneeskunde studeren in Afghanistan (bijna gediplomeerd!), werken in de kinderopvang in Zuid-Limburg, overblijfmoeder in de Noordoostpolder en tandartsassistent in Zwolle, ben ik nu als verpleegkundige beland bij de thuiszorg in Almere.

Wat ik zo leuk vind in Almere dat het even oud is als ik. In Almere viel me meteen op dat ik in een stad terecht was gekomen met een multiculturele samenleving. Natuurlijk, om hier naartoe te verhuizen was niet makkelijk. 
Ik stond ingeschreven bij woningnet maar maakte weinig kans, omdat ik geen urgentieverklaring had. Na twee jaar hadden we toch veel geluk: we konden onze woning in Hattem omruilen voor de woning waarin we nu wonen. Na zeven jaar wonen in verschillende asielzoekerscentra, waren deze twee jaren heel zwaar. Vooral als je moeder van twee kinderen bent met grote verantwoordelijkheid. Dankzij de liefde van mijn gezin en vrienden sta ik stevig in mijn schoenen, dat geeft me enorm veel energie.

In vergelijking met Almere is Hattem een dorpje kan ik stellen. Mijn kinderen zijn daar opgegroeid en waren blij om daar te wonen. Almere is een grote stad met meer mogelijkheden qua werk. Wat ik nog heel leuk vind in Almere is dat je er eten uit verschillende landen kan krijgen. Kortom ik zie mezelf in Almere als een hardwerkende Nederlandse vrouw die met prachtige kleurrijke kleren op de fiets naar het werk gaat.

Mijn identiteit? Ik kom uit noordoost Afghanistan en daar woont de etnische bevolkingsgroep van de Tajiken. Mijn moedertaal is Farsi-Dari (Perzisch). Ik hou van de traditionele hand geborduurde kleding en het Afghaanse eten met de vele variaties in kleuren en smaken. De tradities en cultuur die ik uit Afghanistan meebracht en die ik wil doorgeven aan mijn kinderen zijn het vieren van ons nieuwjaar (Nawroz) op 21 maart (begin lente) en de langste nacht op 21 december (begin winter). Daarnaast koester ik de Perzische filosofische poëzie en literatuur. Dit zijn waarden uit mijn cultuur die ik wil bewaren en aan mijn kinderen en kleinkinderen wil doorgeven.

Ten slotte wil ik afsluiten met een citaat van een Iraanse dichteres Forough Farokhzad  “Only Voice Would Remain”.